Mr. Brown!

11. Κομμάτι του Νέιθαν!

Τζέσικα!

"Συγγνώμη δεν ήξερα... ήταν πεσμένη στο πάτωμα και κοντά στην φωτιά. Θεώρησα πως ήταν σημαντική." Του είπα και έδωσα την φωτογραφία στα χέρια του κάπως ενοχλημένη και με χιλιάδες απορίες. Εκείνος είχε μία ταραχή στο βλέμμα του και την έπιασε αργά απο το χέρι μου.

Ήταν μίας όμορφης γυναίκας με σκούρα μπλε μάτια και μακριά ξανθά μαλλιά. Είχε αγνό πρόσωπο ή τουλάχιστον αυτό καταλάβαινα από το χαμόγελό της. Και εγώ δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Ίσως απλώς δεν ήταν γραφτό να συμβεί κάτι σε εμένα και σε εκείνον. Μπορεί να την αγαπάει για να κοιτάζει την φωτογραφία της. Αλλιώς από μόνη της δεν θα βρισκόταν στο πάτωμα. Δεν ξέρω καν τι ρόλο είχε στην ζωή του .

Όμως το βλέμμα του μοιάζει θλιμμένο και αυτό είναι έντονο στα δικά μου μάτια. Εκείνη τον απασχολεί και κατά κάποιον τρόπο τον πονάει. Μένει σιωπηλός και ακίνητος. Όσο πιστεύω πως εκείνη ήταν σημαντική ζωή του εγώ δεν μπορώ να αφεθώ στα χέρια του. Και αν είναι μαζί; τότε τι θέλει από εμένα; αν έχει αισθήματα για εκείνη και δεν ανήκει στο παρελθόν του , γιατί κυνηγάει εμένα;

"Τζέσικα δώσε μου ένα λεπτό να σου εξηγήσω." Είπε εκείνος σφίγγοντας στα χέρια του την φωτογραφία.

"Κύριε Μπράουν δεν χρειάζεται... Δεν μου οφείλεται καμία εξήγηση." Του είπα επιστρέφοντας και πάλι στον πληθυντικό. Ίσως επειδή έτσι πίστευα πως προστατεύω τον εαυτό μου. Ύστερα έκανα να πάω προς την σκάλα για να ξαπλώσω. Έκανα ένα αργό και επώδυνο βήμα.

"Την έλεγαν Αμάντα ...." Είπε και με σταμάτησε."... και ήταν η πιο αθώα κοπέλα που είχα γνωρίσει. Κάποια που με αγαπούσε πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμουν ποτέ. Ήξερε πολύ καλά ποιός ήμουν , πόσα λεφτά είχα και ποια ήταν τα όνειρα των γονιών μου για εμένα. " Είπε τρίβοντας το πρόσωπό του σαν να υποφέρει.

"Μην το κάνεις αυτό. Δεν ήξερα πως θα σε πονέσω τόσο που την είδα. Δεν είχα ιδέα... Στα αλήθεια δεν χρειάζεται. Νομιζα πως θα καιγόταν στην φωτιά." είπα εγώ για να μην τον βλέπω να πονάει.

"Όχι πρέπει να το κάνω." Έβαλε ένα ποτό για να μπορέσει να συνεχίσει. " γνωριζόμασταν από παιδιά. Όπως με τον Βίκτωρ και την Ηλέκτρα. Ήμασταν μία παρέα. Εγώ ήμουν επιπόλαιος και με ένοιαζε μόνο να περνάω καλά. Έλεγα μέσα μου πως αυτό έπρεπε να κάνει κάποιος που είχε δύναμη και εξουσία. Εκείνη όμως με αγαπούσε και είχε αισθήματα για εμένα. Η μόνη. Δεν είχα πάρει αγάπη ποτέ και από κανέναν. Οι γονείς μου με προετοίμαζαν για να γίνω ηγέτης χωρίς καν να με ρωτήσουν τι θέλω εγώ πραγματικά. Δεν μου μίλησε ποτέ. Βέβαια το ήξεραν όλοι εκτός από εμένα. Πριν πέντε χρόνια άλλαξε όλη μου η ζωή. Έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Αυτός που είμαι πραγματικά τώρα. Όλα μέσα σε μια νύχτα. Ένα βράδυ πριν τις μεγάλες εκλογές ζήτησα από την Αμάντα να είναι στο πλευρό μου. Είτε χάσω είτε κερδίσω. Μα να με στηρίξει γιατί με εκείνη ένιωθα ασφάλεια. Είναι πολύ σπάνιο να βρίσκεις ανθρώπους που είναι δίπλα σου για εσένα και όχι για την πολιτική ή για τα χρήματα. " μου εξηγούσε και εγω απλώς τον παρακολουθούσα.