Candy, dat ene meisje.

25. De wraakactie

The time has come... sweet revenge.... LETS READ

Lars : Ik wiebel van de ene been op de andere. Het mapje achter me rug voelt zwaar aan. Mark staat naast me, ook in een strak pak met rode stropdas. ''Ben je nerveus?'' vraag ik fluisterend. Hij springt op van zijn gedachtes en kijkt me aan. ''Een beetje, maar ik wil niet terugtrekken.'' zegt hij met een gespannen glimlach op zijn gezicht. Ik glimlach eventjes naar hem terug, en kijk dan op de klok achterin de ruimte. 10.14. ''We zijn bijna'' fluister ik. Mark wrijft in zijn handen en gaatrecht op staan. Ik hoor dat directrice Patricia ons aankondigt. Ik kijk even het vak in, en vind de ogen van Katie. Je zou bijna lachen als je haar van stomheid geslagen gezicht ziet. Haar mond staat half open en haar ogen puilen er haast uit. Haar handen vormen zich als vuisten onder haar stoel. Mark trekt aan mijn mouw. We moeten naar boven komen. Met het mapje tegen mijn borst gedrukt loop ik achter Mark het podium op. Ik probeer niet naar de rest van de school te kijken, maar je kan horen dat ze verbaasd zijn. Remoerig gefluister. Ik slaak een diepe zucht, als Mark de microfoon pakt en Patricia het podium verlaat. Het moeilijkste moment is gekomen. We gaan vechten voor Candy.

We hebben de man die de monitor verzorgd foto's gegeven, waarop te zien is wat we allemaal bij Candy gedaan. Haar wonden, haar huilende ogen. Ik moet mezelf dwingen niet te huilen, als Mark vertelt over de basisschool. Daar heb ik nooit iets van gehoord, ik kwam pas sinds de middelbare school. Haar opwachten, in elkaar slaan, boeken kapotmaken, haar hoofd in het toilet.... Ik zoek Katie haar ogen op. Zij huilt wel. Met haar handen over elkaar en een trillende lip, rollen de tranen over haar wangen. Mark geeft onverwachts de microfoon aan mij. Mijn beurt. Ik pak de microfoon en open het mapje met mijn vrije hand. Ik open het op een uitgekozen pagina. Geschreven door haar. De hele school luistert, als ik Candy haar perspectief van het klassenfeest vertelt. De hele school, mijn hele klas, reageert geschokt bij elk deel dat ik vertel. Een andere pagina. Een andere pagina. In totaal lees ik 10 pagina's voor. 1 over haar ''Vader'', die haar in een dronken bui verkracht heeft. Ook de pagina waarin ze beschreef hoe goed zij vriendinnen was met Aya. Ik doe het dagboek weer dicht. ''Dit had niet zo moeten gaan.'' begin ik. Mark kijkt me verbaasd aan, dit hadden we niet besproken. ''Er had zoveel kunnen gebeuren om dit te voorkomen. Iedereen had wat kunnen doen, ook ik. Ik heb spijt van mijn daden. En ik zal mezelf nooit kunnen vergeven. Ook Candy zal me nooit meer kunnen vergeven. Maar toch vecht ik voor gerechtigheid, voor haar. Waarom? Omdat niemand anders, behalve Mark, dit had gedaan. Niemand heeft het ooit voor haar opgenomen. Alleen een kat. Is dat hoe ze verdiende te leven? Nee. Candy was een beeldschoon en heel getalenteerde meid. Het is afschuwelijk dat we dit pas in zien, nu zij er niet meer is.'' Ik geef de microfoon terug aan Mark. Ik voel zoute tranen, die over mijn wangen naar de vloer willen. Onze 45 minuten zijn voorbij. We hebben ons woord gezegd. Mark geeft de microfoon door aan onze gymleraar Peter, die Poekie in zijn armen houdt. Ik heb mijn zegje gedaan. Ik loop het podium af, de zaal uit. Ik hoor Mark me naam roepen, maar ik loop zo snel mogelijk naar een jongenstoilet. Ik verstop mezelf in een hokje en ga naast de toiletpot zitten. Ik laat de tranen toe, en ze glijden gelijk over mijn wangen. ''Ik heb het geprobeerd Candy. Ik hoop dat het werkte voor je'' fluister ik tegen de lucht. Als ik het gevoel begin te krijgen dat ze me gehoord heeft, begin ik hard te snikken. Schuld, spanning en verdriet slaan als een bom toe op me.

Alsjeblieft jongens. Ik heb het gevoel dat veel mensen hierop gewacht hebben, of heb ik het nu mis? Nou ja, je kan raden dat Aya en Katie gaan flippen. Ik weet nog steeds niet of ik een van hun ook zelfmoord laat plegen, of wordt het dan te onrealistisch?