THAT NIGHT

14

◆HER◆

"Hoy babae tulala ka nanaman dyan?! "

Guta ni Lala sa akin habang nag hihintay akong maluto ang sinaing ko at ulam.

"La, may alam ka bang ma tatrabahuwan? " tanong ko rito.

"Luh ay! Mag re resign ka? Sa hirap ng pag hahanap ng mapag tatrabahuwan? Paano ang future ng anak anakan ko aber? "

Nangunsume naman ako sa narinig ko.

Oo nag aaral na si Jao at ang kinikita ko sapat lang sa pag tustos ng pinag aaralan niyang school.

Sa susunod na pasukan i papasok ko siya sa public school para na rin naka mura iyon nga lamang malayo sa boarding house.

"Mama? " matamlay na boses ang umagaw ng pansin namin ni Lala.

Si Jao.

Agad uyong tumabi at yumakap sa akin.

"Mama... " tamlay nitong saad.

Agat ko siyang sinilat at mataas ang lagnat niya.

Noong isang araw nag suka ito dahil na masakit ang ulo at pangangasim ng sikmura.

Ngayon na tatakot na ako.

Agad akong nag hanap ng damit niya at pumara ng taxi kasama si Lala.

Baka kung ano na ang nang yayari sa anak ko.

Naninilaw din ang kulay ng balat niya na Hindi na normal para sa kanya.

"Kumalma ka lang Tien. Hali ka at ipag dasal natin si Jao. " aya nito sa akin dahil pa parik parik ako sa labas ng emergency room.

Tumungo kami sa chapel ng ospital at nag dasal.

Na tatakot akong mawala sa akin si Jao. Siya lang ang meron ako.

Si Jao ang buhay ko...

Halos hindi ako maka lakad habang paalis sa kapilya na roon ngunit kailangan.

Kailangan ako ng anak ko.

Iniwan ko muna si Lala at binigyan bg makakakain ngunit tumangi ito. Sa halip ako pa ang pinakain niya.

Nakakataba sa kalooban na may isa akong kaibigan tulad ni Lala.

Ups and downs ng buhay ko na roroon siya kaya naman hindi lang siya anv best friend ko tinurin ko rin siyang kapatid na wala ako.

"CONGENITAL sideroblastic anemia (CSA) misis. Ito po ang lumabas na resulta sa ginawa naming test sa kanya."

Pinakita niya ang mga papel na ouro numero at hindi ko ma intindihan ang mga nakasulat doon. Sa sinabi ng doktor anemia lang ang na intindigan ko.

"Dok, kung Anemia lang pala bakit ang daming sweros ng anak ko dok? Bakit siya nakaratay?"

"Seryosong sakit ang Congenital sideroblastic anemia misis. Na mamana ito o kulang sa Folate, sa kaso ng anak ninyo mukhang namana niya ito. May sa pamilya ninyo po ba ang may sakit nito? " agad akong umiling.

Ngayon ko lang narinig ang sakit na iyon.

"Sa asawa po ninyo? "

"Hindi ko po alam. Single mother po ako. "

Tumango tango naman ang doktor at muling tinignan ang mga papel sa chart niya.

Nakita ko ang sunod na pag iling nito at mas lalung kina lumo ko noong sinabi niya.

" Nonresponsive po ang anak ninyo sa gamot at initial treatment namin misis. His blood type is rare for a Filipino. Type B negative po ang anak ninyo. Kailangan po nating makahanap ng B negative o type O negative upang mabigyan siya ng lunas. Kailangan po nating omaksyon agad. Nagpahanap na po ako ng ka match na dugo ngunit wala po paring tawag mula sa blood bank. Kung may kakilala po kayo o kayo mismo mas maganda po. "

Halos pag sukluban ako ng langit at lupa noong marinig ko iyon mula sa doktor.

Anong mang yayari sa anak ko pag ganoon?

Nasabi ko rin iyon kay Lala ngunit iisa at iisa lang ang inimungkahi niya sa akin.

Ang lapitan si Micael.

Habang nag lalakad ako patungo sa isang pasilyo ng hospital isang tinig ang nag palingon sa akin.

"Tien, anak? "

Napalingon ako at ang tanging Nagawa ko sa loob ng mahabang panahon, iyon ay ang tumakbo patungo sa aking Ina at barang batang yumakap.

Five years.

Limang taon KO silang Hindi nakita.

Simula noong tinakwil ako ni Papa dahil sa nalaman nitong buntis ako

"Mama. "

◆◆◆

Vote
Comment
Share