HARRY POTTER VE BÜYÜYEN KARANLIK

CONFRONTATION

Medyada yepyeni bir Voldemort var.. Şimdiden keyifli okumalar.. Başlık ile medya birbirinden tamamen ayrı bunu söyleyeyim yüzleşilecek kişi bambaşka.

Başlık:Yüzleşme

****

Harry kings cros istasyonundan ayrılır ayrılmaz Privet Drive'a gitti. Onlarla uzunlamasına bir konuşma yapması gerekiyordu, ne de olsa artık orda kalmayacaktı. 3 numaranın önüne geldiğinde hafifçe kapıyı tıklattı. Petunia teyzesi kapıyı açtığında, onu beklemden salona geçip eniştesinin karşısına oturdu.

Onu bir daha görmeyeceklerini düşünen Dursley'ler ilk başta hafif çaplı bir şok geçirdiler. Kendini ilk toplayan Vernon Dursley, önünde küstahca oturan çocuğa döndü.

''Sen ne yapıyorsun burda çocuk.?''

"Ne yapıyorum, burada bende yaşıyorum enişte unuttunmu? "

''Sen benimle dalga mı geçiyorsun çocuk? Bize sormadan gittiğin yerden hangi yüzle dönüp buraya geldin?''

"Bir dakika siz benim burada hayla yaşayacağımı falan düşünmüyorsunuz değilmi?"

Yüzlerinden geçen ifade Harry'e istediği cevabı vermişti.

"Size gerçekten inanmıyorum aptal olduğunuzu biliyordum ama bu kadarını tahmin etmemiştim. Neyse buraya birdaha  son gelişim diyemem ama bir uzun süre gelmeyeceğim. Buraya burda kalan eşyalarımı almaya geldim, bir de size birşey vermeye geldim."

Voldemort okuldan ayrılmadan önce hazırladıkları iksiri cebinden çıkarıp masanın üzerine koydu.

"Bu benim burada kalmamamı sağlayacak hem siz benden, hem  bende sizden kurtulmuş olacağım. Bu iksiri içinizden birinin hafta da bir içmesi gerekiyor. Aksi taktirde sizinle burada kalmak zorundayım bunu istemezsiniz bence."

"Zehir olmadığını nerden bileceğiz?"

"Bilemezsin teyzecim fakat sizi öldürmek istesem emin olabirsiniz zehir kullanmam. Bu sizin için kolay bir ölüm olur çünkü be ben bunu istemiyorum."

Harry söylediklerini hazmetmeleri için onları biraz yalnız bırakmak adına odasına çıktı. Bir daha buraya gelmeyecek olması, içinde büyük bir sevinç patlaması yaşatmıştı ona. Odanın ortasına gelip yere oturdu halıyı kaldırdı, bir kaç tahtaya tıkladıktan sonra aradığını bulmuştu. Tahtayı kaldırdı içindeki kutuyu çıkardı, herşeyi eski haline getirdikten sonra yatağının üzerine çıkıp kutuyu açtı.

Kendine alıp da yemeye kıyamadığı ilk lolipopunu eline aldı. "Şuan senden düzinelerce alabilirim, çokca param var. Özgürce istediğimi yapabilirim, alabilirim artık... ben özgürüm.. kurtuluyorum buradan, ufacık bir kapı açabildiğim için kurtuluyorum." Belki de yıllar sonra ilk defa o an süzülüyordu gözyaşları kolay şeyler yaşamamıştı, yaşıtları gülüp eğlenirken o yerleri silmiş, temizlik yapmıştı. Bu hiç de adil değildi, oda bir çocuktu. Hatta kahraman olan bir çocuk, gülümsedi Harry "ben, beni umursamayanların kahramanıyım"dedi kendi kendine.

Şekeri yerine koydu, kutuyu kapattı. Bu evden alabileceği başka birşey yoktu. Odadan çıktı merdivenleri indi ilk odasının önünde durdu. Ne de çok kaçmıştı bu dolaptan, gece yarıları mutfaktan yürütüğü şeyleri nasıl da zevkle yemişti, ne güzel yürümüştü o karanlık sokaklarda. Artık hiçbirini kaçarak yapmak zorunda değildi. Kapıyı açtı, süpürgeler dolduruştu dolabı, zaten süpürge dolabı değilmiydi. Daha fazla bakmadan kapıyı kapattı mutfaktan onu izleyen teyzesine döndü, yanına yaklaştı.

"Seni belki anlayamam teyze ama bana sırf sihrim var diye kötü davranmanı anlayamıyorum. Neden teyze ben sana napmış olabilirim.?"

Petunia böyle bir soruyu beklemiyordu bağırıp çağırmasını belki öldürmesini fakat o sadece soru soruyordu.