Hartpijn

014

Flashback: Het laatste moment dat Fadoua en Souhail elkaar zagen. 

Souhail:

Lang geleden dat ik mijn kant van het verhaal kon uitleggen, vind je niet? Cool, haal die slechte oordelen alvast uit je hoofd want zoals het lijkt zit het totaal niet in elkaar. 

Donderdagochtend:

Ik stap de badkamer uit en loop met een handdoek om mijn middel naar mijn slaapkamer. Ik pak een schone boxer en trinna, die ik vervolgens aan doe. 

Ik spuit wat Dior Sauvage en doe vervolgens mijn haar in een staartje. Ik pak mijn telefoon en portemonnee en loop naar de woonkamer waar ik mijn moeder zie zitten. "Waar ga je heen mijn zoon?" Vraagt ze me. "Wist je nog toen ik je over dat ene meisje vertelde? Ik moet met haar gaan praten." Antwoord ik haar. "Is mijn zoon eindelijk een man en gaat hij trouwen?" Zegt ze half blij. Ik lach en schud mijn hoofd, "Nee mama, ik ga haar zeggen dat we allebei onze eigen wegen moeten gaan." Antwoord ik haar, waarna ik al een steek in mijn hart krijg bij het idee dat ik haar nooit meer zal spreken. Ze kijkt me geschrokken aan, "Waarom Souhail? Dat meisje houdt van je en ze geeft om je. Waarom doe je haar dit dan aan?" Vraagt ze me. "Mama het is ingewikkeld wallah. Als ik met haar blijf, dan gaat ze echt veel pijn lijden. Liever dat ze nu even pijn heeft, dan dat ze sterft. Mama ik weet wat er gaande is, ik zou dit niet doen als het niet noodzakelijk was." Antwoord ik haar. 

Ik kus haar voorhoofd en loop naar de gang. Ik doe mijn Valentino's aan en mijn Moncler jas. Mijn telefoon gaat af en ik loop naar buiten voordat ik mijn telefoon pak. 

Eenmaal buiten pak ik mijn telefoon en zie ik dat Dounia belt. Uff, wat moet dat wijf nou weer. Ik neem op, "Hallo?" Zeg ik. "Souhail, kun je alsjeblieft naar Rotterdam komen? Ik moet je spreken." Zegt ze. "Ik ga naar Fadoua toe als verrassing man, ik heb geen tijd om naar je te komen." Antwoord ik haar. "Ik ben serieus Souhail, ik heb je echt nodig." Zegt ze me half smekend. Ik zucht, "Saff, 5 minuten en niet meer." Zeg ik haar, waarna ik haar wegdruk. 

Ik app Fadoua met dat ik naar haar toe kom en dat ik haar moet spreken. Ze zegt me welke halte ik moet nemen en app nog wat met haar terwijl ik in de trein zit. 

Eenmaal in Rotterdam aangekomen, is Dounia er nog niet. Waar blijft die hoer? Ik moet echt naar Fadoua. 

Na een kwartier komt ze aanlopen en verteld ze me kortom dat ze geld nodig heeft. "Meid, ik ben deze dagen ook blut. Sorry man kan je niet helpen." Zeg ik haar. Ik wil weglopen, maar ze trekt me terug. "En wat nou als ik wat zou geven, waarbij je me kunt betalen." Zegt ze me en ik weet gelijk waar ze op uit is. Tfoe. "Noh man haha, Dounia, wij zijn verleden tijd. We zijn doorgegaan met onze levens, accepteer het." Zeg ik haar en ik loop weg. Ik stap mijn trein weer in en rijd richting mijn parel, Fadoua. 

Eenmaal bij Fadoua aangekomen, zie ik haar met haar neefje. We groeten en elkaar, waarna haar neefje weggaat en ik en Fadoua naar een parkje lopen. 

We praten en kletsen, en ze leunt met haar hoofd op mijn schouder. Ze haalt haar hoofd van mijn schouder af en gaat rechtop zitten. Ze kijkt me in mijn ogen aan en even worden we meegenomen in het moment. Mijn ogen kijken haar liefdevol aan. "Souhail, jullie zijn alleen vrienden, ze ziet je niet zo." Hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. Na een tijdje in elkaars ogen te hebben gekeken, pak ik haar hand vast. Ze kijkt de andere kant op, waarna ze begint te praten. "Waarom heb je school geskipt souh, ze willen je er al af trappen..." Ik zucht. "Ik moet met je praten." Ik weet niet hoe ik het haar moet vertellen, dus sta ik op en loop ik heen en weer. "Souhail, wat is er gebeurd?" Hoor ik haar vragen. Ik kijk haar even aan, denk na en draai me weer om. Fadoua staat op en komt voor me staan.  Ik kijk haar aan en ben gefrustreerd, "Fadoua blijf gewoon zitten,"