Candy, dat ene meisje.

20. Mark

Mark : Ik stap samen met Lars de school in. We worden zielig aangestaard door andere leerlingen. Niet in, alsof we zielig zijn, maar de halve school weet nu wel wat er met Candy is gebeurd. We hoefen vandaag niet de lessen te volgen, maar er zou een therapeut zijn om met ons allen te praten. Inderdaad, in het uitgekozen lokaal zit een vrouw in nette kleren. Ze heeft haar haar in een knot gestoken en ziet er vriendelijk uit. In de klas is een kring gevormd, en er ligt een tapijt op de grond. Het tapijt is groen, en er is een weg op uitgebeeld. Langs de weg staan allerlei woorden, gevoelens. Bij elke stoel staat een poppetje. Aya is er al, en ik en Lars gaan beschermend naast haar zitten. Ze ziet eruit alsof ze uit de dood is gestapt. Haar blauwe ogen zijn dof grijs geworden. Haar zwarte haar valt suf langs haar gezicht. Ze heeft donkere kleren aan. Lars slaat een arm om haar heen, maar ze reageert niet. Klasgenoten staan haar verbaast en vol medelijden aan, maar ze geeft er geen aandacht aan. Alsof ze opgesloten zit in zichzelf. Katie is de laatste die binnenkomt. Als ze ziet dat wij er al zijn, wendt ze snel haar blik af. Ze gaat bij de lege stoel zitten, die gelukkig ver van ons zit. Ze heeft donkere kleren aan en donkere make up aan. De onbekende vrouw klapt in haar handen, om aan te geven dat we gaan beginnen.

Ik luister aandachtig naar de uitleg over het tapijt. Iedereen mag, als hij of zij dat wil, zijn of haar poppetje bij een gevoel zetten. Dan mag je uitleggen waarom je je zo voelt. Best simpel dus. Ze gaat de kring af, waardoor Katie eerst moet. Ze staat op zonder wat te zeggen, en zet haar poppetje bij 'Verdwaasd'. ''Ik snap gewoon niet waarom ze het gedaan heeft'' zegt ze er vlug achter aan. Ik kijk haar vol ongeloof aan. Hoe bedoel je ''snap ik niet''? Volgens mij heb jij zelf ook wel gelezen dat we haar geen reden meer gaven om te leven. De gedachte geeft me een steek in mijn buik, en ik probeer het van me af te zetten. Lars volgt snel. Hij zet zijn poppetje bij ''Verdriet'', net zoals vele andere hebben gedaan. ''Het is gewoon naar, als iemand die je zolang kent opeens weg is.'' zegt hij. Aya volgt erna. Zij staat op, en zet haar poppetje bij ''Schuldig''. Klasgenoten kijken haar vragend aan, maar ze zegt geen woord. Ook niet als de therapeut vraagt waarom ze dat koos. Ik ben erna, en pak mijn poppetje stevig vast. Ik sta op, en kijk naar het vakje ''Boos''. Nee, ik maak mezelf alleen maar verdacht ermee. Schuldig? Ja, ik voel me schuldig, maar dat is ook verdacht. Snel zet ik het bij ''Verdriet''. ''Het is gewoon een verdrietig gebeuren als iemand die je al zo lang gekent hebt opeens weg is. Er zal zoveel gedaan kunnen worden om dit te voorkomen'' zeg ik, met mijn blik op Katie gericht. Ze kijkt me fel terug, maar wendt snel haar blik weer af. Ik ga weer naast Aya zitten. Ik voel dat Lars me aantikt, en kijk zijn kant op. Hij geeft me een knipoog, en ik glimlach lichtjes terug naar hem. Katie mag even gaan nadenken wat ze gedaan heeft.

Dit was dus de woensdag, omdat ik wel denk dat ze niet gelijk daarna naar school moeten. Nog 2 daagjes tot de harde waarheid