AŞKA DÜŞÜŞ (TAMAMLANDI)

10.Bölüm

Instagram: askadususofficial / missfirat

Playlist: Gökhan Kırdar - Yerine Sevemem

10.Bölüm

''Senden uzakta hep bir şeyler eksik.

Gönlümde derman yok inan bir nefeslik.

Ne bir avuntu ne de biraz ümit.

Ne yaptın bana, nedir bu sessizlik?

İçimde bir şey acıyor sen gelince aklıma, her şeyim.

Yerine sevemem, yerine sevemem

Razıyım yapayalnız tükensin yıllarım, ama

Yerine sevemem, yerine sevemem

Olmuyor denedim, yine de yerine sevemedim her şeyim.''

Gökhan Kırdar - Yerine Sevemem

*Benim çok fazlaca sevdiğim bu şarkının sözleri fazla Melek Güçlü hislerini anlatıyor, ki bölümü okuduğunuzda da ne demek istediğimi gayet iyi anlayacaksınız.*

Murat Özkan'dan

''Yarın sabah babanın yanına, yardıma gideceksin değil mi Murat?''

Bıkkınlıkla bıraktığım nefesim, çalışma masamdaki ders notlarımı savururken annemi daha iyi duyabilmek adına telefonumun hoparlörünü açıp not defterimin üstüne bıraktım.

''Neden ısrarla inşaata gitmem gerektiğini anlamıyorum. Babam hallediyor işte her şeyi. Ne gerek var yani bana?''

Söylenmelerimin annemin oldukça canını sıkacağının bilincindeydim. Babama olan koşulsuz sevgisi bazen gözlerimi yaşartırdı (!). Fakat bu aralar ailem pek de umurumda değildi. Oldukça zor geçen bir sınavdan çıkıp eve gelmiştim ve hala kendimde sayılmazdım. Aklım darmadağınıktı. Üstelik sırf aklıma getirmek istemediğim mevzulardan dolayı saatlerdir başımı ders kitaplarının arasından kaldırmamıştım. Ta ki annem arayıp da beni babamın yanına şutlamak istediğini dile getirene dek.

Bazen aileme karşı kendimi oldukça sorumsuz hissediyor ve onlara haksızlık ettiğimi düşünüyordum. Oysa beni şu ana dek hiçbir konuda zorlamamış ya da üzerime gelmemişlerdi. İstemediğim hiçbir şeyi bana zorla yaptırmamışlardı. Aksine oldukça özgür bırakılmıştım.

Ailenin tek oğlu olduğum için gerek annem gerekse babam her zaman bir dediğimi iki etmemişlerdi. Çocukluğumdan bu yana büyük bir sevgi bahşederek yetiştirmişlerdi beni. İstediğim her şeyin maddiyatını tartmadan alıp önüme sunmuşlardı. Söz konusu ben olduğumda babamın eli oldukça cömertti. Uzun lafın kısası el bebek, gül bebek büyütülmüştüm. Bazen sevgileri bunaltıcı gelse de halimden şikayetçi sayılmazdım. Şımarıklığım buradan kaynaklanıyor olmalıydı.

Babamın işlerinden dolayı Ankara'dan İstanbul'a taşındığımızda hayatımın çok değişeceğini ve bir daha hiçbir şeyin aynı kalmayacağını varsaymıştım. Hatta hiçbir şeye ayak uyduramayacağımı zannetmiştim. Onca yıllık arkadaşlarımdan ayrıldığım için yüreğimi bir buhran kaplamıştı. Fakat yaşantım sürüklendikçe aslında uzun zamandır böyle bir hayatı arzuladığımı fark etmiştim. İstanbul, biriktirdiğim her şeyi elimden alıp bana yeni bir hayatın tablosunu sunmuştu. İtiraf etmem gerekirse tablodaki ayrıntıları o kadar çok benimsemiştim ki meğerse hep buraya ait gibi hissetmiştim.