HARRY POTTER VE BÜYÜYEN KARANLIK

not forgiven

Yeni bir bölümle yeniden karşınızdayım.

Başlık; AFFEDİLMEDİN...

Gellert'ı 7. Kitaptaki haline benzetmenizi istiyorum. Hani genç olan haline sarı saçlı falan

Medya; Harry ve Marvolo

Keyifli okumalar. Beğenmeyi unutmayın📖

****

Marvolo odasından dışarıya çıkıp, onu yemek odasısında bekleyen Gellert'ın yanına gitti. Gellert geleli 1 hafta olmuştu. Marvolo onu ilk gördüğünde tanıyamamıştı. Fazlasıyla gençleşmişti. 17'sinde bir genç gibiydi. Kapının önüne geldiğinde, görünüş tılsımı yaparak Voldemort'a dönüştü. Bu onun için zor değildi. Sadece gerçek kimliğini bilen tek kişi vardı. Sağ Kalan Çocuk onun dışında gerçekte Marvolo olduğunu kimse bilmiyordu. Onun dışındakilerin yanında Voldemort'a dönüşüyordu.

Kapıdan içeriye girip, her zamanki yere baş köşeye oturdu. ''Erkencisin Gellert sanırım bugün biraz fazla acıktın.''

"Hemde nasıl. Sende bekletme konusunda oldukça iyisin."

''Öyleyimdir.''

O an masada oturan genç çocuğu gören onun bir Karanlık Lord olduğuna inanmazdı. Marvolo da öyleydi elbette fakat Gellert da bu biraz fazla belli olmuştu. Adam sanki hiç yaşlanmamış gibiydi.

''İtiraf etmeliyim. Taş seni oldukça genç kılmış. Dumbledor seni böyle görse ne düşünürdü, acaba.''

"Düşünmesine fırsat vereceğimi kim söyledi.."

''Harry'i beklemelisin. Bu savaşta tek değiliz. Onun da fikirlerini önemsemen gerekiyor. Yoksa öfkesi seni yakar şimdi den söyleyeyim.''

"Elbette onu da dinlerim. Beni o delikten oda çıkardı. Bu bile onu dinlememe yeter. Bu akşam gelecek değilmi.?"

''Damlar birazdan.''

Marvolo damlar lafını söylediği an kapının önünden bir puf sesi duyuldu. Kapı açılıp içeriye giren Harry James Potter'a dikkatle baktılar. Yeşiller içinde fazla şık gözüküyordu. Masaya ilerleyip Gellert'ın tam karşısına oturdu.

''Beyler bakıyorum da beni beklemişsiniz. Umarım fazla bekletmemişimdir.''

Marvolo nezaket yapmaya çalışan çocuğa baktı. Çocuk gerçekten dengesizdi. ''Çok beklettin Harry hiç gelmeseydin daha iyiydi.''

''Ah bir an düşünmedim değil. Sevgili profesörüm ile konuşmaya dalmışım.''

''Sen onu daha öldürmedinmi.?''

''Öldürdüm ama ruhen. Fiziken değil. Ölüm onun için bir kurtuluş. O bunu bile haketmiyor. Neyse o benim meselem. Ben acıktım. Mansy, yemekleri getir.''

Gellert ikiliyi dikkatle süzdü. Birbirlerine değer verdiklerini görebiliyordu. Ama çocuktan emin değildi. Ona kendi çocukluğunu hatırlatmıyor değildi. Çocuk belki değer veriyor olabilirdi. Ancak yükselme arzusu da vardı. Tek başına en yüksekte olmayı istiyor gibiydi. Yoksa düşüncelerini neden saklasındı ki. Yada neden değiştirme zahmetinde bulunsun. Gellert bunları anlayabiliyordu. Çünkü bir zamanlar kendisi de öyleydi.

''Gellert Grindelwald sizinle tanışmak ne kadar güzel böyle. Yaptığınız şeyleri okuyabildiğim kadar okudum. Bir obskurusu* salabilmek harika bir şey. Elimde öyle bir şeyin olmasını isterdim.''