Hartpijn

006

Fadoua::

Vrijdag 09:00

Met een barstende hoofdpijn doe ik mijn ogen open. Ik sluit ze gelijk weer nadat het felle licht pijn doet. Ik sla mijn dekens van me af en sta met moeite op. Ik pak mijn AirPods en doe ze in. Ik zet mijn emo playlist op en loop naar de badkamer. Ik zet mijn muziek op op mijn speakers en kleed me daarna uit. Ik stap rustig onder de douche en mijn lichaam ontmoet de hete stralen. Ik zet het water heter, iets wat ik laatste dagen vaak doe. Mijn gedachtes dwalen af naar Souhail, hij heeft nog steeds niks van zichzelf laten horen. We zijn alweer een week verder. Ik uit een zucht waarbij ik mijn tranen onderdruk. 

Wanneer mijn vingers beginnen te rimpelen van het water, zet ik de kraan uit. Ik stap onder de douche vandaan en droog mezelf af. Ik doe een handdoek om mijn haar en trek vervolgens mijn badjas aan. Ik kijk naar mezelf in de spiegel die voor me hangt. Het enige wat ik zie is een gebroken Fadoua, waarbij ze wallen heeft van hier tot Tokio, waarbij haar ogen knalrood zijn van het huilen en waarbij de vrolijke gloed van haar gezicht is verdwenen. Ik uit een zucht en pak Zwitsal. Ik smeer mijn gezicht en lichaam ermee in en loop vervolgens naar mijn kamer. Ik pak een schoon ondergoed setje, ik doe mijn Adidas trainingsbroek aan (die ene zwarte met witte strepen weetje wel) en ik doe daar mijn zwarte hoodie overheen aan. Ik doe mousse in mijn krullen en laat ze los hangen. Ik doe enkelsokjes aan en pak mijn schooltas. Ik zet mijn bril op en pak mijn telefoon. Ik scroll erdoor heen en zie allemaal berichtjes, niks van Souhail. Ik zucht en onderdruk de trilling in mijn lip die aangeeft dat ik elk moment weer in huilen kan huilen uitbarsten. 

Ik loop naar beneden en loop naar de keuken. Iedereen is al weg. Ik begin om 10 uur met school. Tot 15.40 school, slaat nergens op, het is fucking vrijdag. Maargoed. Ik pak een paracetamol en drink er wat water overheen. Ik stap in mijn Alexander MCQueens en doe mijn jas aan. Ik doe mijn capuchon over mijn hoofd en pak mijn autosleutels. Ik loop naar buiten en stap mijn auto in. Ik verbind mijn telefoon met de radio en zet mijn emo playlist weer op. Op zijn hardst. Mijn gedachtes dwalen af naar Souhail, zoals de hele dag. Op school aangekomen bel ik mijn lieve mama en zeg haar dat ik op school ben en ik les heb tot 15.40. Ze wenst me succes en ik loop de school binnen. 

Na wat lesuren zit ik in de mediatheek met mijn beste vriendin Manar. Zij is de enige naast mijn neef die van deze hele drama weet. Ondertussen heb ik mijn AirPods in met het nummer Afscheid - Anu D. We praten wat en ik lees ondertussen op Wattpad, kan het niet helpen dat mijn gedachtes de hele tijd naar Souhail afdwalen. Na een tijdje komt Nassim bij ons aan tafel zitten. We praten even en hij gaat dan weer weg. Ook Manar gaat na een halfuurtje weg. Ik blijf nog even zitten en loop dan naar mijn lokaal. Ik volg mijn laatste les en loop dan naar buiten. Mijn moeder belt en vraagt me of ik langs mijn tante wil gaan. Mijn tante wilt even gaan winkelen in Rotterdam, dus besluit ik maar om haar gewoon op te halen en mee te gaan. Ik stap in mijn auto en leg mijn tas op de achterbank. Ik doe mijn bril af en bekijk mezelf in de spiegel. Ik zucht en ga met mijn handen over mijn gezicht. Ik zet mijn bril weer op en ik start de auto. Ik zet mijn vibes playlist op en ik rij naar mijn tante. 

