Warrior's Downfall (Menchavez Series #1)(COMPLETED)

Kabanata 18

Kabanata 18:

Nightmare

Sa pagtahimik ng buong paligid tanda na lumalalim na ang gabi, hinayaan kong tangayin ako ng antok para makapagphinga na at ihanda ang sarili kinabukasan. Kung gaano kabilis na pumitik ang orasan para sa bawat segundong lumilipas, ganu'n din katulin na natapos ang gabi para sa panibagong araw. 

Pagkagising ko, kita ko na ang palatandaang may aalis na naman. 

Claude had already got his fatigues on, a camouflage trouser and jacket paired with his combat boots. On his right arm was a duffle bag.

Agad akong bumangon. "I want to see you off," sabi ko upang muling ipilit sa kaniya na ihahatid namin siya. Clark International Airport is quite far but there is no long road for us.

Ibinaba niya muna ang mga hawak. "Huwag na," aniya, "I'm afraid that when I'll look back, I can't afford to board the plane that will lead me miles away from you."

"But-"

Pinigilan niya ako sa paghila sa akin upang mayakap niya. He gave me the tightest hug. Sa sobrang higpit nu'n, pakiramdam ko iyon na ang huli. But then, I asked him to promise that he'll come home, and he did.

He waited for Sinye to wake up. Ilang minuto lang iyon bago nagising ang anak namin at nagkapagpaalam si Claude. Sinye takes it lightly. He only keeps saying that when he comes home, they'll play. Akala niya siguro isang buong araw lang siyang mawawala, at kinagabihan, nandito na naman siya sa tabi namin.

Walang sinabi si Claude kung ano ba talaga ang mission nila. And I continue working in the firm. Nakahanap na rin ako ng bagong magaalaga kay Sinye. 

Each day that passed, I only pray and hope for his safety. Walang araw rin na hindi nagtanong si Sinye kung nasaan ang Daddy. Lagi kong sinasabi na natagalan lang siya sa trabaho. Nagtatanong rin siya kung pwede ba naming tawagan. But only a couple of weeks, we lost connection of him. Noong nakarating sila sa Aleppo, sabi niya na baka magiging madalang na lang ang pag-contact niya sa amin. Hindi ko naman inakalang ang madalang na sinasabi niya ay naging hindi o wala na rin. 

It's been three months since he left and I heard no news of him. Gusto ko mang puntahan ang base nila, hindi ko rin ginawa kalaunan dahil baka talagang pribado iyon na maging ako ay hindi sinabihan ni Claude ng gagawin nila roon.

"Is he coming home already?" 

Hindi ko na mabilang kung ilang beses ng tanungin ni Sinye sa akin iyan. Nauubusan na rin ako ng isasagot sa kaniya. Sana ay bago pa ako mawalan ng salita, nakauwi na si Claude. He said that maybe it would last for half of a year. Halos kalahati pa lang ng oras na sinabi niya ang lumipas ngunit nababagot na rin ako. And somehow, I had this terrible feeling that if it might happen for real, I'd break.

Ngunit sino nga ba ang nakakaalam 'di ba? Mga kaaway nga ay ang kahinaan mo ang hahanapin nila upang pabagsakin ka. And this stupid destiny will literally do that. What would I expect in this cruel world? Bakit ba kasi hindi nangyari na isang hiling mo lang, nandiyan na? Na kapag matapos mo ng iiyak lahat, mawawala na ang sakit. Siguro napakasaya at napakadali na ng buhay kapag ganu'n. But then, it's really a cruel world. It would not grant your wishes easily. Things won't come by luck.

We try to live normal for months. We can be happy at times not until that one night.

All I can hear was explosions and gunshots. People were screaming for what they fight for. Bloods and smoke filled the surrounding. 

Nakakatakot ang pangyayaring iyon. Nakakatakot ngunit ito ang larangang pinili niya.

Magulo man ang lugar na iyon, nagawa kong igala ang mga mata upang hanapin siya. 

