Chcę Cię odzyskać / Kuba Bugajczyk

12. Mam w sobie coś, co ciągnie mnie do innych

Moi drodzy, wiem, że rozdziały miały być częściej, jednak niestety wszystko psuje to, ze nie mam czasu. Chodzę do szkoły i pracuję. Obiecałam wam i teraz postaram się to naprawdę nadrobić w związku z zaistniałą na świecie sytuacją. Apeluję do was! Nie ignorujcie sytuacji, nie wychodźcie z domów, gdy nie musicie, nie pchajcie się w największe  skupiska ludzi, po prostu uważajcie na siebie, bardzo was proszę. Musimy to przeczekać, nie ma co panikować, damy radę wirusowi 😘 Trzymajcie się ❤️

- Wróciłaś do niego? - pyta Paula w drodze na uczelnię - A ta laska, z którą go widziałyśmy?

- Między nimi nic nie ma... - wyjaśniam.

- Skąd wiesz? Bo Kuba ci tak powiedział? - unosi brwi wysoko.

- Co ty sugerujesz? - odwzajemniam jej gest - Że kłamie? - dziewczyna posyła mi znaczące spojrzenie i wzrusza przy tym ramionami - Czemu miałby to robić?

- Bo nie wyglądali jakby byli tylko przyjaciółmi?

- Nie mam powodów, aby mu nie wierzyć - upieram się.

- Majka, wydaję mi się, że on się zmienił. Coś jest z nim nie tak.

- Tak, wiem - przymykam oczy.

To prawda, Kuba zmienił się. Wszedł w życie, którego zawsze chciał uniknąć. Ale czasem ludzie w życiu się gubią. Pytanie tylko, czy da radę z tego życia zrezygnować... Dla mnie.

- A co z Danielem? - dopytuje przyjaciółka - Jesteście ze sobą już ponad pół roku, ten chłopak ma na twoim punkcie fioła, kocha cię ponad wszystko.

- Ale ja go nie kocham - odpowiadam, a Paula posyła mi zdezorientowane spojrzenie.

- Zawsze mówiłaś, że mogłabyś z nim spędzić resztę życia.

- Nie mogłam mówić tego na poważnie. Spotykamy się zbyt krótko.

- Majka - przyjaciółka zatrzymuje się, przez co robię to samo co ona. Odwracam się w jej kierunku, a ona skupia swój wzrok na mnie - Nie chcę żebyś zniszczyła sobie życie. Kuba to fajny chłopak, ale zostawił cię, a teraz wraca i chce układać ci życie? Miałaś wymarzonego faceta, wszystkie laski z uczelni ci zazdrościły.

- Paula, mam gdzieś co ludzie o tym myślą. Masz rację, byłam szczęśliwa, ale gdy wrócił Kuba zrozumiałam, że tylko mi się wydawało. Zrozum, Daniel nigdy nie dorówna Kubie, przynajmniej w moim mniemaniu. Po prostu... tylko z Kubą czuję "to coś"... Jesteś moją przyjaciółką, powinnaś to zrozumieć.

- Martwię się o ciebie, po prostu, nie chce dla ciebie źle, chcę żebyś była szczęśliwa.

- Doceniam to, ale ja sama najlepiej wiem czego chcę i czego potrzebuję - wyjaśniam.

- W porządku, mam nadzieję, że wiesz co robisz... - wzdycha - w takim razie co powiesz Danielowi?

- Prawdę - wypuszczam głośno powietrze ustami - I to jeszcze dziś. Ciekawe jak to przyjmie...

- A jak myślisz? - posyła mi jednoznacznie spojrzenie - Myślę, że będzie wściekły.

- Cóż, będę musiała się z tym zmierzyć.

***

Na przerwie na lunch siedzę na stołówce z Paulą, zajadając przepyszną sałatkę grecką, gdy nagle czuję na swoim policzku czyjeś usta.

- Hej - cmoka mnie w policzek i siada na wolnym miejscu obok. Dopiero teraz zauważam, że to Daniel.

- To może ja was zostawię - oznajmia nagle szatynka i wstaje od stołu, zabierając talerz ze sobą.