Το τραγούδι του έρωτα

34.Η Ζωή μου

«Δεν είχα φανταστεί ότι θα χρειαστεί να σε αποχαιρετήσω τόσο γρήγορα !»παραπονέθηκε καθώς άνοιγε την πόρτα στον Πέτρο για να περάσει μέσα στο διαμέρισμα όπου διατηρούσε με τον Αλεξ . Ο Πέτρος αν και στην αρχή είχε ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη του μόλις την πρόσεξε καλύτερα σαστισε .

«Τι έπαθες ;»ρώτησε αυστηρά σφίγγοντας τις μπουνιές του . Ήταν έτοιμος να παλέψει με όποιον της το προκάλεσε αυτό . Είχε ορκιστεί στον εαυτό του να μην αφησει κανέναν να αγγίξει ξανά την αδερφή του , οποίος και να ήταν αυτος !

«Δεν είναι κάτι ηρέμησε !»τον καθησύχασε και προχώρησε προς την κουζίνας , αρπάζοντας μια κούπα από το ντουλάπι για να φτιάξει τον καφέ της . «Να φτιάξω καφέ ;»αποκρίθηκε αδιάφορα .

«Σε ρώτησα κάτι !»είπε με ένταση στην φωνή του και η Ζωή του χαμογέλασε άχνα . «Ο Αλεξ στο έκανε αυτό ; Πες το μου και θα τον θάψω ζωντανό !»χτύπησε την μπουνιά του στο τραπέζι και τα λιγοστά πράγματα που είχε πάνω άρχισαν να τρέμουν στον ρυθμό που επέβαλλε το δυνατό του χτύπημα .

«Όχι Πέτρο μου ! Μην σκεφτείς ποτέ ξανά έτσι για τον Αλεξ !»σχεδόν τον μάλωσε . «Μεγάλη ιστορία και δεν υπάρχει λόγος να χαλάμε την διάθεση μας τώρα !»προσπάθησε να αποφύγει τις λεπτομέρειες όμως ο Πέτρος δεν φάνηκε να το δέχεται . Επέμεινε ώσπου να του εξήγηση και η Ζωή υπέκυψε . Σοκαρισμένος την άκουγε να του περιγράφει όλα όσα είχαν συμβεί .

«Έχω μείνει άφωνος !»ψέλλισε μόλις εκείνη σταμάτησε τον μονόλογο της .

«Εντάξει τώρα ; Ησυχάσες ;»του χαμογέλασε χαϊδεύοντας τα λιγοστά γενιά που είχαν φυτρώσει στο αξύριστο πρόσωπο του .

«Ποτέ δεν θα είμαι ήσυχος για εσένα ! Πάντα θα φοβάμαι μηπως μου πάθεις το παραμικρό !»της είπε γλυκά και ένιωσε τα δάκρυα της να την απειλούν .

«Πέτρο μου ...» είπε χαμηλόφωνα και με περηφάνια στο βλέμμα της . Εκείνος έπιασε τα χέρια της απαλά στα δικά του και κάρφωσε τα μάτια του πάνω της .

«Ζωή μου , ότι και να γίνει , όσα χιλιόμετρα και αν μας χωρίζουν θέλω να ξέρεις πως πάντα το μυαλό μου και η σκέψη μου είναι μαζί σου ! Είσαι η μικρή μου και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς ! Είσαι η αδερφή μου και είμαι υπερβολικά τυχερός γι αυτό ! Είσαι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κανείς .»πρώτη φορά ο Πέτρος εκδήλωνε τα συναισθήματα του τόσο έντονα . Ίσως γιατί τώρα είχε κατορθώσει να γίνει πάλι ο εαυτός του ...