Hartpijn

001

Fadoua:

Ik loop met mijn boeken in mijn hand naar de mediatheek. Mijn tussenuur is net begonnen en ik heb hierna een toets. Heb ik er voor geleerd? Nope. Heb ik de hele avond zitten piekeren over Souhail en flashbacks gekregen? Yup. Ik neem een diepe zucht en neem plaats aan de grote tafel. Aan mijn gezicht te zien, ben ik totaal niet in de stemming om te lachen of te praten. Sterker nog, als ik mijn mond open om iets te zeggen, ga ik in huilen uitbarsten. Ik pak mijn macbook en schrift uit mijn tas. Dan pak ik mijn etui, ik grabbel in mijn tas want ik kan mijn Nederlandse boek niet vinden. Waar is dat ding? Na een tijdje zoeken door alles heen, geef ik het op. Dan maar kijken van wie ik kan lenen. Ik open in ieder geval mijn laptop. Als ik hem opendoe zie ik een foto van mij en Souhail op mijn achtergrond. Ik neem een diepe zucht en slik de brok die zich in mijn keel gevormd heeft weg. Hoe ga ik dit doorstaan? Alleen? Pfff. Ik leg mijn gezicht in mijn handen en wrijf over mijn ogen om mijn tranen in te houden. Wat moet ik doen?

Ik neem weer een diepe zucht en loop naar mijn vriendin Michelle, ze is Nigeriaans en echt een close one homie. "Yo mich, heb je Nederlands boek mee?" Ze knikt en geeft hem aan me. "Aii thanks." En ik loop snel terug naar mijn plek. Oef, het scheelde niet veel of ik barste in huilen uit. Ik neem plaats en open het boek naar het juiste hoofdstuk. Ik blader er doorheen en knik een beetje. Souhail speelt een te grote rol in mijn gedachten. Dit is echt zwaar. Ik neem nog een zucht en breng het boek terug naar Michelle. Ik luister tot het einde van het uur naar 'Albi Ya Albi' van Nancy Ajram. Ik scroll ondertussen door insta. Ik ga naar het gesprek van mij en Souhail. Ik lees terug en voel de tranen alweer branden achter mijn ogen. Shit. Ik ga naar zijn account. Het is donderdag. Ik heb Souhail sinds zondag niet gesproken. Zal ik hem blokkeren? Maar stel hij wilt het goed maken en kan me dan niet meer bereiken? Hij heeft altijd je nummer nog, toch? Zal ik het doen? Misschien kom ik dan een stapje dichter bij het verwerken van de pijn. I'm confused. Ik facetime mijn vriendin Selma voor advies. Die bolle neemt niet op. Tfoe. Weetje wat? Blokkeer gewoon tot je denkt dat je het aankan om hem te deblokkeren. Ja, goed idee Fad. Ik druk op blokkeren en vervolgens op zeker. Ik neem een diepe zucht en ga weer met mijn handen over mijn gezicht, iets dat een gewoonte voor me is geworden de afgelopen dagen.

Zakaria schuift bij me aan tafel. "Bitch wat is er met jou?" Zegt hij terwijl hij me doordringend aankijkt. Zaki is mijn neefje. Ik haal nonchalant mijn schouders op. "Kifesh je weet niet? Meid je praat niet, lach niet, je hebt dikke wallen dus denk ook dat je niet slaapt. Yallah tell me, what's poppin'?" Ik zucht. "Er is niks zaki, geen zorgen." Hij kijkt me weer doordringend aan. Hij wilt nog iets zeggen maar de bel gaat. Alhamdulilaah gered. Ik pak mijn spullen en ren weg, letterlijk. 

Na de toets loop ik gelijk de school uit naar mijn auto. Ik doe de deur open en ga zitten. Ik leg mijn tas naast me op de grond en haal weer diep adem, waarbij ik mijn handen over mijn gezicht haal. Ik kijk mezelf aan in de achteruitkijkspiegel, mijn wallen zijn dik. Ik ben blij dat ik een bril draag, anders zag het er nog erger uit. Alhamdulilaah ten alle tijden. Ik verbind mijn telefoon met de radio van de auto. Ik open de playlist van Souhail. Ik twijfel even. Ik neem een diepe zucht en druk op shuffle. Deze nummers in zijn playlist luisterden we altijd samen. Ik zeg bismillah en rij weg. Mijn gedachtes dwalen af naar Souhail, zoals ze eigenlijk de hele tijd doen. Ik rij door en besef me dat ik eigenlijk heel moe ben. Ik heb sinds zondag geen oog dichtgedaan. Mijn gedachtes dwalen de hele tijd naar hem af en wanneer mijn moeder me in de ochtend "wakker maakt", besef ik me hoe kort de nachten eigenlijk zijn. Als ik thuiskom ga ik slapen. 

Eenmaal thuis aangekomen, trap ik mijn zwarte Valentino sneakers uit en hang ik mijn jas op de kapstok. Ik pak mijn tas weer op en neem een diepe zucht. Ik tover die neppe glimlach weer op mijn gezicht en loop de woonkamer binnen, waar ik mijn moeder, broertje en zusjes zie zitten. Ik groet ze met "Assalaamu alaykoem" waarbij ze allemaal teruggroeten. Ik loop de trap op naar mijn kamer. I'm tired. Ik leg mijn tas op de grond en verwissel mijn Nike tech trainingspak voor mijn oversized Napapijri hoodie en mijn grijze oversized pyjama broek. Ik loop naar mijn spiegel en kijk naar mezelf. Ik pak mijn scrunchie en buig voorover om mijn haar in een hoge knot te doen. Ik kom omhoog en kijk mezelf weer in mijn ogen aan. Ik zie mijn ogen emotieloos naar mezelf kijken. Wat is er met me gebeurd? De tranen rollen over mijn wangen. Ik mis de oude ik.