And then I saw him commanding the battalion. All he was shouting is a jargon to me. The only thing I knew is that they should keep on fighting no matter what. That they should be courageous enough in order to move forward.

My man's so brave. He is good at it.

Pinanood ko siya at hinangaan ng ilang sandali. Natigil lamang iyon sa isang malakas na pagputok at nagkagulo ang ilang sundalo. Mabilis na dinumog ng ilan at hindi ko na nakita kung sino iyon nang bigla akong magising sa kalagitnaan ng gabi.

Beads of sweat formed in my forehead. I gasped for air as I turned my gaze into his picture placed in the table beside his bed.

It was a night that turned my dreams into a nightmare.

Sa sumunod na mga araw, unti-unti ko ng nakakalimutan ang mga detalye sa panaginip kong iyon hanggang tuluyan ko ng makalimutan. Ang tanging naaalala ko na lang ay may natamaan sa pagputok ng baril. Hindi lang klaro kung sino iyon.

I shivered at the thought that what if it's Claude.

Napahilamos ako sa mukha at pilit na ibalik ang isip sa ginagawa. Napabaling ako sa pintuan nang may kumatok.

"Ma'am, pinapatawag po kayo ni Director," ani Ms. Cheena.

Tumayo ako at inayos ang sarili. IIang araw na akong lutang kaya hanggang ngayon ay wala pa rin akong natatapos sa mga financial statements na ipapasa. Inakala kong iyon ang dahilan kung bakit ako pinapatawag.

"Is she in his office?" tanong ko at tumango naman ang sekretarya. Minsan kasi ay sa conference ropm na ako tumutungo tuwing katatapos lang ng meeting.

Pagkarating ko sa opisina ni Director Caoagan, naabutan ko siyang nakatayo sa tabi ng kaniyang lamesa. Sumenyas siyang maupo ako nang batiin ko siya.

"I assume I'd always told you that you'll be a candidate for promotion if there will be a vacancy," deretsang sabi niya sa akin. Tumango ako at ngumiti. Of course, it's a good news.

Mabait si Mrs. Caoagan sa akin. She never fails to tell me how good I am in this field. Little she didn't know I don't like this at first. Noong nag-Senior High School ako, wala lang talaga akong mapili na strand kaya si Mama ang na nagdesisyon na Accountancy and Business Management na lang ang kunin ko. I never dream of being an accountant. My mind was poisoned by my mother until it hit me but I already had no choice but to continue my course. Sinabi ko na lang sa sarili ko na pagkatapos ng gusto nila, iyong gusto ko naman pero wala na pala.

"You know the rules of this company, hija," she called me casually, "The board will vote from the candidate who'll take place of the position but as for you..."

May ideya na ako sa utak ngunit hinayaan ko siyang matapos.

"You'll be promoted directly!"

Kumurbang muli ang ngiti sa aking labi. I knew it!

"Thank you, Director," I said as she offered her hand. I took it immediately and thanked her again.

"Prepare everything for your signing of contract Thursday next week," panghuling sabi niya bago ako lumabas sa oposina.

Agad hinanap ng mga mata ko ang aking kaibigan habang pabalik. I saw her laughing with the development team. It was almost noon break when I glance at my wrist watch.

"You'll be promoted as the Accounting Manager?" tanong ni Ara sa malakas na boses upang kumpirmahin ang sinabi ko, "You'll be the manager! Why did I even questioned that."

Napailing na lang ako dahil siya na ang sumagot sa sariling tanong.

"Next week pa naman iyong kontrata," sabi ko dahil mas nagagalak pa yata siya kumpara sa akin. Ara has been always like this. She's funny, though. Mas malala ang emosyon niya kumpara sa taong naroon sa pakiramdam na iyon.

I didn't tell her what is haunting me. I thought that maybe it should be better to be not told. Baka kasi sa sobrang pag-iisip ko lang iyon kaya maging sa panaginip nadadalaw na ako ng isiping iyon.

Besides, I should trust him. Napatunayan ko naman na 'di ba? Umuwi siya sa akin ngunit natagalan lang. Baka ganu'n lang ulit ngayon.