Hartpijn

012

Paar dagen later...

Fadoua::

Terwijl ik voor me uit staar, met muziek in mijn oren, dwalen mijn gedachtes af. 

Na een tijdje word ik geroepen door mijn zusje, die me zegt dat ik moet ontbijten. Het is al half 1 in de middag, wat valt er nu nog te ontbijten? Bovendien, ik heb toch geen trek. Al dagen geen eetlust. Komt door die knoop in mijn maag. 

Ik weet nog steeds niet waar dat gevoel vandaan komt. Met de dag wordt het sterker. Ik heb er ook totaal geen controle over. 

Terwijl ik een beetje Netflix zit te kijken, krijg ik een mailtje van mijn mentor. Ik ben over! Alhamdulilaah. 

Ondanks alle tegenslagen, toch nog het schooljaar gehaald. Havo 5, I'm coming for you.

De knoop in mijn maag verdwijnt voor even, en het maakt plaats voor een gevoel van blijdschap. Ik had niet gedacht dat dit mij zo blij zou maken. 

Mijn telefoon gaat af en ik word gebeld. Ik kijk wie mij belt en zie 'Dounia' staan. Ik neem op en dit, dit was het moment dat de knoop in mijn maag gehakt werd en ik wist waar dat gevoel vandaan kwam. 

"Fadoua, ik heb nieuws man, slecht nieuws, beter ga je gewoon door met je leven. Hij zei me dat hij met een andere meid plannen heeft en shit, dus beter scot je hem volledig."

"Huh, wacht, wat?"

"Jaa wollah schat, hij wilt iets met een andere meid ofso. Echt een kanker sukkel. Je verdient veel beter dan al deze hartpijn Fadoua."

Ik hang op en pak mijn kussen. Ik schreeuw alles uit en de tranen hebben hun weg naar beneden al gevonden. Ik huil en huil. 

Wanneer het eindelijk beter ging met me, wanneer ik mezelf en mijn gevoelens eindelijk onder controle had, gebeurd er dit. Is een rustig hart en geluk mij niet gegund? Ik wil alleen samen zijn met Souhail, alleen hij. Is dat echt teveel gevraagd?

Maar Fadoua, wacht. Wat ben je nu eigenlijk verloren? Je bent een klootzak kwijtgeraakt, die geen moeite deed om jou in zijn leven te houden. Je bent een klootzak kwijtgeraakt, die ondanks alles dat er gebeurd is, goede en slechte dingen, besloot jou te kwetsen en jou uit zijn leven te verwijderen. Je bent een klootzak kwijtgeraakt, die jouw waarde niet inzag. 

Ik veeg mijn tranen weg en tover een glimlach op mijn gezicht. His loss, not mine. Ik ken mijn waarde en Alhamdulilaah. Ik heb zelfrespect. Ik glimlach weer. Aan het einde van de dag veeg ik mijn eigen tranen en niet hij de mijne. 

Het doet pijn, tuurlijk. Vooral omdat ik zowel een beste vriend als 'liefde' ben kwijtgeraakt. En geloof het of niet, ik vertrouw niemand zoals ik hem vertrouwde. Ik kan leuk met je lachen, praten, en dingen vertellen die ik je wil vertellen. Maar mijn gehele leven, van A tot Z, in details, zonder enkele leugens, weet alleen Souhail. En hetzelfde geldt voor mij, ik weet alles van A tot Z over hem. 

Het mooie aan onze vriendschap is dat we elkaar volledig accepteerde zoals we waren. Zowel onze fouten, onze imperfecties en onze meningsverschillen. We konden heel kinderachtig doen, maar ook heel volwassen. 

We konden met elkaar lachen, maar we hielpen elkaar ook door de pijn en tranen. We gaven elkaar de steun en nodige advies, die we niet aan anderen konden vragen. Zelfs niet onze ouders. Ik had zijn rug en hij had de mijne. 

Als ik zo terugdenk, kan ik alleen maar positieve dingen over onze vriendschap zeggen. Tuurlijk waren er momenten dat we ruzie kregen, vooral in de laatste momenten van onze vriendschap. Maar de goede momenten overheersen. De goede gevoelens overheersen. Ik koester het met de diepste liefde die zich in mijn hart bevindt. 

Een week later...

Hoe nu verder? Ik weet het niet. 

