Falling Inevitably

5th Fall

5th Fall

"Ms. Vallerie!"

I was still in awe. Hindi ako makapaniwalang makikita ko ulit siya. Yet, he's here.

Matalim ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. He's still talking to the workers but his eyes were on me.

Dahan dahang humakbang ang mga paa ko sa direksyon niya. I can't believe that I'm seeing him with my naked eyes after two months. Ngunit hindi ko na ito naituloy nung may humarang sa lalakaran ko. I instantly recognized who it was. My father's secretary.

"Ms. Vallerie, dito po ang way papunta kay President."

Tumango lamang ako at hinayaan na mauna siyang maglakad. Nung ibinalik ko ang tingin kung nasaan si Rigo ay bumagsak ang balikat ko. He's not there anymore. Namamalikmata lang ba ako kanina? Pero sigurado akong nakita ko siya kanina.

I sighed. Maybe my eyes are confusing me. But I swear that I saw him and he had that look in his eyes.

Nagpatuloy na akong maglakad. We're going towards a big tent. Nakatayo ito sa kanang bahagi ng hotel na hindi pa tapos. Narinig ko agad ang boses ni Papa mula sa labas kaya napagtanto ko na nasa loob siya.

I walked inside after my father's secretary. Nakuha agad namin ang atensyon nung mga nasa loob. I bet they are engineers too. Napababa sa lupa ang tingin ko kasi nahihiya ako sa mga tingin nila. I surely was out of place here with my clothes.

"Everyone go back to work."

My father's voice was like a thunder. Halos lahat ay lumabas sa tent at natira ang iilan na naging tutok na sa trabaho nila. Papa had a serious face but when I walked towards him, he gave me a smile.

"What brings you here, darling?" Bungad na tanong niya matapos kong halikan ang pisngi niya.

I lifted the folder that I was holding. Mabilis niyang napagtanto kung ano ito kaya kinuha niya agad ito sa kamay ko.

"I really need this. Thank you." Sabi ni Papa at iniwan muna ako para kausapin ang secretary niya.

Inilibot ko naman ang tingin sa tent na parang naging office ni Papa. Hands on talaga siya kapag may pinapatayo kaming bagong hotel. Napakametikuloso kasi siya. He wants everything to be perfect because we already have the name for it.

"Mr. Albrecht."

Nabitawan ko ang bag ko na hawak hawak. Nanlaki ang mga mata ko at umawang ang bibig ko. Hindi nga ako nagkamali sa nakita ko!

Rigo is really here.

Hindi ko alam ang uunahin. My thoughts was suddenly was a mess. Sa huli ay inuna ko na lang na kunin ang bag na nalaglag. But before I could even get it, a hand already got it. Rigo's hand.

Ang bilis naman niya nakarating sa pwesto ko. I bet my cheeks are already red. Nahihiyang kinuha ko ito nung ibinigay niya sa akin. Our eyes met.

Ramdam ko ang lalong pagbilis ng tibok ng puso ko. Sa kaba, sa saya, sa hiya, hindi ko alam. Pero alam kong nangibabaw ang saya sa puso ko nung makita siya ulit.

Hindi ko kinaya ang intensidad ng mga tingin niya kaya bumaba sa suot niya ang mga mata ko. He's wearing a black collared polo, a gray jeans and a pair of black boots. Sobrang gwapo niya!

Papa cleared his throat kaya napabaling kami sa kanya.

"Psalm, this is my youngest daughter, Amara Vallerie." Pagpapakilala ni Papa sa akin.