Hartpijn

008

6 maanden later...

Fadoua::

"Assalaamu 'alaykum wa rahmatullaah. Assalaamu 'alaykum wa rahmatullaah." Ik kijk naar mijn gebedskleed en doe nog wat gedenkenissen. Ik kijk naar boven en smeek Allaah vanuit mijn hart dat Hij mijn situatie voor me vergemakkelijkt. De tranen prikken achter mijn ogen en ik knipper snel. Ik sta op en ruim mijn gebedskleed op. Ik neem een diepe zucht. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen 6 maanden, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. 

Wat er gebeurde:

Nadat ik het en Souhail het goedgemaakt hadden, ging alles weer zoals daarvoor. Beste vrienden, vaak bellen, veel lachen, constant met elkaar appen, kortom het was perfect. Tot hij 2 maanden geleden school skipte en mij appte. Hij zei me dat hij onderweg was naar mijn school want we moesten "praten". Kalm, geen stress. Mijn maag raakte in een knoop en ik had een naar voorgevoel. Mijn gedachtes draaide overuren. Waarom moet hij komen, sinds wanneer zijn er zulke erge dingen dat hij me in real life erover moet spreken. Achteraf gezien he, had ik hem nooit moeten laten komen, nooit. Tip van Fadoua; je voorgevoel klopt altijd, volg het. 

Halfuur later krijg ik een appje:

Souhail: Ik ben verkeerde halte uitgestapt, ben met 3 minuten bij jou.

Fadoua: Tamam ik kom naar buiten.

Ik zag hem, Zaki was met mij. Mijn hoofd begon te draaien, mijn voorgevoel begon over te nemen. Hij en Zaki groette elkaar. "Ewa, hoe heet je dan?" Hoor ik Souhail aan Zaki vragen, "Zaki man bro, jij?" "Ben Souhail." Ze geven elkaar een mannelijke knuffel. Ik kijk Zaki aan en geef hem die blik van je kan weggaan. Hij blijkt de hint niet te begrijpen en er heerst een awkward stilte. "Uhm Zaki, je kan weer gaan.." Hij kijkt me aan, "Aii thalla, was leuk je gezien te hebben." Hoor ik hem tegen Souhail zeggen. Hij loopt weg en ik en Souhail lopen naar een afgelegen plekje. We nemen plaats op een bankje. 

We praten en kletsen, ik leun mijn hoofd op zijn schouder. Voor even neemt mijn voorgevoel af, maar die maakt gelijk weer plaats voor een misselijk gevoel. Ik haal mijn hoofd van zijn schouder af en ga rechtop zitten. Ik kijk hem in zijn ogen aan en even wordt ik meegenomen door gevoelens. Hij is echt knap. Zijn ogen kijken me liefdevol aan. "Jullie zijn alleen vrienden, Fadoua doe normaal." Hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. Ik wil mijn blik neerslaan, maar zijn ogen hebben me in zijn macht genomen. Na een tijdje in elkaars ogen te hebben gekeken, pakt hij mijn hand vast. Ik kijk de andere kant op. "Waarom heb je school geskipt souh, ze willen je er al af trappen..." Hij zucht. "Ik moet met je praten." Mijn maag draait zich weer in een gekke knoop en ik heb het gevoel dat ik elk moment kan overgeven. Mijn voorgevoel maakt mij steeds zenuwachtiger, wtf is dit. Hij staat op en loopt heen en weer. "Souhail, wat is er gebeurd?" En ik voel mijn onderlip trillen. Ik weet gewoon niet wat ik moet verwachten. Hij kijkt me even aan, denkt na en draait zich om. Kifesh? Ik sta op en ga voor hem staan, "Fadoua blijf gewoon zitten," ik kijk hem aan. Tazz. 

"Souhail, ik heb niet 10 jaar de tijd, wtf is er gaande?" Vraag ik nu geïrriteerd. Hij zucht diep. "Ik heb een keuze gemaakt." Ik kijk hem verward aan en ga ook staan. "Wat voor keuze?" En ik voel mijn onderlip weer trillen. "Ik ga weer die shit in dus wij 2 is een risico, ik ben bang dat ik je pijn ga doen. Dat verdien je niet. Ga gewoon door met je leven saffe? Dit is niet goed voor jou of voor mij. Jij staat hier voor mij in 'abayah en hoofddoek, kom ik met mijn haraam geld en foute vrienden. We zijn tegenpolen Fadoua, begrijp dat." Ik kijk hem met open mond aan, terwijl ik in mijn hoofd aan het nadenken en herhalen ben wat hij zojuist heeft gezegd. Tot het bij me doordringt, oh nee, dacht het dus even niet. "Hahaha, grappig Souhail." "Ik ben serieus Fadoua, ik ben bezig met die kanker shit en zaken, dit is een te groot risico. Je gaat gevaar lopen en shit. Ik wil niet dat er wat met je gebeurd." Ik lach hem alleen maar uit.