Wat ik mezelf wel geleerd heb, is het durven accepteren dat je tijd voor jezelf nodig hebt. En dat je tijd nodig hebt dingen te verwerken. Niet haasten en neem je tijd. Dus het eerste dat ik ga doen, is in alle rust mijn pijn verwerken en realiseren dat Souhail van iemand anders is of wordt. Accepteren dat onze vriendschap in het verleden plaats vond. Dat wat er gebeurd is tussen ons, zowel het goede als slechte, slechts herinneringen zullen zijn. 

Accepteren, doorslikken en doorgaan. 

Ik moet wel gaan nadenken over wat ik nu wil. 

Dat ik hem als mijn man wil, die keuze verandert niet. Niet omdat ik hem niet kan loslaten, maar omdat er een gevoel in mij met de dag sterker wordt. En dit gevoel zegt me dat ik bij hem moet blijven en op hem moet wachten. 

Maar, hij is ook verdergegaan. Dus ik ga mezelf het recht niet ontnemen van het verdergaan in mijn leven. 

Toch. Toch ga ik hierbij al toegeven. Je zult maar 1 keer in je leven, met je gehele hart en ziel van iemand houden. En ik schaam me er niet voor om toe te geven, dat Souhail diegene is voor mij. 

Ik weet dat er altijd een stukje in mijn hart zal zijn, die alleen zijn naam zal noemen. En ik weet dat hoe goed het ook met me zal gaan, ik 's avonds in bed zal liggen en herinneringen voorbij zullen flitsen. Ik weet dat wanneer ik iets zie, ruik of hoor dat met hem te maken heeft, dat mijn hart dat kleine kraakje zal laten horen. Ik weet ook dat ik iedereen met hem zal vergelijken. En ook dat ik mij elke dag zal afvragen, wat ik fout gedaan heb of wat er gebeurd is, waardoor hij me zomaar losliet. Dat hij niet voor me vocht. Dat hij niet voor onze vriendschap vocht. Er zal altijd dat stukje zijn, die wilt weten en nieuwsgierig zal blijven, naar wat er in zijn hoofd omging toen hij besloot afstand te nemen van mij. En er zal altijd een gedachte blijven rondspoken die zal weten dat hoe ik het ook went of keer, hij nooit van mij geweest is. 

Zoals ik dus al zei, het zal pijn doen. Maar ik ga mezelf de tijd en ruimte geven het te verwerken. 

Ik wil met niemand meer hierover praten. Niet over mijn gevoelens. Niet over mijn pijn. Niet over mijn verleden. Over niks. 

Fadoua gaat veranderen. Veranderen in een Fadoua die nooit bestaan heeft. 

Een praktiserende Fadoua, die ijskoud is. IJskoud. Een Fadoua die geen gevoel of emotie toont. 

Hoe ik het ga aanpakken weet ik nog niet. Ik weet het echt niet. Maar wat ik wel weet, is dat ik mezelf moet veranderen en moet trainen. 

Ik moet van veel mensen afstand nemen en met minder mensen omgaan. 

Velen heb ik al uit mijn leven gezet, neem nou Selma, Sara, Badr, Omar en nog velen anderen. Dounia zal ook snel volgen. Mijn voorgevoel heeft altijd gelijk, en ik merk gekke dingen laatste tijd. Ik kom nog wel achter hoe en wat. 

De zomervakantie staat voor de deur en ik ga lekker genieten. Ik heb mezelf ontdaan van social media, en ik geniet. 

Lekker werken, lekker uitrusten. Lekker genieten van mijn geloof en de kennis die ik daarbij kan opdoen. Het lezen van de Qur'aan en de rust die ik daarin kan vinden. Ik ga mezelf in mijn geheel upgraden. Ik heb het verdiend. 

1 ding is zeker. Souhail heeft me immuun gemaakt tegen pijn. Waar ik blij om ben. Waarom? Het zijn van ijskoud is nu geen moeite. De eerste stappen zijn door hem al gemaakt voor mij. Ik ben hem daar dankbaar voor. 

Er is zoveel waar ik Souhail dankbaar voor ben, als ik nu zou beginnen met het typen daarvan, aan het einde van dit hoofdstuk, dan ben ik morgen nog niet klaar. 

Souhail. Ik hou van je. En mijn ogen sloten zich, waarna mijn vingers naar mijn lippen gingen die zich een glimlach vormde. Een glimlach die alleen jij kan veroorzaken. Souhail.