Hartpijn

009

Fadoua::

"Nee Dounia, het boeit me niet meer." zucht ik. "Maar Fadoua, luister nou even...," probeert ze. "Nee Dounia, Souhail en ik zullen niks worden, stop met hopen." Ze zucht. "Jij bent zo koppig he Fad, je moest eens weten wat ik wist." Ik kijk haar met grote ogen aan. "Wat weet je dan he? Dat hij me achtergelaten heeft, Dounia hij was duidelijk. Ik en Souhail zijn allebei onze eigen kant op gegaan. Saffie, noem zijn naam niet meer in mijn bijzijn. Doet me alleen maar pijn." Ze kijkt droevig mijn kant op. "Sorry schatje, maar ik wil je alleen maar gelukkig zien schat. Souhail hoort bij je en is alleen van jou, geloof me." Ik keek haar hopeloos aan. 

Souhail en ik spreken elkaar nog steeds niet en we laten niks van onszelf afweten. Ik ben sowieso niet van plan om hem nog te contacteren ofso. Ik weet dat ik dat vaak gezegd heb, maar waarom zou ik moeite doen om in iemands leven te zijn terwijl diegene geen moeite doet om in de mijne te zijn of om mij in de zijne te hebben. 

Ik hou nog steeds van hem, en dat maakt het nou juist zo moeilijk. Als ik hem kon haten dan had ik dat gedaan. Maar mijn hart wilt hem niet loslaten, alsof mijn hart weet dat hij mijn mektab is. Ik doe du'aa voor hem en voor ons. Dat is het enige waar ik nog voor bid. Hoe, wie, wat of waar boeit me niet. 

Met pijn in mijn hart heb ik al onze gesprekken verwijderd, hem geblokkeerd en ga ik binnenkort mijn telefoonnummer veranderen. Ik wil even een rustig leventje, niemand om me heen. 

Mijn examen week begint over 2 dagen en om heel eerlijk te zijn, moet ik nog heel veel doen. Maar ik kan de motivatie niet vinden. Mijn dagen zijn zo chaotisch, dat ik gewoon even de draad kwijt ben. 

Laat me jullie uitleggen hoe mijn dag eruit ziet:

Na fajr ga ik slapen en word ik rond een uurtje of 8 's ochtends wakker. Ik lig dan meestal in bed nog, met mijn laptop en online lessen aan. (Op dinsdag en donderdagochtend om 9 uur ben ik al in de sportschool om te kickboxen.) Meestal ben ik de hele dag bezig, tot een uurtje of 3/4 in de middag. Dan zie of hoor ik iets dat me aan hem doet denken, of iemand noemt zijn naam. Dan gaat het mis. Mijn hart raakt verstrikt in een mengsel van emoties en tot ik slaap gaat het bergafwaarts. Ik word er gek van. Rond een uurtje of 12 praat ik met een goede vriend, Badr. WE hebben over het van alles en nog wat elke nacht, super gezellig en even ben ik in staat om mijn gedachtes uit te zetten en te lachen om zijn domme acties. 

Maar zodra ik moet gaan slapen, komen de tranen en herinneringen weer. Ik wil niet stoppen met van hem te houden, begrijp me niet verkeerd. Maar ik wil minder aan hem denken en herinnert worden, zodat ik in ieder geval mijn dagelijkse bezigheden gewoon kan doen. Het breekt me dat ik zo zwak ben om en jegens hem. 

Het is vrijdagochtend, ik ben alleen thuis en lig op de bank. Ik scroll een beetje door insta. Ik heb net een online les gehad en heb over 3 uurtjes weer een lesje. Ik scroll en scroll tot ik de volgende tekst tegenkom "iemand zei je naam en vroeg me of ik je kende, ik glimlachte en dacht terug aan onze tijd. ik veegde mn tranen weg en zei 'nee niet meer'..." Damn, die ging dwars door mijn hart heen. Ik legde mijn telefoon weg en ging een beetje op youtube. Ik verveelde me dood en die quote van net heeft mijn hart weer ongerust gemaakt. Pff, waarom nu al? Ben net wakker. 

