These Are the Moments I Remember

Chapter 18

Betty

Pozostała w jego ramionach, dopóki nie pojawił się lekarz przydzielony Jughead'owi, z intencją porozmawiania z nią w gabinecie lekarskim, przez co Betty czuła jeszcze większy mętlik w głowie.

Kiedy lekarz przekazał im informację, że operacja przyniosła jakiś rezultat, zarówno Jellybean, jak i blondynka, nie mogły uwierzyć, że tyle razy testy nic nie wykazały, a Jug niespodziewanie zaczął stopniowo coś zapamiętywać.

„ Każdy przypadek jest inny, a przypadek pana Jones'a w zupełności różnił się od pozostałych. Jego mózgowi zajęło więcej czasu, według standardowych norm czasowych, aby, powiedzmy, się odświeżyć. Szczerze mówiąc, nie spodziewaliśmy się, że tak się stanie. W ciągu ostatnich kilku miesięcy przeszedł kilka egzaminów i testów i możemy z całą pewnością stwierdzić, że w obszarze, który został kiedyś uszkodzony, jest nowa i silna aktywność neuronów."

Betty nie wierzyła własnym uszom. „ Czy to oznacza, że ​​jest w zupełności zdrowy?"

„ W dużym stopniu. Jego pamięć wciąż ma pewne wady. Chociaż doskonale pamięta wszystko, co ma emocjonalne lub sentymentalne znaczenie, wykazał problemy z zapamiętywaniem codziennych rzeczy, takich jak daty, imiona i tego typu pomniejsze rzeczy. Jednak z całą pewnością mogę stwierdzić, że jest lepiej niż przed ingerencją neurochirurgiczną."

Kiedy Jellybean poprosiła lekarza o bardziej szczegółowe informacje na temat poprawy i wyników badań Jughead'a, Betty wymknęła się z wymówką na ustach, aby wrócić do jego pokoju, gdzie na nią czekał, odkąd tylko lekarz wezwał ją na rozmowę.

Zapukała cicho do drzwi i czekała, aż odpowie swoim łagodnym głosem, aby mogła wejść do środka. Jughead siedział na łóżku, z włączonym laptopem na kolanach i tak jak wcześniej, gdy tylko ją zobaczył, uśmiechnął się, a jego oczy rozbłysły, rozpoznając ją- kochała wiedzieć ten wyraz jego twarzy.

„ Betts."

„ Możemy porozmawiać?" Zapytała z małym uśmiechem na ustach, spoglądając na zegar ścienny. Było już późno, a ona nie chciała naciskać ani zakłócać jego zwykłego harmonogramu.

„ Oczywiście. Możesz usiąść, jeśli chcesz." Powiedział, odkładając na bok laptopa i wskazując na drugi koniec jego łóżka.

Bycie tak blisko niego było jednocześnie kojące i dziwne, i podczas gdy dziewczyna rozmyślała nad tym, co chce powiedzieć, chłopak ją wyprzedził i przemówił jako pierwszy.

„ Jestem ci winien przeprosiny, Betty." Zaczął. „ Przeprosiny i wyjaśnienia."

„ Może powinieneś zachować to wyjaśnienie dla siebie, dopóki JB nie jest tutaj. Jestem pewna, że chce usłyszeć, co masz do powiedzenia."

Jughead skinął głową, a jego niebieskie oczy zostały przykute do jej twarzy. „ Nie powinienem był cię zostawiać. Czasami podejmuję te decyzje, które są okropne w skutkach dla wszystkich wokół mnie i ostatecznie wyrządzam więcej szkody niż pożytku. W ciągu ostatnich kilku miesięcy, ze wszystkiego, co zapamiętałem, zapamiętałem zranienie i krzywdę, jaką ci wyrządziłem. Pamiętam to, Betty. Pamiętam twoje łzy i nie umiem wyrazić słowami, jak mi przykro. Myślę, że spędzę resztę życia przepraszając, że cię skrzywdziłem, że zostawiłem cię samą. Wiem oczywiście, że osiem miesięcy to długi czas, wiele mogło się wydarzyć w ciągu tych ośmiu miesięcy, ale mam nadzieję, że dasz mi jeszcze jedną szansę. A jeśli to zrobisz, postaram się jakoś ci wynagrodzić te wszystkie dni, które mogliśmy razem spędzić, a ja nam to odebrałem... oddam ci to. Jakoś." Spauzował, kładąc dłoń na karku, jak zawsze, gdy był nerwowy.