"Ne yapmamı bekliyorsun? Kollarımı sana sımsıkı dolayıp yüzlerce kez seni ne kadar özlediğimi fısıldamamı mı? Gözlerinin içine bakıp gülümseyerek aşk şarkıları söylememi mi? Seninle eskisi gibi uyumamı ister misin? Hafızamdan silinmek üzere olan yüz...
Genç kız havaalanından çıkıp güneş gözlüklerini gözüne taktı. Etrafa bir göz gezdirdi ve üzerinde ismi yazılı olan kartı tutan yaşlı adama doğru yürümeye başladı. Onu fark eden adam koşarak yanına geldi ve bavulunu genç kızdan aldı. Ardından saygıyla konuşmaya başladı. "Hoş geldiniz küçük hanım. Bay Manoban sizi almam için beni buraya gönderdi. Eve kadar size ben eşlik edeceğim." Genç kız cevap vermeden arabanın arka koltuğuna yerleşti ve şoförün bavulu bagaja koyup arabaya binmesini bekledi. Yola çıktıklarında telefonunu çıkartarak babasını aradı. Bir yandan da camdan etrafı izliyordu.
"Meleğim." Telefonun karşısından gelen ses ile genç kız gülümsedi. "Baba ben indim. Eve geçiyoruz." Babası cevap verirken sokaklardaki reklam panolarını fark etti. Titreyen ellerini görmezden gelmeye çalışarak sakin kalmak için çabaladı. Her yerde onlar vardı. Babası karşı tarafta konuşuyor, genç kız onun dediklerini asla duymuyordu. Bunun zor olacağını ve elbette başına geleceğini biliyordu ama bu kadar çabuk olmasını beklememişti. Derin bir nefes aldı. Kaçmaya gerek yoktu.
Babasının lafını keserek konuşmaya başladı. "Karar değiştirdim. Şirkete geçiyorum." Karşı taraftan bir süre ses gelmedi. "Lalisa. Emin misin? Daha döneli birkaç dakika oldu." Genç kız emindi. Ertelemenin bir anlamı yoktu. Havaalanında yeterince görüntülenmişti. Yarım saate kalmadan tüm dünya Kore'ye döndüğünü öğrenecekti zaten. Bunu şimdi yapmazsa bir daha yapamazdı. "Eminim baba. Akşam yemeğine yetişirim." Telefonu kapatıp şoföre döndü. "Bighit'e gidiyoruz"
Şoför sorgulamadan en yakın göbekten tam ters istikamete döndü. Genç kız kafasını koltuğa yaslayarak gözlerini kapattı ve kendini olacaklara hazırlamaya çalıştı.
Yaklaşık 15 dakika sonra araba şirketin önünde durmuştu. Çantasını eline alarak arabadan indi. Şirkete girdiğinde ortalık sakindi. Herkes kendi işi ile uğraşıyordu. Tabii sonra her şey değişti.
Genç kızı gören herkes işini bırakıp ona bakmaya başlamıştı. Herkes şoktaydı. 4 yıl sonra Lalisa Manoban Bighit'teydi. Bu haber şirketin ortasına bir bomba gibi düşmüştü. Güçlü gözükmeliydi.
Danışmaya ilerleyerek güneş gözlüklerini çıkarttı. "Bang PD ile görüşmek istiyorum. " Danışmadaki kız şok olmuş bir şekilde onu izliyordu. Genç kız elini havaya kaldırarak birkaç kez salladı. "Sana diyorum." Genç kadın kekeleyerek cevap verdi. "T-toplantıda." Lalisa oflayarak etrafına bakındı. Danışmadaki kadın konuşmaya devam etti. "BTS stüdyo odasında. İsterseniz onların yanında bekleyebilirsiniz Bayan Manoban." Genç kız direkt kafasını olumsuz anlamda salladı. "Bana bir giriş kartı ver. Şirketi gezmek istiyorum." Kadın anında ayaklanarak çekmeceden kartı aldı ve Bayan Manoban'a uzattı. "Buyurun efendim. Sizi tekrar aramızda görmek çok güzel." Genç kız kartı alarak turnikelere ilerledi. Herkes hala onu izliyordu. Umursamadan kartı okuttu ve dimdik duruşu ile içeri geçti.
