Black Memory(U+Z)(Completed )

Part-30

Unicode

"နှိုင်း မင်းတကယ်သွားမှာလား"

ကိုဘိုဘို က စိုးရိမ်စွာ မေးလျှင် နှိုင်းက ခေါင်းကလေး ညိမ့်ပါသည်။ မိဘတွေရှိစဉ်ကတည်းက ကိုဘိုဘိုဟာ နှိုင်း
အပေါ် ကြင်နာခဲ့သလို ယခုချိန်ထိလည်း ဂရုစိုက်မူတွေ ပေးနေဆဲဖြစ်သည်ကို နှိုင်း နားလည်ပါ ၏။ သို့သော် နှလုံးသားက တောင့်တသူ တစ်ဦးကိုတော့ ရှာဖွေကြည့်
ချင်သေးသည်။ ကျွန်တော် သူမရှိလို့မှမဖြစ်ပဲလေ။

"ကျွန်တော် သွားကြည့်ချင်တယ် "

"အဲ့ဒီနေရာက အသက်အန္တရာယ်ရှိတယ်နော်"

ရဲဇော် ပြောသည့် အနေအထားအရ တရုတ်နယ်ထဲကိုခိုးဝင်ရမှသာလျှင် သူ မောင်နဲ့တွေ့ခွင့်ရနိုင် လိမ့်မည်။

"ကျွန်တော်သိပါတယ် ဒါပေမယ့် ဒီမှာနေပြီး သေဖို့ထိုင်စောင့် နေရတာထက်စာရင် သူ့ကိုရှာရင်း သေသွားတာက ပိုကောင်းဦးမယ်"

ကိုဘိုဘို သည် ရုတ်ချည်ပင် နူးညံ့သောအနေအထားမှ စိတ်ကို တင်းခံထားရသော အနေအထားသို့ ရောက်ရှိသွား၏။

"ကိုယ်မသွားစေချင်ဘူးဆိုရင်ရော"

"ကျွန်တော် သူ့ကိုမေးချင်တယ် ကိုဘိုဘို ။ မေးစရာတွေရော ပြောစရာတွေရော အများကြီးရှိတယ်။ ကိုဘိုဘို့ စကားကို
အလေးမထားတာမဟုတ်ပါဘူး.. ကျွန်တော် ဒီတိုင်းကျွန်တော်သိချင်တာတွေသိရရင် ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်"

ရင်နှင့်အမျှ ပြည့်လျှံနေသော စကားတစ်ခွန်းကို မောင်နဲ့တွေ့လျှင် သူမေးဖြစ်အောင် မေးမည်။ ဘယ်တော့မှလက်လွှတ်တော့မှာမဟုတ်ကြောင်း ကိုလည်း အနောက်ကနေတစ်ကောက်ကောက်လိုက်ရင်း
ပြောပြရလိမ့်မည်။

"ကောင်းပြီလေ သွားချင်ရင်လည်း သွားပါ။ ဒါပေမယ့် ကတိတစ်ခုတော့ပေးနော် နှိုင်း "

"ဘာကတိလဲ"

" သူ့ ကြောင့် ကိုယ့်ရှေ့မှာ မင်းထပ်မငိုတော့ပါဘူး ဆိုတဲ့ကတိ"

နှိုင်း အချိန်အတော်ကြာ ငြိမ်သက်နေပြီးမှ ယုံကြည်ချက်မရှိစွာ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပါ၏။မောင့်ကြောင့် ကျွန်တော်မျက်ရည်
ကျခဲ့ရရင်တောင် အဲ့ဒီမျက်ရည်ကို ကျွန်တော်မြတ်နိုးတယ်။ မောင် နဲ့ပတ်သတ်တဲ့ အရာတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေကလည်း အဓိက အမှတ်တရတွေအဖြစ် ပါဝင်နေတာပဲလေ။
ကြာတော့ ကျွန်တော် မျက်ရည်တွေကိုတောင် ချစ်တတ်နေခဲ့ပြီ။