Feohtan High

LETAF: 07

YAZI

Lima. Limang segundong nakamulat ang aking mga mata. Pagkabigla,pagkalito, takot, galit. Ilan sa mga nagkahalo- halong nararamdaman ko ngayon. Limang segundo ng pakawalan nya ang labi ko. The first thing I did as he move away is to slap him. Yes, sinampal ko sya.

"What the hell?!", pagmumura nya. Sigurado akong sobrang lakas ng pagkakasampal ko sa kanya. No doubt, his cheek is now redding.

"At ikaw pa talaga ang may ganang magalit ha? Are you out of your mind idiot!!? Are you insane asshole!!? FUCK YOUR DAMN ASS GET OUTTTTTT!!!", out of frustation ay wala na akong masabi na matino kundi pagmumura at ang palayasin na lamang sya. Ang kapal ng mukha! That was not my first kiss but every kiss for me is sacred! Dammit!

"He-hey, easy brah! Kailangan ko lang talagang gawin yun", he said. And the eff... sa preskong paraan pa kaya mas lalong uminit ang dugo ko.

"Ang kapal naman ng pagmumukha mo bastos ka! Pumasok ka dito sa kwarto ko tapos bigla ka na lang nanghahalik?! Ano to? Ganun- ganun nalang yun!?", pagkasabi ko nun ay tinulak- tulak ko sya papalabas ng kwarto. Damn, he has this masculine body, di naman mabigat noh?

"O-okey okey fine! Dont push me kusa akong lalabas", he said but still I pushed him hard hanggang sa maisara ko ng malakas ang pinto.

Dahil sa labis na galit ay sinipa ko ang mini cabinet malapit sa pinto. At dahil dito ay nagkalat ang laman niyon. Lumapit ako at umupo. Pictures. Mga litratong unti- unting nagpausbong nanaman ng mga katanungang di ko masagot. Lahat ng pictures dito ay mga litrato namin seven years ago. Bakit nandito ang mga to? Tiningnan ko isa- isa ang mga litrato. At isang litrato lamang ang nakaagaw sa atensyon ko; it was the younger me, and the younger Zach.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nasa ganung posisyon, kung ilang minuto kong tinitigan ang ngayo'y basang- basa nang litrato namin ni Zach dahil sa mga luha kong rumaragasa nanaman at tila wala ng balak huminto. Pinunasan ko ang aking mga mata gamit ang aking kamay, pumikit ako at tuluyan ng napaupo sa sahig. Nakalimutan ko na rin ang lapastangang lalaki na humalik sakin. All I can think right now is him. The love of my life. Zach.

Why? Sa pitong taon na lumipas ay hindi parin kita makalimutan Zach. I still love you. I know hindi na kita muling makikita pa dito sa mundong ibabaw ngunit ipinapanalangin ko na sana ay magtagpo tayong muli sa kinaroroonan mo na ngayon.

"AAHHHHH!", ang hirap, wala akong magawa. Tuluyan na talaga akong nakabaon sa nakaraan at di ko mahanap ang tamang paraan upang makaahon at magpatuloy sa buhay without thinking of him.

"Yazi!?", It was Max and Xan. My friends. Bestf of friends. Lumapit sila sakin at sabay nila akong niyakap. Yakap na nagsasabing magiging maayos rin ang lahat. Mga yakap na sobrang kailangan ko ngayon.

I cant keep myself from crying hard. Ang sakit. The person I love died infront of me. Seven years ago and it still hurts. Fvck! I really love him that much that whenever I am crying like this because of him, I want to die too. Oh Jesus, help me.

"Yaz, shhh. Tama na", pagcocomfort ni Xandie.

"Nandito na kami Yazi, just keep going on to life, everything heals through time. We know its hard, but we will help you to cope up", Max said. And with that, napayakap narin ako sa kanila.

____

"Who are they?", student 1

"I dont know pero sila ata yung sinasabi na bagong salta", student 2

"Tss. Idiots. Hindi na sana sila pumasok dito", student 3

"Yeah. But who cares? Siguradong mahihina rin sila gaya ng ibang mga kabataan na napapadpad dito", student 2