Falling Inevitably

4th Fall

4th Fall

"And for this year Valedictorian, Ms. Amara Vallerie Albrecht."

Kanina pa pinagpapawisan ang aking mga kamay. Nakaupo ako sa stage at halos lahat ay napapatingin sa gawi ko. Is it because I wear make up now? Or did I dress up very ugly?

Nangangatog ang aking mga tuhod pero pinilit kong hindi indahin iyon. I smiled to the teacher who introduce me before I stand before the podium.

"Greetings to the graduates, the faculty member, the parents and to the guest. It is really an honor to stand before you..."

I practiced this speech so well. Kaya ko ito. Kahit sobrang hindi ko kinakaya ang mga mata na nakatingin sa akin ay pinalakas ko ang loob ko. I should be glad that high school is over. I should be celebrating because my hard work and efforts paid off.

Lalo akong kumalma nung makita ko kung nasaan ang parents. They are looking at me with so much proudness in their eyes. Sumaya ang puso ko sa isipin na iyon. Pinagpatuloy ko ang speech ko. I then looked to my beloved bestfriend na nagpupunas ng luha sa kanya mga mata.

"Congratulations to us. Good luck to our college journey!" I said and gave them a smile.

Hindi ko inaasahan ang pagtayo ng lahat pagkatapos ng valedictorian speech ko. I even glance to the school officials in the stage. Their eyes are full with admiration.

The ceremony ended in the afternoon since it begun early in the morning. Maraming graduates ang lumapit sa akin at bumati pagkababa ko ng stage. Nakatanggap din ako ng ilang boquet ng flowers. Nahihiya ko namang tinanggihan ang iba dahil hindi ko na kayang dalhin ito.

Lumapit agad ako sa kinauupuan ng mga magulang ko. Lumawak ang ngiti sa mga labi ko nung makitang nakikipag usap sila sa magulang ni Porsha.

"Congrats to us!" Bati ni Porsha sa akin at niyakap ako.

Indeed, congrats to us. Naalala ko pa kung paano magreklamo si Porsha nung finals namin. Sobrang dami kasing requirements. I could still her sentiments so end up laughing a bit.

"Look at you wearing a dress. You're so beautiful!"

I shook my head because of her compliments.

"You're more beautiful." Sabi ko sa kanya.

Napansin na kami ng mga magulang namin. My Papa opened her arms for a hug so I came closer to him.

"I'm so proud of you, Vallerie."

Nangilid ang mga luha ko sa sinabi niya. Lagi naman nila itong sinasabi sa akin pero iba talaga kapag naririnig ko. Their genuine words are making me more happy than I am right now.

Sunod na niyakap ko si Mama na umiiyak na. Napatingin tuloy ako sa isang bakanteng upuan. My Ate didn't made it. Isang buwan na ang lumilipas simula nung umalis siya ng bansa. She never even bother to contact me or anything. Pero naririnig ko na ka-video call siya nila Mama minsan. Nakaka disappoint lang na parang wala talaga siyang pakialam.

I heard Porsha faked a cough. Napatingin tuloy ako sa kanya at she gestured a direction. Migo Isaac is standing behind me. He's holding a bouquet of roses.

His eyes went to the bouquets that I am already holding. Nawalan ng buhay ang mga mata niya at naibaba ang hawak na bulaklak. Nagulat ako nung haklitin ni Porsha ang mga hawak ko at ibinaba sa isang upuan.

Migo suddenly smiled because of what Porsha did. Matapos ay itinulak pa ako ng best friend ko kay Migo.

"Congratulations Ms. Valedictorian." Bati niya at napailing ako.