Na een tijdje youtube ben ik het zat. Ik pak mijn telefoon en ga weer op insta en snap. Ik ga op insta naar de explore page en een foto van Souhail staat bovenaan. Huh? Wat doet die daar? Ik maak een screenshot en stuur het naar Dounia. "Doun, waarom zie ik dit?" Ze schrikt en belt me op. "Fadoua, omg het is een teken." Ik zucht terwijl mijn onderlip trilt, dat verraadt dat ik elk moment kan gaan huilen. "Wat voor teken Dounia, dat ik pijn heb en hem kwijt ben?" We praten een beetje door over de gekke gebeurtenis. 

Ik ben helemaal van slag. Zijn naam en iets dat me aan hem deed denken, maakte mijn hart al ongerust en resulteerde in pijn. Maar zijn gezicht zien, is toch echt een andere soort pijn. Zo pijnlijk. Ik had niet verwacht dat ik zijn gezicht nog zou zien, althans niet op in een snelle periode. Ik ben helemaal van slag. Het maakt me echt onrustig. Ik leun met mijn hoofd naar achter op de kussen en bedwing mijn tranen, maar het is al te laat. De eerste traan heeft haar weg naar beneden al gevonden, en die wordt gevolgd door velen anderen. Ik begin te huilen en huilen. Oef, wat doet dit pijn. 

Ik blijf maar huilen en word gek van mezelf. Niemand kan deze pijn begrijpen. Mijn hart brandt en ik wil dood. Ik sluit mijn ogen en neem een diepe zucht. Ik veeg mijn tranen en knipper nog een paar keer. Ik zucht nogmaals en doe mijn krullen in een hoge knot. Ik bekijk mezelf vervolgens in de spiegel, mijn vrolijke uitstraling heeft mijn gezicht verlaten. Oh Souhail, wat doe je me toch aan? 

Ik glimlach naar mezelf. Aan het einde van de dag veeg ik mijn eigen tranen. Ik ben trots op mezelf, heel trots zelfs. Ondanks de pijn en verdriet, sta ik nog steeds sterk in mijn schoenen. 

Het is best grappig eigenlijk. Wanneer ik in de woonkamer zit en iedereen lekker met elkaar aan het kletsen is, dan besef ik me dat niemand eigenlijk weet wat er in jouw hart omgaat. Mijn gedachtes dwalen altijd af, alleen maar naar Souhail natuurlijk. 

Ik volg mijn volgende les en ik word geappt door Badr:

Badr: Ey Fadou, ik bel je zo. 

Fadoua: Hey, isgoed, why?

Badr: Hoor je zo wel.

Okey dan? Ik volg mijn les verder en wordt op een gegeven moment gebeld, ik zie 'Badr 🤍' op mijn scherm staan. Ik neem met een lach op.

Fadoua: Hey grote

Badr: Kleintjeeee alles goed?

Fadoua: Alhamdulilaah mag niet klagen, hoe is het met jou?

Badr: Ik bedoel hoe gaat het echt met je Fadoua...

Ik slik een brok weg. 

Fadoua: Hoe bedoel je? Er is niks haha

Badr: Je mental health, ik weet dat je ergens mee zit.

Fadoua: Haha nee joh Badr, je ziet dingen die er niet zijn, ben alleen een beetje gestresst door examens, meer niet. 

Badr: Oooohhhh, mohim, als je wilt praten ofso, je weet ik ben hier voor je he kleintje. 

Fadoua: Hahah ik weet het Badr, thankyouu. Waardeer het enorm. Zelfde geldt voor jou he. 

Badr: Hahaha ik weet kleintje, ik weet. 

Badr: Nou schat, ik moet weer aan het werk. Ik spreek je later.

Fadoua: Isgoeddd, werkte. En ja tot straks in shaa Allaah

Badr: Beslama zine

Fadoua: Beslama moppie

Ik hang lachend op en die lach vervaagt snel. Badr is gewoon een goeie vriend, ik beschouw hem als mijn broer. Ook veel te oud voor mij haha. Maar hij weet niks van mij en Souhail. Ik heb hem nooit over Souhail verteld überhaupt. Maargoed, hoeft ook niet. 

Ik raak verstrikt in gedachtes en mijn hart klopt uit liefde als nooit tevoren. Souhail. Waarom? 1000 vragen, maar geen antwoorden.