Candy, dat ene meisje.

30. Bladzijden uit het dagboek

Hey iedereen, Blombla hier. Oke, ik ben absoluut niet lekker, kom net terug van het nieuwste deel van de Hunger Games... Ik geef geen spoilers, maar me hoofd gaat exploderen in een paar minuten, dus ik maak dit deel maar eventjes snel.

Woensdag 04-08-2012

Ik zit nu al een maand op de middelbare school. Mijn kans om vrienden te maken is al verpest. Aya, Katie en Mark hebben wel een nieuwe vriend, Lars. Hij is best knap, maar echt een gemene eikel. Hij is de enige van de 4 die het lef heeft om de seksueele grappen te maken, en ik bedoel met contact. Hij flirt af en toe met Aya, maar Aya ziet hem als een vriend en niet meer. Nou ja, de reden dat ze mijn kans op vrienden komt door wat er vanochtend op school gebeurdde. Ik zat in een hoekje in de kantine, alleen natuurlijk. Dus, ik rustig mijn brood eten, als er iemand naast me komt zitten. Je kan raden, dat Lars naast me ging zitten. Hij zei geen ding, maar dat hoeft niet. Het was overduidelijk dat, als de pestkop die hij was, zat te gluren naar mijn inkijk. Ik trok mijn shirt een beetje omhoog, waardoor hij ging lachen. Mark, Katie ne Aya kwamen grijnzend aanlopen. Alledrie hadden ze een klein flesje in hun handen. Cola, en 2 flesjes water. Katie nam een slok van de cola. ''Jezus man, het is hot hier'' zei ze haast sissend. Aya en Mark openden hun flesjes, terwijl Lars van me wegschoot. En ja, die hele flessen water stroomden hun inhoud over mijn hoofd. Langs mijn nek, over mijn rug, in mijn kleren. Iedereen in de kantine zat me al snel uit te lachen, terwijl ik half snikkend weg ren.

Donderdag 21-11-2009

Ik haat ze! Ik haat alles aan ze!
Ze denken altijd maar dat ze me kunnen pakken, omdat ik zwak ben. Omdat ik zielig, en alleen ben. Omdat ik er vreemd uitzie, ik vol met kattenharen zit. En ze hebben altijd weer gelijk. Ik ben een dom, afschuwelijk wicht. Ik verdien dood te gaan, maar wie help ik daarmee? Ze zullen alleen maar winnen, en arme Poekie zou helemaal zijn. Ik hou te veel van Poekie om te sterven.
Maar ze blijven mijn leven maar moeilijk maken. Alles verpesten wat ik heb, wie ik ben. Waarom is mijn enige vriend een achtergelaten poesje? Een zwerfer, een slachtoffer van de ellende in deze wereld? Waarom moet hij zoals mij zijn? Ik hou echt van hem, maar hij is zo'n lief poesje. Te goed voor een kind zoals ik. Een vies, dom kind zoals ik.
(De pagina is doorweekt, alsof er op gehuild is)

17-03-2014

Iedereen haat me. Ze haten alles aan mij. Mijn bestaan, mijn uiterlijk, mijn innerlijk. Als ik spreek, klinkt het alsof hun oren er worden afgerukt. Als ze me zien, branden hun ogen eruit. Als ik lach, gaan zij dood vanbinnen. Als ik de ruimte binnenloop, moeten ze naar de WC rennen om te kotsen. Als ik de ruimte verlaat, voelen ze zich als de gelukkigste mensen in de wereld. Er wordt alleen van me gehouden, als ik verdrietig ben. Ik ben grappig als ik huil, schreeuw van de pijn. Ik ben een beetje mooi als mijn ogen rood opgezwollen zijn, het bloed uit mijn neus druipt, de oude wonden weer openspringen om mijn armen rood te maken. Zij houden van mijn pijn. Mijn verdriet. Ze zouden juichen als ze me zien dood gaan. Elke nacht als ik in slaap val, hopen ze dat ik niet meer wakker wordt. En als ik wakker wordt, zijn zij weer boos en verdrietig. Oh, was ik maar dood. Wat was de wereld dan blij.

Nou ja, dat ik alles wat mijn hoofd nu kon verzinnen. <3 all of you. Als je vragen hebt, stel ze gerust. Sorry voor typefouten, ik ben echt niet lekker.