Feohtan High

LETAF: 08

YAZI

Pagkatapos ng nangyari kanina ay hindi na muna ako nagtungo sa kwarto ko. I dont know where to go. I dont know the next thing to do. Just walk. I just want to walk and walk and think and think. Hindi ko alam kung saan ako pupunta, kusang naglakad ang mga paa ko patungo sa napakaaliwalas na lugar na ito. I looked around at wala akong makita ni isang estudyante. Is this place restricted? But there's no any signage saying that it is. So its okay? Agh Yazi! Just go.

With my own instinction, I continue walking, I dont care if may makakita sakin dito na sasabihing para akong tanga. Hello? Sino ba naman kasing hindi mamamangha sa mga bagay na makikita dito? From the very green grass that lays on this ground, from the colorful flowers that blooming all around, from the mesmerizing and breath- taking view of this place, and... and, from this familiar feeling inside me.

I want this kind of feeling. It felts like I've been missing someone or something in here. I dont know. I just... I just fall in love with this place.

I studied here seven years ago and many things have changed. Maaaring ang lugar na ito ay nagbago pero ang pakiramdam at pagtingin ko rito kailanman ay hinding- hindi magbabago. Naglakad ako papalapit sa sementadong monumento ng isang Espada at ng isang babae na sabi- sabing kauna- unahang babae na nanalo sa naganap na Starting Feot at Final Feot noong kapanahunan ng aking mga ninuno.

Ang sabi sakin nila lolo at lola noong nabubuhay pa sila ay walang kasing talino at walang kasing lakas daw ng babaeng ito. Kung kaya't natalo nya lahat ang kalaban. At mayroong isang katangian ang babaeng ito na kailanma'y hindi ko makakalimutan at labis kong hinahangaan.

At the very end of the battle, there was one man na kailangan nyang talunin upang manalo na sya ng tuluyan. She was terrified to kill that man. Takot syang kalabanin ang lalaking iyon at pansin nila lolo na for the entire Feot ay hindi nya ginalaw o ginalusan man lang ang lalaki.

But she has no escape at the end. Silang dalawa ng lalaki ang tanging natitira na lamang. And she needs to do that thing, to kill him for her to win. She had so many chances para sana patayin ang lalaki. Lolo even asked himself that time kung bakit daw hindi pa patayin ng babae ang lalaking iyon nung time na sukdulang sumusuko na ang lalaki. Nagpaparaya for the exact word.

But instead of killing him ay niyakap nya ng mahigpit ang lalaki habang umiiyak. Walang patid ang kanyang pagiyak na sinabayan ng lalaki. When the time arrives and the controllers of that game gave them the warning, doon na nabigla ang lahat.

The man died. The man was killed. And the thing is, the woman didn't kill that man. Because that man killed himself... for the sake of his girl. Yes, mahal nila ang isa't isa at ang kompetisyon na iyon lamang ang nang wasak sa kung anong meron sila. And afterall, kahit na nanalo sya sa laban ay natalo parin sya. She was lost upon dying of his man. Nagpakamatay sya nung namatay ang sinisinta nya. And that is the thing I admired to her. She didn't kill his man just to win the competition but the man itself did, for her.

Pero sa kabila ng masaklap na pangyayaring iyon ay sya parin ang tinaguriang nanalo.

Para sakin dapat dalawa sila nung mahal nya ang nasa monumentong ito e. Pero ayon kina lolo ay maraming sumalungat sa ideyang iyon ng ninuno namin. Thats why it ended up like this.

Basta para sakin, both of them were the winners. They both deserve the glory. Ang saklap lang talaga ng pagmamahalan nila.

Habang pinagmamasdan ang monumento ay napadako ang tingin ko sa nakaukit ditong;

Ang Athena...

This gardens name is Ang Athena. And Im glad na hindi nila ito binago. Ito parin ang pangalan ng parkeng kinahuhumalingan ko noon pa.