Candy, dat ene meisje.

2. Candy

Ik haast me naar het klaslokaal, les begint in een paar minuten. Leerlingen die ik onderweg tegen kom, lachen me uit. "Sletje" roept iemand, waardoor er meer gelachen wordt.
Ik bijt op mijn onderlip om niet te gaan huilen. Ik haast me het klaslokaal in. De meeste klasgenoten zijn er al, en staren me vals aan. Ik bijt harder, terwijl ik naar een tafeltje achterin loop. Ik begin bloed te proeven. Ik buig me over mijn tas, als Lars, Mark, Katie en Aya lachend binnenkomen. Nou ja, Aya lacht niet. Ze probeert me niet recht aan te kijken, als de vier zo dicht mogelijk bij me komen zitten. "Sletje" grinnikt Mark als hij gaat zitten.
De rest van de dag verloopt moeizaam. De vier proberen mijn aandacht te trekken. Dan roepen ze de hele tijd "Sletje" of "Snoepje". Katie gaat expres zo zitten zodat ze veel inkijk heeft. Ze zegt dan "Hey Snoepje, ben ik nu ook zo'n slet? Kan ik nu ook bij de strip club?" De vier vinden het maar geweldig. In de pauze wordt ik door een stel laatste jaars uitgescholden. Door vanochtend heb ik dus een 'status' op school. "De nationale schoolslet". Wat zijn ze toch grappig, maar niet heus.

Na schooltijd loop ik vaak langs het spoor, om alles op een rijtje te krijgen. Ook nu loop ik er. Af en toe komt er een trein langs, en maak ik genoeg afstand om niet verpletterend te worden. Ik heb mijn koptelefoon op, die muziek in mijn oren blaast. De liedjes noem ik 'Jankliedjes'. Verdrietige liedjes of liedjes met een mooie betekenis. Ik word er rustig van. Ik loop naar een speciaal plekje langs het spoor. Aan de rand van het kleine bos langs het spoor, staat een kleine houten hutje. Het is vierkant, van houten planken en het dak wordt beschermd door een berg herfst bladeren. Ik stap naar binnen. Binnen liggen donker gekleurde dekens en kussens. In een hoekje ligt allerlei eten ; chips, appels, snoepjes, een fles cola, brood, broodbeleg en een zak peren. Er liggen plastic borden, bestek en bekers bij. Er ligt een plastic zak voor het afval. Onder het eten ligt een schriftje. Al het eten is stevig verpakt. "Poekie? Waar ben je? " roep ik. Al snel komt er een klein poesje binnen wandelen. De poes is zwart met witte pootjes. Rond zijn rechteroog zit een witte vlek. "Poekie" zucht ik opgelucht. Ik plof op de grond, en Poekie springt meteen op mijn schoot. Uit mijn zak haal ik kattenvoer. Ik leg het op een deken, en Poekie begint er meteen aan. Ik kijk toe hoe Poekie het voer blij opeet.