Το τραγούδι του έρωτα

30.Κυριακη στο «χωριό»

«Μπορείς να σταματήσεις να τρέμεις;»γέλασε καθώς την ενιωθε δίπλα του να τρέμει σαν το ψάρι . Άλλαξε την ταχύτητα στο αυτοκίνητο του γκαζώνοντας λίγο περισσότερο ενώ η Ζωή ξεφυσούσε έτοιμη να σκάσει από το άγχος της .

«Όχι δεν μπορώ!»του απάντησε κοφτά προκαλώντας του ένα ακόμη δυνατό γέλιο .

«Ρε μωρό μου , δεν δαγκώνουν οι άνθρωποι ! Άλλωστε τον Βασίλη και την Δήμητρα τους ξέρεις ήδη ! Η μάνα μου είναι πολύ κουλ τυπακι όσο για τον πατέρα μου ασχολίαστο ... πέρα βρέχει , χαμένος στον κόσμο της λογοτεχνίας και της ποίησης !»σχολίασε .

«Του αρέσει η λογοτεχνία ;»απόρησε έκπληκτη .

«Όσο δεν φαντάζεσαι ! Το τελευταίο διάστημα βέβαια το γύρισε στην μυθολογία . Αν μας ξανά βάφτιζε θα με έλεγαν σίγουρα Αναξειμανδρο !»γέλασε πνιχτα μαζί και η Ζωή .

«Δεν κάνει το όνομα τον άνθρωπο !»σήκωσε τους ώμους της αδιάφορα .

«Δεν διαφωνώ ... αλλά είναι αλλιώς να σε φωνάζουν Ζωή και αλλιώς Αγορω !»της είπε περιπαιχτικά και εκείνη ξέσπασε σε τρανταχτά γελια . Έπιασε το στομάχι της και διπλωθηκε στα δυο .

«Σε καλό να μας βγει !»σχολίασε αφού κατάφερε να συνέλθει .

«Ετοιμάσου για πασαρέλα όμορφη ! Φτάσαμε !»της απάντησε παρκάροντας με μιας το αυτοκίνητο του στο ιδιωτικό πάρκινγκ του πατρικού του σπιτιού . Η Ζωή πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε την πόρτα στου αυτοκινήτου . Μπορούσε να διακρίνει την μητέρα του Αλεξ στην πόρτα να τους περιμένει ευδιάθετα . Ο Αλεξ πέρασε το χέρι του γύρω από την λεπτή της μέση και προχώρησαν μαζί μέχρι την είσοδο του σπιτιού .

«Σοφακι από εδώ η Ζωή !»είπε με ένα διάπλατο χαμόγελο και η κυρία Σοφία τον αγριοκοιταξε ενώ έπειτα άνοιξε την αγκαλιά της στην γλυκιά κοπέλα που είχε απέναντι της .

«Κορίτσι μου όμορφο ! Καλώς ήρθες στο σπιτικό μας !»η ζωή ένιωσε μια ανακούφιση και χαμογέλασε στην γυναίκα που της άνοιξε τόσο εύκολα την καρδια της και την αγκαλιά της .

«Καλώς σας βρηκα !»απάντησε εκείνη ντροπαλά.

«Έλα μάνα ! Εδώ θα μας αφήσεις να στεκόμαστε !»την μάλωσε ο γιος της που ήταν και η αδυναμία της . Η γυναίκα έκανε στην άκρη και τους έκανε νόημα να περάσουν . Στο σαλόνι βρισκόταν καθισμένοι ο Βασίλης δίπλα από τον πατέρα του και η Δήμητρα στον απέναντι καναπέ .

«Καλώς τους !»αναφώνησε η Δήμητρα και με απόλυτο συγχρονισμό όλοι σηκώθηκαν όρθιοι . «Χαίρομαι πολύ που τα ξανά βρήκατε !»ψιθύρισε η Δήμητρα στο αυτή της Ζωής και εκείνη χαμογέλασε ντροπαλά .