Mr. Brown!

4. Οι απειλές δεν αφήνουν περιθώρια!

Νέιθαν!

Απαντούσα σε ένα μέιλ όταν διαπίστωσα πως τελείωσε το ποτό μου. Ξάπλωσα την πλάτη μου στην καρέκλα για να ηρεμήσω και έτριψα τα μάτια μου επειδή ήταν αργά την νύχτα. Ήθελα να πάρω μία ανάσα. Κοίταξα το κινητό μου ... Ήμουν σίγουρος πως μέχρι τώρα θα είχε λάβει το δώρο που της έστειλα για να με συγχωρέσει. Ένιωθα σαν να μετρώ τα λεπτά για να την ξανά δω και ποσό μάλλον σαν να επιθυμώ μερικές στιγμές μαζί της. Να ασχολείται μόνο μαζί μου. Δεν έπρεπε να της είχα φερθεί έτσι. Όμως δεν θα άλλαζα ποτέ την στιγμή που την φίλησα.

Έλυσα την γραβάτα μου και ξεκούμπωσα τα πρώτα κουμπιά από το πουκάμισό μου για να νιώσω πιο άνετος. Σηκώθηκα για να βάλω ένα ακόμα ποτήρι από ακριβό ουίσκι. Προσπαθούσα με το ποτό να σβήσω την γεύση των χειλιών της από τα δικά μου.

"Χρειάζεστε βοήθεια;" με ρώτησε εκείνη ενώ στεκόταν στην πόρτα μου.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" την ρώτησα έκπληκτος που την έβλεπα μπροστά μου. Ευχάριστα έκπληκτος για την ακρίβεια. Άφησα το ποτήρι στο γυάλινο τραπεζάκι και εκείνη αμέσως μετά με πλησίασε.

"Είναι ο τρόπος μου να σας ζητήσω και εγώ συγγνώμη. "Μου απάντησε εκείνη και μου πρόσφερε το ποτό που ετοιμαζόμουν να φτιάξω." Λοιπόν με χρειάζεστε ή να φύγω;" με ρώτησε και εγώ χαμογέλασα.

"Όχι! Μείνε..." της ζήτησα εγώ νιώθοντας πως το θέλω με όλο μου το είναι και εκείνη με πλησίασε για να έχει πρόσβαση στα αρχεία. "Ελπίζω να νιώθεις καλύτερα..." της είπα βλέποντας τα μάτια της κατακόκκινα απο το κλάμα.

"Η δουλειά με βοηθάει να ξεχαστώ. Πάντα σε αυτήν καταφεύγω..." μου απάντησε και πέρασε μία τούφα απο τα μαλλιά της πίσω από το αφτί της, κοιτώντας ένα χαρτί.

Όσο εκείνη τα μελετούσε εγώ την παρατηρούσα στα κρυφά. Με εκείνην τόσο κοντά μου δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Δεν ήθελα να δουλέψω πλέον. Μόνο να νιώσω τα χείλη της επάνω μου. Μόνο για μία φορά ακόμα. Όσο εκείνη περιφερόταν στον χώρο διαβάζοντας σιωπηλά, με τα μάτια μου την επεξεργαζόμουν από πάνω μέχρι κάτω. Ήθελα να αγγίξω όλο της το σώμα.

"Δείτε την παράγραφο εικοσιένα..."μου είπε και άφησε το φάκελο μπροστά μου περνώντας μερικά από τα μαλλιά της πίσω από τον ώμο της. "Πιστεύω πως σε αυτό το σημείο πρέπει να σταθούμε για να ετοιμάσουμε την πρώτη σας ομιλία κύριε Μπράουν." Έλεγε εκείνη και εγώ την κοίταζα στα μάτια. "Έκανα κάποιο λάθος;" Είπε κοιτάζοντας ξανά τα χαρτιά.