pretending

2.5

josh

eto ako ngayon nakahiga sa kama ko habang nakatitig sa kisame.

hindi ko alam paano kikilos. wala akong gana sa lahat ngayon.

"josh.." pagharap ko sa pinto nakita kong nakasilip si josephine.

naupo ako. "bakit?"

tuluyan na siyang pumasok at naupo na rin sa kama ko. magkaharapan kami ngayon.

"okay ka lang ba?" nag aalangan niyang tanong.

tumawa ako ng pilit. "gusto ko sabihing oo pero hindi e. hindi ako okay."

"ano ba talaga nangyari? sa inyo ni justin?"

hindi ko nga pala nakwento sa kanya. pagka uwi ko kasi nung gabing yun ay dumiretso na akong kwarto. hindi na nga ako nakapag paliwanag kay stell at sejun, they deserve an explanation from me too.

"hindi mo naman sinabing may gusto sakin si justin."

"hindi ko naisip na malalaman mo."

"hindi mo rin sinabi na justin is an amazing person. so amazing that i would fall for him."

nagulat siya. "may nararamdaman ka para kay justin? nahulog ka sa kanya?"

"kami na nga e. ay hindi na pala. nakipag hiwalay na siya." at hindi ko namalayan ang pagtulo ng luha ko.

"josh i'm so sorry. kasalanan ko to e." naiiyak na rin na sabi niya. "kung hindi ko pinagawa sayo to edi sana walang ganitong nangyari, hindi ka nasasaktan."

"wala akong pinagsisihan sa nangyari. dahil sa plano mong to natutunan ko magmahal at dahil kay justin natutunan kong maniwala ulit sa sarili kong kakayanan. ang pinagsisihan ko ay sana naging totoo ako sa kanya."

"pero kung hindi ko pinagawa sayo to pwede namang pakilala ko na lang kayo sa isa't-isa para walang ganito. kasalanan ko talaga to e. josh i'm sorry, i'm sorry." tuluyan na siyang umiyak.

napakaiyakin talaga ng babaeng to.

"wag ka nga umiyak dyan. wag mo sisihin sarili ko. walang gumusto sa nangyari josephine."

"e paano na kayo nyan?"

i sigh. "hindi ko alam. mahal ko siya pero nasaktan ko siya. hindi ko alam kung patatawadin at tatanggapin niya pa ako."

tilaluha nagplay atm what the hell sumakto....