Feohtan High

LETAF: 13

YAZI

The clock striked 7. It was already dark outside but the noise of the afternoon was still there. I got my black jacket and fixed its hood on my head. I turned off the lights, put the key on my pocket then locked the door. I stepped slowly yet dangerous towards my drinking place.

Dahil sa alas- syete pa lamang ng gabi ay hindi maiiwasang maraming kabataan parin ang nasa labas ng kani- kanilang silid. Nagkukwentuhan or more like, nagtsitsismisan, nagbibiruan at nagpaplastikan. Ilan sa mga nakagawian na nila dito sa loob ng mala-impyernong lugar.

I wandered why most of them doesn't want to go at the first corner or at the Crust Fact-culty (CF). Sa pagkakaalam ko'y nandun ang lahat ng mga establisyimentong matatagpuan rin sa labas nang lugar na ito. I am very sure na may mga bars dun, where every young people wants to experience with. Pero nakakapagtaka at walang lumalabas para magliwaliw.

If only I could go there, or if only I know where that corner is, malamang gabi- gabi akong laman ng maingay na lugar na iyon.

Maybe I could feel satisfaction on my drinks later, if not, I would eagerly take the adventure going on that place.

At lasts, nakababa narin ako. Kung bakit ba kasi talaga nasa ikaapat na palapag ang kwarto ko e, nakakapagod kaya.

Maingat kong inihakbang ang aking paa patungo sa likod ng aming dormitoryo. All I thought ay may mga ilaw rin dito pero deym, napakadilim ng paligid. Tanging mga huni lamang ng insekto ang maririnig, maging ang pagkadurog ng mga patay na dahon na walang takas sa pag- apak ko.

Kung isa siguro akong duwag na babae ay kanina pa ako umatras sa gagawin kong ito. I remembered Maxine, walang ibang daan papunta dito sa likod ng dormitoryo kung hindi dito sa mismong dinaraanan ko ngayon.

Alam ko na mauuna pa ako sa kanya dahil malamang ay naghanap pa ito ng alak na iinumin ko ngayon, di naman ako masamang kaibigan e, sadyang hindi lang talaga makatanggi ang mga kaibigan ko sa akin. I laughed on that idea. They really love me so much. I'm so blessed.

Patuloy lamang ako sa paglalakad at inilibot ang aking paningin. Naghanap ako ng magandang pwesto at sa mahigit tatlong minuto ay nakahanap narin ako.

I sat on the green grass and looked up at the dark yet shiny sky above. Oh~ how I love the moon. Mukhang mas masarap kung hihiga muna ako. I laid down and oh~ what a feeling. I hope you can also feel it guys. *laugh out loud.

Mukhang tuluyan na talaga akong mababaliw sa oras na hindi ko pa malaman lahat ng misteryong nakatago sa paaralang ito. Maging ang dahilan kung bakit nagawang baguhin nila mom and dad ang kanilang apilyido. See? I dont even fvcking know anything.

Thats how they treasure me.

Bakit ba kasi ako naging si Yazi Shin Hainam? Wala na bang mas igugulo pa sa buhay ko? Ang sama naman ng tadhana sakin. Gaano ba ako kasama sa past life ko? Mamamatay tao ba ako noon? Oh scratch that, kahit pala ngayon ay pumapatay na ako. Since I knew how to read and write ay pumapatay na pala ako, funny.

I closed my eyes and feel the fresh air soothing on my nose. Bakit ang tagal naman ata ni Maxine? Alam nya kaya kung saan makakabili ng inumin? Mukhang naging pabigat pa ata ako sa part na to kay Maxine, oh poor Max, I know you can do it.

Napabalikwas ako sa pagkakahiga nang malakas na tumibok ang puso ko. Hindi dahil sa kaba o takot ngunit dahil sa pagtatakang bakit pa ako nakakaramdam ng ganitong klaseng pakiramdam kung wala na akong strength?