Warrior's Downfall (Menchavez Series #1)(COMPLETED)

Kabanata 19

Kabanata 19:

For her

I am in the mood this day for somehow. Lumabas muli kami ni Sinye gaya ng lagi naming ginagawa tuwing Linggo. We attend mass, eat in a resto who serves his favorite food, go shop some things we needed and play arcade. Nang hapon na ay bumisita rin kami sa condo ko. It looks sad now that no one lives here. Ang maiingay na tawa at iyak ni Sinye ang bumubuhay rito.

"H-hindi na tayo... d-dito titira?" my son asked. Lumuhod ako upang mapantayan siya. May mga natitira pa naman kaming gamit kung gusto niyang dito muna matulog.

Ginulo ko ang buhok niya at ngumiti. "Why? Do you want to stay here?"

He nodded with a pleading eyes. "I miss home.." aniya at dumiretso sa kwarto. His toys are also in his own room but he sleep with me. Ibinaba ko ang mga gamit namin. Decided to spend the night here. Maaga ko na lang siyang ihahatid bukas sa condo ni Claude dahil naroon ang magaalaga sa kaniya. Ngayon ay natanto kong hindi ko pala dapat pinatigil si Ate Lana na magalaga kay Sinye. Pwede ko naman siyang tawagan kung nandito kami.

"But Claude is also our home from now on..." sabi ko na sarili ko lang din naman ang nakarinig. Nagbihis ako habang kinukuha niya ang mga gustong laruan. Itinabi niya muna ang bagong bili namin kanina. Nakakapanibago dahil malayo ito sa nakahiligan niya.

Hinayaan ko siyang maglaro at ini-check ang mga social media accounts. Bihira na kasi akong mag-online nitong nakaraan sa dami ng nangyari. Kung babalikan kong isipin ay halos hindi kapani-paniwala. It seems so surreal to me.

I ordered food for dinner. Ipinaalam ko rin kay Claude bago natulog na nandito kami sa condo kahit na alam kong wala rin namang akong matatanggap na mensahe mula sa kaniya. I sighed dahil kahit alam ko na naman na ganito talaga pero hindi pa rin ako nasasanay.

Mabilis ulit na natapos ang mga araw.

Today is Thursday, probably a happy one. Masaya sana kasi magiging manager na ako. I dream of it somehow. I wanted to become the superior. Kasi kapag nakikita nilang ganito lang ako, mahina mababalewala lang ako at mamaliitin. Walang makikinig kasi ano nga lang naman ako, 'di ba? I always experience this when I was a kid. Kaya kung iisipin, medyo hindi maganda ang karanasan ko noong bata ako. Hindi ko naman kayang sisihin ang sarili dahil iyon ang kinalakhan ko. Ako iyong batang pakiramdam ay laging may puwang sa puso na hindi na mapupunan pa.

Iwinaksi ko ang hindi magandang ala-ala na iyon. I wore a corporate attire as usual when I go to work. Ngunit sa pagkakataong ito, mas pinaghandaan ko ang suot. This is it!

Ipinaalam ko kina ito kina Mama at Papa ang mangyayari ngayong araw nang nasa kotse na ako. Sa pagbalik namin sa amin, mas malapit na ulit ako sa kanila. Kahit na noon pa man na kahit hindi naman na sila nagtatanong ay ipinapaalam ko pa rin sa kanila ang mga nangyayari sa buhay ko. Ini-text ko na lang sila dahil hindi sila sumasagot sa tawag ko. Ngunit nanigas ako sa natanggap ko mula sa kanila.

Slowly, tears trickled down on my cheeks. Gustong-gusto kong sabihin na nagbibiro lang sila pero hindi sa ganitong bagay. Masyadong seryoso.

Pinunasan ko ang mga luha at kinalma ang sarili. I should not let it ruin my day. Although, they congratulated me, mas tumama sa akin ang huling sinabi nila.

I was about to check my phone when it beeped. Magrereply pa lang sana ako dahil unknown number ito pero agad na nagflash sa screen ng cellphone ko ang numero.

"Good morning, Ma'am," pormal na bati sa kabilang linya, babae ang may ari ng boses. "Is this Mrs. Sabienna Estelle Sumer, wife of Captain Sumer?" deretsong tanong niya.

"Yes, I am. Bakit po?" tanong ko ng nakakunot ang noo dahil ngayon lang may tumawag sa akin mula sa trabaho nila. She asked me if I can go at their headquarters right now. Pumayag ako dahil alas onse pa naman ang ini-schedule ni Director. Sa Fort Bonifacio lang din naman kaya pumayag na ako. Maybe it's really important that they can't tell it through phone.