Bu bölüm sevgili, @Beril2x hediyemdir. Bu yolda yanımda olduğun için, sonsuz teşekkürler.
Bölüm 5 "Ölürken yaşamak." "Söylesene, deli olduğunu kabul edecek kadar aklı başında mısın?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
26.12.2018
Siz hiç nasıl öleceğinizi hayal ettiniz mi?
Ben ettim.
İlk hayalimde kalbime saplanan bir kurşunla ölüyordum. Acısız, hatta belki sevdiğim adamın kucağında, huzur içinde. Hayatımın hiçbir anı gözlerimin önünden geçmiyordu çünkü sevdiğim adam, ölürken görmek isteyeceğim son şeydi. Kalan son birkaç saniyemde ona bir şeyler mırıldanırdım. Ne söyleceğimi bilmiyordum. O kadar cümle varken, ben hangisine sığınabilirdim?
Peki ya siz? Siz aşık olduğunuz adama ölürken ne derdiniz?
Onu ne kadar sevdiğinizi mi?
Ya da önceden bu anı hissedip, onunla vedalaşmak adına çektiğiniz bir videonun yerini mi söylerdiniz?
İhtimaller çok fazlaydı.
İkinci hayalim de, abimin bana neşteri verdiği gün ölüyordum. Ancak huzurla değil, acıyla. Küçük bir çocuğun asla çekmemesi gereken acıyı çekerek ölüyordum o gün. Hiç kimsenin hayatına dokunmadan, bir hikayenin değil başrolü, yan karakteri bile olmadan ölüyordum.
Üçüncü hayalimde ise, hiç ihtimal vermediğim ölümü tadıyordum. Yaşlanmıştım. Belki altmışlı yaşlarımın sonundaydım ya da yetmiş yaşımın başında. Tüm sevdiklerimle büyük bir masadaydım. Yaz mevsimindeyiz, ama öyle kavurucu sıcak yok. Hafif rüzgar esiyor, evimizin hemen yanı başında olan denizin dalga sesleri kulaklarımızı okşuyor ve hepimizin kalbi mutlulukla atıyordu.
Etrafta çocuk sesleri duyuluyordu. Onlar çocuklarım mıydı? Hayır, onlar benim torunlarımdı. Kızımın iki çocuğu vardı ama haylaz oğlum, henüz evlenecek kadar aklı başında değildi. Galiba evde kalmıştı. Keşke ölmeden evvel onun da çocuklarını görebilseydim, diyorum içimden umut ederek.
O güzel yaz gününün sonunda, gece yarısındayken mutlulukla atan kalbim yavaşça duruyordu. Ölüyordum ama yarım bir şekilde değil, hayallerini yaşamış, gözüm arkamda kalmayacak bir şekilde ölüyordum.
Ben Rüya Özay, hayallerime yalnızca ölümleri sığdıracak kadar umutsuz ama sevdikleri için canını verecek kadar cesur bir kadındım.
Fakat ölümüm hayal ettiklerime benzememişti.
Ben ölürken yaşamayı hakketmemiştim.
Ben, kucağımdaki cesedine sarılarak ağlamayı hakketmemiştim. O ölmezdi ki. Kahramanlar ölmezdi.
