Voice of Love | D.K |

29.

*Dawid*

Skończyłem właśnie przygotowywać swoją grupe do bitw, gdy usłyszałem na korytarzu znajomy mi głos. Należał od do Róży. Był delikatny, cichy i niesamowicie kojący. Wyszedłem z pokoju, i ją zobaczyłem. Była ubrana niesamowicie. Miała na sobie za dużą bluzę z Harrego Pottera, czarne rurki oraz vansy w tym samym kolorze. Zlustrowałem ją wzrokiem, była naprawdę piękna. Kiedy podniosłem głowę, nasze spojrzenia sie spotkały. W jej oczach było widać wszystko: smutek, żal, odrazę...
Już chcialem coś powiedzieć, jednak dziewczyna mnie wyprzedziła.

- Nic nie mów... - w jej głosie słychać smutek.

- Róża ja... naprawde cie przepraszam... - chciałem do niej podejść, złapać za rękę. Jednak ona cofnęła sie. Zabolało - Róża...

- Nie odzywaj się... prosze - zamknęła oczy, ledwo powstrzymując łzy. Odwróciła się i pośpiesznie wyszła ze studnia, zostawiając mnie na środku korytarza.

*Róza*
Byłam juz w połowie drogi do domu. Spotkanie z Dawidem zniszczyło mi reszte dnia. Nie miałam juz na nic chęci. Jedyne czego teraz chciałam, to zajście do domu, do mojego pokoju. Założyłam okulary przeciwsłoneczne i ruszylam do domu.
Po chwili zadzwonił moj telefon. Wzięłam urządzenie do ręki, numer nieznany.

- Róża Borowicz, słucham?

~ Umm... hej Róża, z tej strony Krystian ~ usłyszałam znajomu mi głos.

- Oh hej! Coś sie stalo ze do mnie dzwonisz?

~ Tak... chcialem cie wczesniej juz zapytac, ale nie bylo okazji...

- Mów śmiało.

~ Chcesz jechac ze mną na turniej do Londynu?

Zatrzymałam sie na chwile. Zamrugałam kilka razy, nie dowierzając co powiedział Krystian.

- Ja? Z tobą? Przeciez jest tyle swietnych osób ktore mogly by z tobą pojechać...

~ Ewron już z kimś jedzie, tak samo Izak, A że z tobą mi sie świetnie gra od ostatniego czasu...

- Kiedy to by miało być?

~ Pomiędzy świętami a sylwestrem jakoś...

Wtedy przypomniałam sobie, ze mialam spiewac razem z Dawidem na Sylwestra. Byłam blisko mojego domu, gdy zobaczyłam nieznane mi auto na podjeździe.

- Ymmm Krystian? Zadzwonię jak ppdejme decyzje, musze sie zastanowic. Trzymaj sie.

I sie rozłączyłam. Przyspieszyłam krok i ide do domu.

****
- Czy ty nie rozumiesz człowieku, że dziewczyna nie chce z Tobą rozmawiać?! - usłyszałam głos Vasa, ktory, jak słychać był zdenerwowany.

- Ja musze to wyjaśnic... to nie jest tak jak ona myśli! - usłyszałam znajomy głos, ktory juz dziś słyszałam i doskonale wiedzialam do kogo należy.

- Ile razy mamy ci tłumaczyć, że ją zraniłeś!
Głuchy jesteś? - usłyszałam głos Emily, słychać ze byla wkurzona.

- Pozwólcie mi z nią porozmawiać - słychać już zdenerwowany głos Dawida

Starałam sie jak najciszej zostawic rzeczy w szafie i ruszyłam w strone schodów na dół, modląc sie by nikt mnie nie usłyszał. Jednak mój pech chciał, by ktos usłyszał tupot moich nóg.

- Róża? To ty? - usłyszałam głos Vasa - miałaś być wcześniej...

- ciiiiii - próbuje uciszyć chłopaka, jednak na darmo.

- Róża? Pozwól mi to wyjaśnić... - nagle zobaczyłam Dawida. Wyglądał strasznie, mimo iz godzine temu widzielismy sie w studio. Oczy miał podkrązone, wypełnione żalem i smutkiem. Włosy miał w totalnym nie ładzie, co nie jest w jego stylu.

- Chodź - mówie totalnie nie wzruszona, prowadzę go na dół. Stanełam przy biurku i spojrzałam na niego przelotnie.

- Masz 5 minut, wykorzystaj to dobrze.

Witam was, chce od razu przeprosic za nieobecność, niestety... nie mam teraz czasu...wybaczcie mi to, rozdziały postaram sie wrzucac co tydzień. DZIEKUJE ZA 14 TYS WYŚWIETLEŃ