AŞKA DÜŞÜŞ (TAMAMLANDI)

22.Bölüm | Part I

Instagram: askadususofficial / missfirat

Playlist: Pera - Ölebilirim

MUTLAKA DİNLEYİN BU ŞARKIYI ÇÜNKÜ TAM OLARAK #İLMEL'İ ANLATIYOR. 😍

22.BÖLÜM | Part I

Hüzün, sonbaharın kasvetli kurumuş, turuncu yapraklarıydı. Ağaçtan her bir yaprak usulca yere düştüğünde canımız acıyor ve düşen yapraklar savruldukça bastırdığımız acıların içinde kavruluyorduk. Fakat bazen öyle duygular besliyorduk ki hüzünden çok daha ağır basıyordu. Veda anının kapımıza dayandığı gibi.

Dün geceden beri defalarca uyumak için kapattığım gözlerimi bu sabah açtığımda günlerdir yok saydığım duygularımın beni ele geçirircesine hareket edeceğini düşünmezdim. Annemin varlığına asla alışamayacağımı zannederken şimdi onun bir kez daha gideceği gerçeğiyle yüzleşmek sandığım kadar hoş bir duygu değildi. Dün gece bavullarını yerleştirirken fark etmiştim veda anının bu kadar çabuk geldiğini.

Çocukluğumdan bu yana hiçbir zaman annemin sevgisini gerçekten hissedememiştim ya da arkamda annemin gölgesi var diyememiştim. Beni sevdiğini elbette bilirdim ama hiçbir zaman göstermemişti. Bir tarafım hep bu duygudan mahrum bırakılmıştı. Babamın yanına yurt dışına çıkmak istediğinde onunla gitmemiş ya da hiçbir zaman kalbimin nasıl hızlı çarptığından anneme bahsetmemiştim. Hatta bir zamanlar kalbimdeki satırları sığdıramadığım kırmızı kapaklı defterimi bana babam aldı diye sadece onun kızı olduğumu düşünürdüm. Ta ki annemle geçirdiğim bu koca bir haftaya dek...

Geldiği ilk günden itibaren İstanbul'da olduğum için korkularını dile getirir, bana çok kızardı. Hatta beni yanında götürmeyi bile aklından geçirirdi. Ana yüreğiydi işte. Korkuyordu tek başıma olmamdan ama bir zamandan sonra yaşadığım hayatı gördükçe dinginleşmiş ve sesini çıkarmaz olmuştu. Galiba zamanla kabullenecekti bu durumu ama ben onun yokluğunu asla kabullenemeyecektim. Akşamları eve her geldiğimde odamı temiz ve yemek masasında nefis ev yemekleri görünce bu duruma, annemin varlığına zamanla alışabileceğimi düşünürdüm ama bugün o hayalini kurduğum düşüncelerimde çok yanıldığımı anladım. Annem artık gerçek evine, hayatına dönmek zorundaydı ve ben onu engelleyemezdim. Yanımda dur, benimle yaşa diyemezdim, tıpkı ondan ayrı kaldığım bunca yıl hiçbir şey diyemediğim gibi.

Sırf bugün gideceği için dün gece beraber yastığa baş koyduk. Bütün gece çocukluğumdan, babama her defasında nasıl kızışından, kardeşlerimin asla uslanmayacağından bahsetti durdu ve bense yalnızca onu dinledim, seyrettim. Zamanın nasıl annemi benden götürdüğüne şahit oldum.

Sabaha karşı hiç uyuyamadığımdan gözlerimi anneme doğru çevirerek nefes alışverişlerini izledim saatlerce. Uyanmamasını dilerken başının her tarafına dağılmış olan yazmasını düzeltmek istedim ellerimle ama o an hissettiğinden midir bilinmez öyle bir çekti ki beni kucağına ve öyle sıkıca sarıldı ki içimde bastırdığım duyguları daha fazla dizginleyemedim. Annem kokumu içine çekerken ben de omzuna akıttım göz yaşlarımı. Omzuna akıttım bunca yıldır kaçırdığımız anıları ve omzuna akıttım aslında onsuz ne kadar yalnız olduğumu.

"Her şeyi aldın yanına, değil mi? Pasaportun, kimliğin çantanda mı?"

"Aldım dedim ya kızım. Hadi daha fazla bekletmeyelim İlker oğlumu."

Bir insan giderken bile nasıl olur da kızını değil de hala İlker Altan'ı düşünebilirsin ki?

Birlikte geçirdiğimiz akşam yemeğinden sonra İlker'in ortaya attığı fikirle annem ısrarla havalimanına onun bırakmasını istemişti. İlker zaten buna dünden razı olduğu için dün akşam bavulların hazırlığını bitirdikten sonra annemin uçuş bilgilerini doğrudan ona göndermiştim. Bu sabahta vakit kaybetmeden bize gelmişti.