the weirdo

Chapter 22

Vasileia's pov

Μόλις γύρισα σπίτι. Τι μέρα και αυτή? Όλη την ώρα στο σχολείο κρυφές ματιές γέλια. Είχα και την Στάμα να με πρήζει γιατί δεν έβρισκε τον Αχιλλέα. Για να πω την αλήθεια δεν είδα ούτε τον Δημήτρη. Γιατί εξαφανίστηκαν έτσι??

Πήγα στο δωμάτιό μου και έβαλα την μουσική στην διαπασών. Δεν είχα όρεξη για τίποτα.

Δηλαδή τώρα εκτός από φρικιό θα με λένε και ορφανό? Για ποιον λόγο οι άνθρωποι να είναι τόσο κακοί? Να σε χτυπάνε εκεί που πονάς σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό? Από την στιγμή που ο Τόλης είπε στην Στέλλα αυτό για τον μπαμπά μου θα μπορούσε να πει και για τον αδερφό μου.

Ακόμα και αν τον πείραξα με αυτό που είπα ή έκανα δεν μπορεί να ξεχάσει όλες τις αναμνήσεις που κάναμε παλιότερα μαζί ή ακόμα και με τον αδερφό μου. Αλλά παρόλο που όλοι λένε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εγώ πιστεύω το ακριβώς αντίθετο. Άμα θες να αλλάξεις κάτι στην προσωπικότητά σου ή στο σώμα σου το κάνεις. Αυτός το έκανε ήδη. Άλλαξε τα πάντα στην προσωπικότητά του για το κορίτσι που με τσίτωνε από πάντα.

Αλλά δεν είμαι πλέον ένα απροστάτευτο κοριτσάκι που φοβάται τους πάντες εξαιτίας των γονιών της. Αν εσύ θέλεις να με πονέσεις μία, εγώ θέλω δέκα...

_________________________________________

Dimitris'pov

Είπαμε με τον Αχιλλέα να κάνουμε μια μέρα διάλειμμα από το σχολείο

Λες και έσκαβες κανείς

Το πιο λογικό είναι να κάνω αυτό εκεί μέσα παρά να διαβάσω...

Έτσι όπως παίζαμε μπιλιάρδο το κινητό του Αχιλλέα χτύπησε. Εε αν είναι η Σταματία αλήθεια θα του πάρω το κινητό απ' το χέρι του... ΕΊΝΑΙ Ο ΚΟΛΛΗΤΌΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΆΡΕΙ!!!

«Έλα αγάπη»

Πήγα να του το πάρω αλλά άκουσα κάτι που με ενδιαφέρει

«Τι έπαθε η Βασιλεία?»

Περίμενε περίμενε τι?

«Ερχόμαστε από 'κει μην αγχώνεσαι» είπε και έκλεισε το κινητό του

«Τι έγινε?» είπα δήθεν αδιάφορα

«Η Βασιλεία. Την κορόιδευαν στο σχολείο για κάτι προσωπικό της. Το είπε ο Τόλης και η Στέλλα σε όλο το σχολείο. Πρέπει να πάμε από 'κει»

«Πάμε» είπα και πήρα το μπουφάν μου από την κρεμάστρα

«Να ξέρεις δεν κέρδισες»