Feohtan High

LETAF: 04

YAZI

One. Two. Three. Ilang kilometro paba ang lalakarin namin para makarating sa paaralang iyon? Nanghihina narin ako at mas lalong lumalala ang kalagayan ni Max na parehas naming inaalalayan ngayon ni Xandie. Maxine is suffering again from her asthma. Lagi syang may dalang inhaler pero naiwan iyon sa loob ng lintik na personalized car ni Xandie.

Nagpalinga- linga ako sa paligid ngunit tanging mga puno lamang ang nakikita ko sa magkabilang side ng nag- iisang kalsada na ito. Napagpasyahan naming magpahinga muna upang sa ganon ay may lakas kaming ipagpatuloy ang wari'y walang hanggan naming lakaran.

"Lets take a rest for a while, kailangan nating makaipon ng lakas dahil mukhang malayo pa ang Paaralan", lumapit kami sa pinakamalapit na punong kahoy at inalalayan namin si Max na makaupo.

Imbes na umupo ay naglakad ako papalayo sa kanila. Maghahanap na muna ako ng kung anong mahahanap dito.

"Yazi!"- Xandie

Nilingon ko sya at hinintay ang sasabihin nya.

"San ka pupunta?", tanong nito. Nakaupo narin sya sa tabi ni Max na ngayon ay nakapikit ang mga mata.

Tumalikod ako at humakbang ng isang beses. "Di ko kayang magpahinga habang nahihirapan ang isa nating kaibigan. Maglalakad- lakad lang ako, maybe I could find something na makakatulong satin.", I answered.

Di ko na hinintay ang maaari nya pang sabihin. Pinagpatuloy ko na lamang ang paglalakad. Pero kusa na lamang tumigil ang mga paa ko sa paghakbang nang magsalita syang muli.

"So- sorry... I'm really sorry Yaz", she's now sobbing. I dont know but I cant find the exact words to respond.

"Sorry kasi napakatanga ko! Napakalaki kong walang kwenta Yaz! *loudly crying. Hinayaan ko na mapunta tayo dito, hinayaan ko na makabalik tayo sa impyernong to! Sorry, this is all my fault!!", and with that, mabilis akong nakalapit sa kanya. I hug her so tight na wari'y sinasabi kong wala syang dapat ihingi ng sorry. Dahil sa aming tatlo, ako dapat ang nakakaalam sa kung anong pwedeng mangyari.

I am Yazi Shin Hainam. At ako dapat ang mas nakakakilala sa mga magulang ko. I know that this fvcking plans were all came from my very caring and selfless parents. Tss, selfless huh. Napangiwi na lamang ako sa mga naiisip ko.

"Xandie, wag mong isipin na ikaw ang may kasalanan ng lahat ng ito. I should be the one saying sorry.", humiwalay ako sa pagkakayap namin.

"I am so careless that I dont even know kung anong pinaplano ng mga magulang ko. Xandie listen to me, kung nakaya natin noon, makakaya rin natin ngayon, trust me", madiin at maliwanag kong sambit sa kanya. Nakatitig ako ngayon sa mga mata nyang patuloy parin na dinadaluyan ng luha.

She just nodded her head and smiled at me. I smiled back and hug her again.

"Wow. I really love friendships", mahina ngunit malinaw na saad ni Maxine. Pareho namin syang tiningnan ni Xan [Shan- thats how you pronounce it for Xandie's nickname :)].

We saw her smiling while looking at us. Maya- maya pa ay lumapit sya samin ni Xan at parang batang yinakap kami pareho.

"GROUP HUG!", sigaw pa nito sa masigla nyang boses pero kababakasan parin ng panghihina.

Natawa na lamang kami ni Xan sa mga pinapakitang ugali ni Max sa kabila ng pagiging seryoso nito kadalasan. That's one of her asset as our bestfriend.

"GROUP HUG!", sabay din naming naitugon sa kanya.

Hindi kami mapaghihiwalay nang kahit na ano at nang kahit na sino.

We are so unique and fit to each other that even the most dangerous hurricane cannot break us.