İnsanların görüş açısından çıktığı an omuzları düşmüştü. Ellerindeki titreme tüm bedenine yayılmıştı. Koridorlardan geçerken yüzünde oluşan gülümsemeye engel olamıyordu. Her yerde anılar vardı. Bu binada bulunan tüm duvarlar yıllarca kahkahalara ve gözyaşlarına şahitlik etmişti. Asansörü çağırıp 4. Katta bulunan odasına çıktı. Kapı kolunu indirmek istediğinde kilitli olduğunu fark etti ve 4 yıldır çantasından hiç çıkartmadığı anahtarı çıkarttı. Kapıyı açarak odaya girdi. Nasıl bıraktıysa hala öyleydi. Tek bir eşya bile yerinden oynatılmamıştı. Gözleri dolarak yatağa ilerledi ve komodinde duran fotoğrafı eline aldı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir süre baktıktan sonra elleri titreyerek fotoğrafı yerine bıraktı ve diğer çerçeveye uzandı. Şu zamana kadar dayanmıştı ama artık gözyaşlarını tutamıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hızla çerçeveyi yatağın üstüne bıraktı ve odadan çıktı. Boğuluyordu. Gözyaşlarını sertçe silerek kapıyı kilitledi. O sırada anahtarlığa takılı olan diğer anahtara kaydı gözü. Onun odasının anahtarı. Bir süre düşündü. Danışmadaki kadın stüdyo odasında olduklarını söylemişti. Bir iki dakika bakmaktan zarar gelmezdi. Ne kaybederdi ki? Odasının yanındaki kapının önüne gelip düşünmeden anahtarı kilide yerleştirdi. Açılma sesini duyunca gülümseyerek yavaşça odaya girdi.
Oda tamamen değişmişti. Birlikte griye boyadıkları duvarların rengi artık simsiyahtı. Yatak pencerenin yanına taşınmış açık renkteki fon perdeler de duvarlar gibi karanlığa bürünmüştü. Arkasından kapıyı kapatıp yatağa ilerledi. Kafasını yastığa koyup derin bir nefes çekti içine. Dinen gözyaşları yeniden firar etmişti. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı genç kız. Odada Lalisa'ya dair olan her şey yok edilmişti. Jungkook genç kızı her yerden tamamen silmiş onu hatırlatacak tek bir nesneye bile yer vermemişti hayatında. Bu akan gözyaşlarını hızlandırdı. Daha ne kadar ağlayabilirim ki diye düşündükçe hayat ona daha fazlasını veriyordu. O sırada aklına kilitli çekmece geldi. Jungkook kendi için önemli olan anıları hatırlatacak nesneleri biriktirmeyi severdi. Onları komodinin alt çekmesinde saklardı. Saçındaki tel tokayı çıkartıp çekmecenin kilidine soktu. Birkaç çevirmeden sonra çekmecenin açıldığına dair bir ses yankılanmıştı odada.
Ağlamasının getirdiği iç çekişler ile çekmeceyi açtı. Fotoğraflar, birlikte gittikleri sinema biletleri, konser biletleri ve daha önce hiç görmediği bir defter. Defteri eline almasıyla kapının açılma sesi duyuldu. Yıllardır beklediği karşılaşma sonunda gerçekleşiyordu. Lalisa'nın almakta olduğu nefes boğazında takılı kaldı. Arkasını dönme gereği bile duymadı. Gözlerini sımsıkı kapatarak kendini olacaklara hazırladı. Kaçınılmaz sona ulaşmışlardı. O gelmişti.
