Candy, dat ene meisje.

13. Candy

Jullie gaan me echt haten voor dit stuk..... Het spijt me ;-;

Het is laat op de vrijdag avond, als ik samen met Poekie aan het avond eten begin. Poekie heeft zijn voer, en ik mijn eten. Het is tweede kerstdag, en het sneeuwt gelukkig niet meer. Ik ben de afgelopen week alleen maar zieker geworden. Ik kan haast niet staan, en helemaal niet lopen, dus ik teken en schrijf veel. Aya was woensdag nog langsgekomen, maar daarna niet meer. Kerstvakantie met haar vader, zei ze. Ik twijfel er over. Haar vader was alcoholist, zei ze. Ik wordt uit mijn gedachten gerukt, door gelach buiten. 2 jongens en 2 meisjes komen deze kant op. Paniek slaat zachtjes toe, en ik duw mezelf met al mijn kracht een hoekje in. Mijn lichaam begint lichtjes te trillen. Ze kunnen hier niet zijn! Niet hier! De 4 komen dichter bij de hut. ''Is dit het?! Woont ze in dit krot?!'' zegt een bekende jongensstem. Ik versteen haast, het zijn zij dus echt. ''Ja, dit mooie krot is het huisje van Sletje'' zegt een meidenstem gemeen. Dat was... Aya...

Ze heeft me gewoon verraden! Keihard bedrogen! Ze wou nooit mijn vriendin zijn... ze willen me alleen maar kapot maken. ''Hey, kijk eens wat ik hier vind! Er leeft een rat in dit krot'' grinnikt Katie gemeen, als ze de hut inkomt. Ik maak een piepend geluidje, als ze mijn haar vastgrijpt en me naar buiten sleurt. Poekie volgt me naar buiten, en miauwt verbaast. Alsof hij zegt ''Wat gebeurt hier?''. Mark pakt Poekie op, en gaat recht voor me staan. Ze 4 lachen gemeen, als de brandende tranen over mijn koude wangen druipen. Lars slaat op mijn schouder, en gaat de hut in. ''Jezus man!! Sletje, wat heb je toch een mooie hut!'' zegt hij van binnen. Ik luister niet, ik blijf met mijn ogen aan Aya vastgeplakt. Jij verrader.. kan ik alleen maar denken. Ik vertelde haar alles. Ik gaf haar alles. Ze hield me in leven, en nu doet ze dit... Het was allemaal nep. ''En nu onze hut'' sist Katie vals in mijn koude oor. Ze draait mijn weerloze lichaam om, en duwt me in een berg sneeuw onder een boom. Door de klap van mijn schedel tegen de boomstam, vallen takken en wat sneeuw op mijn hoofd en in mijn nek. Poekie miauwt hard, en haalt uit naar Marks arm. Hij vloekt luidruchtig, als er bloed op zijn arm verschijnt. Met een simpele beweging gooit hij de kat mijn richtig op. Hij miauwt hard en angstig, als hij door de lucht naar de boom vliegt. Als in een reflex gooi ik mijn arm in de lucht en vang hem op. De vier gaan lachend mijn hut binnen. Hoestend en huilend kruip ik naar de achterkant van de hut. Ik leun met mijn verkleumde rug tegen de houten planken, waardoor ik alles kan horen.

''Ik heb haar dagboek!'' roept Aya. ''Hier ermee'' zegt Katie, en al snel hoor ik haar vingers door de bladzijden gaan. Ze stopt op een pagina en begint voor te lezen met een domme stem. ''Ze houden maar niet op. Ze blijven slaan, me vertappen, mijn weerloze ik uitlachen. Wanneer stopt dit?'' De andere 3 lachen elke keer als ze weer wat voorleest. Katie lacht tijdens het bladeren door. ''Jemig jongens, we staan echt overal! Al die herinneringen... Hierzo, we braken haar arm. En daar, toen we haar boek kapot scheurde waardoor ze een boete kreeg!'' roept Katie gemeen. ''Beter dat die slet van school gaat. Ze trekt alle aandacht met haar mini rokjes!'' roept Mark. ''Moet je dit lezen! De vriendengroep van mijn pleegouders waren er weer vannacht. Dronken, ze konden niet meer helder denken. Ze kwamen naar boven...'' Het stukje van donderdag. Van 'Vader'. De tranen rollen over mijn wangen, die nu heet zijn van de koorts. Het voelt alsof ik ieder moment kan flauwvallen. Ik hoor hun gillen van plezier. Alle pijn en verdriet in mijn leven... wat een leuke grap vinden ze het toch.

Heb ik ook gezegd dat het volgende hoofdstuk.... Jullie gaan me echt haten xD