Als ik voor haar deur ben aangekomen, bel ik haar en zeg ik haar dat ik er ben. Ze komt naar buiten met haar krukken en ze stapt in. Ze groet me met een dikke kus op mijn wang en zegt me dat ik er mooi uitzie. Ik lach om haar en vraag haar waar in Rotterdam ze moet zijn. Ze wilt naar Rotterdam noord, zwartjanstraat enso. Ik knik en zet mijn muziek wat harder.

In Rotterdam aangekomen lopen we de straten door, als ik langs een winkel loop om te kijken voor een riem voor mijn blauw met goude takshita, zie ik de bekende schoenen van Souhail. Shit! Helemaal vergeten dat zijn matties een winkel hebben hier. Ik vestig mijn blik op de grond, zet wat stappen naar achteren en loop de takshita winkel in. Ik hoor mijn naam nog, maar ik loop door naar binnen. "Fadoua, volgens mij werd je geroepen door iemand?" Ik schud mijn hoofd, "Waarschijnlijk een andere Fadoua haha." En ik loop verder. Pff scheelde weinig. 

Mijn tante is aan de andere kant van de straat met wat vrouwen aan het praten die ze tegengekomen is. Ik loop door verder en kijk naar de grond, terwijl ik mijn AirPods in doe en mijn emo playlist aan zet. Ik ben zo druk bezig met mijn telefoon dat ik tegen iemand aanbots. Kijkend naar beneden herken ik zijn schoenen, oh Allaah zeg me alstublieft dat hij het niet is. Ik mompel snel een sorry en loop door. Je zou denken van, je wou zijn aandacht, waarom reageer je niet? Omdat hij nog steeds niks zou zeggen als hij mij hier niet gezien zou hebben, ik ken hem. Hij wilt me vastpakken bij mijn arm, ik schud mijn hoofd. "Fadoua ik wil met je praten, wollah." Weer schud ik mijn hoofd. "Ik ken je niet, laat me los." De greep om mijn arm wordt losser en ik trek mijn arm weg. Ik loop door en mijn hart bonkt als een gek, mijn tranen branden achter mijn ogen en mijn gedachtes draaien overuren. 

Ik loop naar mijn auto en stap in. Ik leg mijn handen over mijn gezicht en huil zachtjes verder. Ik hou van hem. Hier ik heb het gezegd, ik hou van hem. Ik neem een diepe zucht en kijk mezelf aan in de achteruitkijkspiegel. Mijn tante komt al aanlopen en stapt vervolgens in. "Waar was je?" Ik glimlach, "Ik had het koud gekregen wollah haha." Gelukkig moet zij ook lachen en we rijden terug naar huis. Ik zet haar thuis af en rij vervolgens door naar mijn huis. Eenmaal thuisgekomen trap ik mijn schoenen uit en groet ik mijn ouders. Ik ga naast mijn vader zitten en leun mijn hoofd op zijn schouder. 

22:00

Terwijl er bezoek is, heb ik mijn haren los hangen zodat ik mijn AirPods in kan doen met mijn emo playlist. Ik scroll door mijn telefoon en ineens zie ik een foto van mij en Souhail op mijn tijdlijn. Ik leg mijn telefoon weg en probeer ergens anders aan te denken, zodat mijn tranen niet over mijn wang zullen rollen. 

Ik kan dit niet. Ik loop naar de gang, doe mijn schoenen en jas aan. Ik pak mijn autosleutels en loop het huis uit. Ik stap mijn auto in en de tranen begin te vallen. Ik rij en rij en rij, ik heb geen idee waar naar toe. Na een halfuurtje neem ik een afslag, ik rijd te hard, ik moet ff ergens stil staan. Als ik eenmaal stil sta, bel ik mijn vriendin Manar. Ik huil hard en ze zegt me dat ik naar huis moet gaan. En dat ik gewoon met Souhail moet praten. Ik zeg van niet omdat ik hem niet boei. Ze zegt me dat ik niet eigenwijs moet doen. Ik zucht, veeg mijn tranen weg en rij terug naar huis, met het nummer Verder - Anu D op zijn hardst...