Το τραγούδι του έρωτα

55.Λόγια και γλυκά παράπονα

Αν ο Αλεξ πριν το γεγονός ήταν μια φορά υπερπροστατευτικος τώρα το μονο σίγουρο είναι ότι είχε γίνει δέκα ! Η Ζωή είχε τρομοκρατηθεί τόσο που η προστασία που της πρόσφερε όχι μόνο δεν την επνιγε αλλά την αποζητούσε . Μετά το τηλεφώνημα του διοικητή τα δεδομένα άλλαξαν . Οι αστυνομικοί έψαξαν το σπίτι του επειτα από εντολή του εισαγγελέα κατόπιν και της καταγγελίας της Ζωής απέναντι του και αυτό που βρήκαν ήταν εξωφρενικά άρρωστο και τρελό .

Η κρεβατοκάμαρα του είχε γίνει κατασκοπικό κέντρο ! Στους τοίχους υπήρχαν κολλημένες φωτογραφίες της Ζωής από διάφορες στιγμές της καθημερινότητας της . Από την δουλειά της στο νυχτερινό κέντρο , το σουπερμάρκετ , το σπίτι , με τον Αλεξ , την κηδεία του πατέρα της , το πρώτο ραντεβού με την γυναικολόγο ... τα πάντα !
Την παρακολουθούσε μήνες τώρα και σχεδίαζε την εκδίκηση του με προσήλωση όμως για κακή του τυχη απέτυχε ! Για καλή τους τυχη ... ήταν η αφορμή για να τιμωρηθεί . Γιατί αν όλα αυτά δεν είχαν συμβεί , θα συνέχιζε να ζει ανεμποδιστος την ζωή του και το κυριότερο , ατιμώρητος για όλα όσα είχε κάνει στην Ζωή !

Όταν ο Αλεξ και η Ζωή έμαθαν για όλα αυτά ταράχτηκαν . Κυρίως εκείνη ! Όμως ο Αλεξ φρόντισε να την ηρεμήσει ενώ δεν βαρέθηκε να της λέει πως όλα έχουν τελειώσει ! Διότι πράγματι , είχαν τελειώσει ! Ουδείς ατιμώρητος , με τόν έναν η τον άλλον τρόπο .

«Νιώθω μια απερίγραπτη ελευθερία ! Σαν να ήξερα τόσο καιρό ότι είχε γίνει η σκιά μου και τώρα αυτή έχει φύγει από πάνω μου !»του είπε καθώς έπινε τον χυμό της καθισμένη στην πολυθρόνα δίπλα από την μεγάλη μπαλκονόπορτα . Μια μεγάλη δέσμη φωτός περνούσε μπροστά από το πρόσωπο της κάνοντας την να δείχνει σαν Άγγελος στα μάτια του . Περπάτησε στο μέρος της και γονάτισε μπροστά της ακουμπώντας με την ζέστη παλάμη του το μικρό τους θαύματακι.

«Τελειωσαν όλα ! Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να χαλασει την γαλήνη μας !»της είπε γλυκά .

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ! Με τόσα που έχουν συμβεί ειλικρινά μου φαίνεται σαν ψέμα όλο αυτό !»Του παραδέχτηκε χαμογελαστά . Το κοίταζε στα μάτια , εκεί που έβρισκε την ηρεμία της . Το παρελθόν το είχε ξεχάσει . Σαν να μην είχε συμβεί ποτέ ... σαν να γνωρίστηκαν την μέρα που επέστρεψε από το Άμστερνταμ .

«Πίστεψε το γιατί είναι αλήθεια !»της είπε με σιγουριά . Άφησε το ποτηρι της δίπλα στο τραπέζι και τον ανάγκασε να σηκωθεί και έπειτα και αυτή στάθηκε στο ύψος του . Του έπιασε το χέρι και τον τράβηξε μαζί της . Άνοιξε την μπαλκονόπορτα , είχε κρύο σήμερα ! Αεράκι κυρίως ! «Θα παγώσουμε !»σχολίασε γελώντας .