Time Waits For No One

Ika-apat na Yugto: Alaala

"HELLO!" Agaw ko sa teleponong hawak ni Maria. Kumukulo pa rin dugo ko dahil sa nangyari kanina.

"Oh. Nimfa. How's the medical mission going?" Si Capt. Sillivan pala 'to. Nasigawan ko pa.

"It's tough but everything is fine, Sir. We're about to leave after few minutes."

"That's good to hear. I also called to remind you that you have to be aboard the day after tomorrow but our departure will be on Friday morning." Naadjust pala ang araw ng pag-alis imbis na sa kamakalwa.

"Yes, sir." Pagkasabi kong iyon at ibinaba na ni Capt. ang telepono.

Nagsimula nang magligpit ng mga gamit ang mga medical staff. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari kanina. Ang pakiramdam niya na pamilyar sa akin. Ang sakit na nararamdaman niya na naramdaman ko rin noon. Natigilan ako sa pag-iisip nang may maalala ako.

"Uh, Lucas. Patingin nga ng record ng pasyante natin ngayong araw." Pakikisuyo ko nang makita ko si Lucas.

"Ito Doc and by the way, the bus will be here in a couple of minutes." Sabi ni Lucas habang painat-inat na umalis.

"Doc Nimfa. Anong eksena yung nakita ko kanina ha? May paeskandalo ka rito sa Japan ha. Ano yon?" Sabi ni Maria

"Na-explain ko na kanina di'ba? Isn't that clear to you?" Naaasar na ako sa mga nangyayari simula nang madestino ako sa barko.

"Woah. Easy girl. Pero ang sakit ng mga sinabi niya 'no? Tsk. Parang pinag---" putol niyang sabi nang sinamaan ko ng tingin.

"Magligpit ka na ng gamit mo. Aalis na tayo." Sabi ni Maria.

Nilisan ko na ang table ko at nakipagkita sa head ng clinic.

"Thank you for cooperating with us. We really appreciate your help." Sabi ng head nurse ng clinic habang nakikipagkamay sa akin.

"No worries Ma'am. We were glad to stretch our arms for the people of our nation." Sabi ko naman.

Ilang minuto pa ay dumating na ang sasakyan na susundo sa amin.

"Arigato gozaimasu. Sayonara." Kaway ng mga nurses habang papaalis na kami.

(Translation: Thank you. Good bye.)

Nakarating na kami sa hotel na nirentahan namin for 2 nights. Ang haba ng araw na 'to. Nakakapagod.

Papatulog na sana ako nang biglang tumunog ang phone ko. Nagtaka ako kasi unregistered number ang nakalagay. Sino naman ang tatawag sa akin?

"Moshi moshi?"

(Translation: Hello?)

"Sinong moshi? Pinagpalit mo na ako?"

'Napangiti naman ako sa sinabi niya. Boses mo pa lang, kilala ko na.'

"Oh. Ano bang kailangan mo't napatawag ka?" Sagot ko

"Ikaw."

"Ha?" Ano na namang pinagsasasabi nito?

"Ikaw ang kailangan ko." Pinalagong pa niya ang boses niya.

"Yieeee. Kilig to the veins ka naman." Dagdag pa niyang asar.

"As if! Mukha mo veins!" Kaagad ko nang inend call dahil paniguradong walang kwenta na naman ang sasabihin nya. Better to sleep than to hear his rants and complaints.

Childhood friends kami ni Leandro since I was 7 years old. Palaging busy ang kapatid ko sa pag-aaral at ang mga magulang ko naman, napakabusy rin sa pagtatrabaho para may mapakain lang kami 3 beses sa isang araw. Akala nyo mayaman ako? Sana nga ganon eh.