Candy, dat ene meisje.

24. Aya, Katie

Aya : Met een naar gevoel door mijn hele lichaam loop ik het school gebouw in. Het is 09.30, nog 15 minuten tot de ceremonie begint. Ik wou niet gaan, maar me moeder was zo ziek dat ik niet durf te protesteren. In de aula staan rijen vol met stoelen. Op het podium is een monitor geprogrammeerd, en een paar microfoons neergezet. Het is best donker in de ruimte. Mijn klas heeft VIP plekken vooraan, en ik ga snel achteraan zitten. Ik voel me duizelig en misselijk. Mark, Lars en Katie zijn nergens te bekennen. Ik sla mijn eigen armen om me heen en sluit me ogen stevig. De ceremonie zou 2 uur duren. 2 helse uren.... Ik voel dat iemand mijn schouder aanraakt, en ik kijk verschrikt op. Het is onze mentor, Fabian. ''Gaat het wel, Aya?'' vraagt hij bezorgd. Ik schud verdrietig mijn hoofd. Hij gaat naast me zitten, en duwt mijn hoofd op zijn schouder. Ik weet niet waarom, maar ik voel me veilig. Alsof mentor Fabian een bescherm engel is, en hij me onder zijn vleugels neemt. Het getik van een hand op de microfoon laat mijn maag omdraaien. De ceremonie gaat beginnen.

Katie : Ik ren de school in. Net op tijd, ik hoor iemand al een microfoon spreken. Ik haast me naar het voor mijn klas uitgekozen vak, en neem een plekje in het midden. Ik ontwijk Aya. Ik ben helemaal klaar met haar. Met Lars, met Mark. Alleen mij maar de schuld geven van deze gebeurtenis. Ik heb haar niet voor de trein geduwd. Jullie waren zo enthousiast over mijn plannen. Jullie waren zo blij om haar te horen gillen. Ik kijk naar de monitor, die aanschiet. Eerst een blauw scherm, dan een foto. Candy. Haar bruine krullen met groene punten. Haar ogen schitteren helder. Een nep glimlach op haar gezicht. Een wond op haar wang. Dat hadden Mark en ik gedaan. ''Extra make-up'' had ik gezegd. De woorden doen pijn in mijn oren. De directrice zegt wat dingen. Over wat ze allemaal weet van Candy. De tienen die ze altijd haalde, voor vakken die haast onmogelijk zijn in mijn ogen. Over alle talenten die ze had. Hoe zeker de leraren waren dat de gymnasium ging halen, en groot en bekend zou worden. Ik zie beweging naast het podium, en mijn ogen schieten erheen. Lars en Mark in pakken met nette stropdassen. Ze zien er gespannen uit, maar Mark heeft iets van woede in zijn gezicht. Lars houdt een dik mapje achter zijn rug. Ik zie er iets diks en zwarts uitsteken. Is dat.... Is dat het dagboek... van Candy?