HARRY POTTER VE BÜYÜYEN KARANLIK

ÇATLAK KAZAN VE DİAGON YOLU

(Harry'nin ağzından.)

Dudley'in lanet doğum gününün üzerinden 1 hafta geçmişti. Bu süreçte ise öfkem daha da artmıştı. Bana iyi gelmiyorlardı.

Mensia ile birlikte sokak lambasının altına çökmüş durumdaydık. Gitme vaktim gelmişti. Mensia'nın söylediğine göre büyücülerin gittiği okullar varmış.

Bende bir büyücü olduğuma göre bende o okula gitmeliydim. Peki beni almaya gelecekler miydi?

İşte bunu bilmiyordum.

Onlar için bir şey ifade ettiğim bile belli değildi. Bir de beni almaya mı geleceklerdi. Hiç sanmıyordum.

"Sende o okula gidecek sin Harry."

" Bilmiyorum Mensia. Hiç ümitli değilim. Yani belki benim varlığımdan haberleri bile yoktur."

"Ama sen bana büyücü tipli adamların seni selamladığını söyledin. Önemsiz biri için neden muggle sokaklarına gelsinler."

Ha bir de bu vardı. Muggle kelimesi büyü dışı insanlara karşı kullanılıyordu. Onları bu şekilde betimliyorlardı.

"Önemli biriyim yani. O zaman benim için de gelirler. Okula davet ederler. "

"Gelirler Harry. Gelmezlerse biz gideriz."

***

Mensia bir kez daha haklı çıkmıştı. Davet mektubu gelmişti ama gelen mektubu eniştemin görmesini sağlamıştım.

Bu sayede onun ve teyzemin her şeyi bildiğini anlamıştım. Beni neden sevmedikleri şimdi daha anlaşılırdı işte.

Ben Hogwarts'a nasıl gidileceğini bilmediğim ve o eşyaları nerede bulacağımı bilmediğim için beni gelip almalarına karar vermiştik.

Benim yerime eniştem gelen mektupları yok ediyordu. İstemeden de olsa benim işimi görüyordu. Bu gerçeği bilse hayatta yapmazdı ya hadi neyse.

Mektup geldikten sonraki günler, sayıları daha da artmıştı. 1 günde 10 adet mektup geliyordu neredeyse.

Sanırım gerçekten önemliydim.

Şuan bir arabanın içinde, mektupların bizi bulamayacağı bir yere gidiyoruz. Tabii öyle bir yer varsa.

Dudley yanımda televizyon izleyemediği için söyleniyordu. Bense ne zaman geleceklerini tahmin etmeye çalışıyordum.

31 Temmuzdan önce gelmeleri lazımdı. Yani bugün. Belki de tam doğum günümde gelirlerdi.

***

Son 1 dakika. 11 olmama 1 dakika kalmıştı. Mensia yanımda ilk kutlayan olmak için çırpınıyordu.

"İyi ki doğdun Harry. Güzel yaşa."

"Beraber yaşayalım Mensia."

Mensia en büyük hediyenin kendisi olduğunu söylüyordu. Bunda haklıydı da. O benim için en güzel hediye.

Şiddetli fırtına kapıyı dövmeye başlamıştı. Ya da bir dakika kapıyı döven fırtına değildi. Birisi kapıyı çalıyordu.

"Sonunda geldiler."

Hevesli görünmemek adına kapıyı açmaya gitmedim. Olayları akışına bırakmaya karar vermiştim. Şöminenin yan tarafındaki boşluğa kendimi attım.

"Bakalım neler olacak."

Kapının menteşelerinden ayrıldığını duymuştum. Vernon Enişte aptallık yapmış ve silah ile birlikte aşağıya inmişti.