Falling Inevitably

15th Fall

15th Fall

His words still echoed through my mind. Habang nakatingin sa ceiling ng aking kwarto ay ito pa rin ang naririnig ko. Wala nga ata akong naintindihan sa nangyari sa meeting. Tho I can remember the faces and names of the people who introduced themselves to me. Pero wala akong maalala sa mga sinabi tungkol sa project. Buti na lang ay may minutes of the meeting na kukunin ko na lang bukas.

Bumuntong hininga ako.

Anong nangyari sa pagiging professional ko? I have to focus yet I'm preoccupied.

Nakuha agad ang atensyon ko ng aking telepono nung tumunog ito. I looked at my wall clock. It's still early. Bakit natawag na agad siya?

Kinuha ko ang cellphone sa bedside table. Sinagot ko agad ang tawag kahit  hindi ko tingnan ang caller id nito. Napangiti ako nung makita na humihikab pa siya mula sa screen ng aking telepono. He just woke up.

"Morning, Tobias!" Bati ko sa kanya.

Humikab muli siya at isiniksik ang mukha sa unan. Napatawa naman ako ng bahagya. Maybe he's tired with all of his work yesterday.

Inangat niya ang mukha mula sa unan at humarap na sa screen. With his messy blonde hair, his deep blue ocean eyes, his natural freckles, and his cocky smile. His fave clearly screams american blood.

"Evening, love." He said with his thick accent.

I snorted. Kung nasa tabi lang niya ako ay nabatukan ko na siguro ito. Kahit kailan talaga ang amerikanong 'to! I heard him chuckled as I end up with a smile on my face.

"How's everything there?"

Tumayo siya sa pagkakahiga at naupo. Napansin ko naman ang paligid niya. I creased my forehead. Natulog na naman siya sa resting area nila sa hospital. Well, I know that he's a doctor but heck, he does have his own house.

"Everything is stable... for now."

His last two words thug my heart a bit.

"Thank you, Tobias." Sabi ko at napailing siya.

I met Tobias Massen in MIA New York, three years ago. He's already in his last year in med school that time Now, he's a resident doctor, on his second year of residency.

Akala ko ay hindi ko na siya makikita pagkatapos ng graduation niya sa MIA New York. Pero sadyang mapagbiro ang tadhana dahil isang araw ay nakasalubong ko siya sa hospital.

"I got your back, love."

I rolled my eyes at him. Mapang asar na gago talaga. Naalala ko tuloy nung unang pagkikita namin. He was trying to escape from his annoying ex. Napadaan lang ako sa eksena nilang nag aaway pero hinila niya ako bigla. Nasampal tuloy ako ng ex niya kasi akala na ako yung rason ng break up nila. I end up hitting him to where it hurts the most. Matapos nuon ay sinusundan niya na ako at sinasabing type niya ako.

I shook my head. Baliw talaga ang babaerong ito. But I will always be grateful for him.

"Ma'am Vallerie!"

Napatigil ako sa pagkukwentuhan namin nung nay biglang tumawag sa akin.

"Ma'am, pinapatawag po kayo sa dining area ni Sir." Dagdag pa nito.

"Okay! I'll be there in a minute!" Sigaw ko para tantanan ang pangangatok sa pinto ko.

Binalik ko ang tingin sa screen.

"I'll call again later." Sabi ko at tumango siya. Pinatay ko na ang tawag kahit hindi pa siya sumasagot.

Why am I being summoned by my father? Dapat pala ay late na akong umuwi gaya ng lagi kong ginagawa para lang makaiwas sa kanila. Gustuhin ko man na bumukod pero hiniling ni Mama na sa mansion na ako tumuloy. Sumang ayon na lang ako kasi hindi rin naman ako magtatagal dito. I could save up money if I live here for a while.