Mr. Brown!

21. Ταξίδι στο Ντουμπάι!

Νέιθαν!

Στεκόμουν μπροστά από το παράθυρο και προσπαθούσα να συνέλθω με μία κούπα ζεστό καφέ. Έπρεπε να αντέξω αυτό το ταξίδι. Είχα το χέρι μου στην τσέπη του υφασμάτινου παντελονιού μου καθώς χάζευα το κενό. Όλα μου την θύμιζαν τόσο έντονα. Δεν άντεχα να βλέπω άδεια την μεριά της στο κρεβάτι . Πίστευα ακόμα πως αν αγκάλιαζα το μαξιλάρι της θα κατάφερνα να κοιμηθώ. Γιατί εκείνο έχει ακόμα το άρωμα από τα μαλλιά της. Όμως έκανα λάθος. Επειδή χωρίς εκείνην να ξαπλώνει πάνω στο κορμί μου και να με χαϊδεύει για να αποκοιμηθώ, οι εφιάλτες μου επιστρέφουν. Έχω να την δω από εκείνο το βράδυ. Δεν πήγαινα ούτε στην δουλειά. Δεν θα άντεχα να με διώξει ξανά από κοντά της και ειδικά για ένα λάθος για το οποίο δεν έφταιγα εγώ.

Άφησα την κούπα μου στο κομοδίνο και κοίταξα το κινητό μου. Περίμενα με όλη μου την καρδιά να χτυπήσει. Δεν σταματούσα να το κάνω γιατί δεν ήθελα να τηλεφωνήσει και να μην το ακούσω. Να μην το προλάβω. Το πέταξα στο κρεβάτι αδέξια όταν δεν βρήκα τίποτα και έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι. Κάθισα στο κρεβάτι ξεφυσώντας για να μπορέσω να ντυθώ και να ετοιμαστώ για την πτήση μου. Πήγα μπροστά στον καθρέφτη και έφτιαξα τα μανίκια στο πουκάμισό μου. Έπιασα το χαρτοφύλακά μου και κατέβηκα τις σκάλες.

"Καλημέρα κύριε Μπράουν... τα πράγματά σας είναι όλα στο αμάξι." Μου έλεγε ο σοφέρ μου περιμένοντας εμένα έξω από το αυτοκίνητο. Εγώ κοίταξα γύρω μου μήπως εκείνη φανεί όσο άνθρωπός μου άνοιγε την πόρτα για εμένα.

"Ωραία... τότε ξεκινάμε." Είπα εγώ και κάθισα στα πίσω καθίσματα.

Ένιωθα κομμάτια και μόνο στην ιδέα πως μπορεί εκείνη να μην έρθει τελικά. Πως ίσως να μην την έβλεπα ξανά. Μα είχα ακόμα την ελπίδα πως μέχρι να κλείσει η πόρτα του αεροπλάνου εκείνη θα εμφανιζόταν και θα επέστρεφε σε εμάς. Και μέχρι να φτάσω μπροστά από το ιδιωτικό μου αεροπλάνο, αυτό πίστευα. Ο Σοφέρ μου άνοιξε την πόρτα για να κατέβω και τότε κοίταξα πίσω μου μήπως εκείνη ερχόταν.

"Είστε έτοιμος κύριε Μπράουν;" με ρώτησε ο υπεύθυνος πίστας και εγώ έκλεισα τα μάτια μου. Ήθελα να την δω.

"Τώρα ήμαστε έτοιμοι." Απάντησε εκείνη ξεπροβάλλοντας από το αεροπλάνο. "Είναι όλα έτοιμα... Μπορούμε να ξεκινήσουμε." Είπε και χαμήλωσε το βλέμμα της μόλις την κοίταξα.

Αμέσως μπήκα στο αεροπλάνο και εγώ. "Ήρθες;" έλεγα έκπληκτος που την είχα μπροστά μου και έκανα να την πλησιάσω με φόβο, μήπως με διώξει και πάλι.