Mr. Brown!

25. Αλήθειες στο φως!

Τζέσικα!

"Νέιθαν! Όχι!" Ούρλιαζα εγώ καθώς έτρεχα κοντά του. "Όχι! Τι έκανες αγάπη μου ;" έλεγα εγώ κρατώντας το πρόσωπό του. Εκείνος είχε κλείσει τα μάτια του ενώ ανάσαινε με δυσκολία. " Αγάπη μου κοίτα με σε παρακαλώ. Άνοιξε τα μάτια σου." Τον παρακαλούσα κλαίγοντας σαν τρελή από φόβο και πόνο. "Νέιθαν... Νέιθαν μείνε μαζί μου... Νέιθαν!" Του έλεγα με την καρδιά μου να ματώνει πλάι του.

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε και ένας δεύτερος πυροβολισμός . Οι άντρες του πυροβόλησαν τον άνθρωπο που ήθελε να με σκοτώσει και τραυμάτισε τον Νέιθαν. Όμως δεν με ένοιαζε εμένα αυτό. Τον κρατούσα στην αγκαλιά μου , έχοντας γεμίσει με αίματα και βρέχοντας το πρόσωπό του με τα δάκρυά μου. Φοβήθηκα όσο ποτέ άλλοτε στην ζωή μου. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο δικό του και περίμενα να γίνει ένα θαύμα. Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι τον έχασα. Ήθελα να ανοίξει τα μάτια του και να με κρατήσει σφιχτά.

"Μην με αφήνεις Νέιθαν . Κρατήσου αγάπη μου." Του έλεγα εγώ έχοντας τρελαθεί και μην πιστεύοντας στα μάτια μου αυτό που έγινε. Ένας γιατρός κατέβηκε από το ασθενοφόρο μόλις έφτασαν και προσπάθησαν να τον βοηθήσουν. Ξαφνικά δεν άκουγα την ανάσα του και κουνούσα το κεφάλι μου αρνητικά... Επειδή δεν ήθελα να πιστέψω πως εκείνος δεν ζει. "Σε παρακαλώ , σε αγαπάω Νέιθαν... σε παρακαλώ... σε παρακαλώ... Σε αγαπάω ζωή μου. Δεν μπορείς να με αφήσεις. Σε παρακαλώ αγάπη μου γύρνα κοντά μου. Δεν μπορώ χωρίς εσένα..." του έλεγα εγώ κρατώντας το χέρι του και έσφιγγα τα βλέφαρά μου επειδή τα μάτια μου είχαν πλημμυρίσει από δάκρυα. " πείτε μου πως θα γίνει καλά;" Ρωτούσα απελπισμένα και έδιωξα τα μαλλιά από το πρόσωπό μου.

"Υπάρχει πιθανότητα να τα καταφέρει... Όμως δεν έχουμε πολύ χρόνο." είπε εκείνος μόλις έσκισε το πουκάμισό του και με έβαλε να πιέζω το τραύμα του. "Έχει δεχθεί σφαίρα ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη πλευρά του θώρακα ακριβώς δίπλα στην καρδιά. " μου εξηγούσε εκείνος όσο αφαιρούσε το αίμα που είχε πλημμυρίσει εσωτερικά το σώμα του. " Είναι το κουμπί πανικού..." σχολίασε . Εγώ εκείνη την στιγμή ένιωθα πως θα λιποθυμήσω . Πως δεν έχω οξυγόνο... περίμενα μία αντίδρασή του. Αυτό με κρατούσε εκείνη την στιγμή.

Τότε εκείνος άρχισε να αναπνέει και πάλι. Κουνούσε τα βλέφαρά του ολο και πιο πολύ.  Οι γιατροί τον έβαλαν πάνω στο φορείο αρκετά προσεχτικά και εκείνος άνοιξε για μία στιγμή τα μάτια του. Ένιωσα μαζί του και την δική μου καρδιά να χτυπάει ξανά.