Mr. Brown!

41. Παλεύοντας για την ευτυχία!

Τζέσικα!

Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν σε έναν άδειο χώρο. Δεν τον αναγνώριζα και ούτε μπορούσα να τον καταλάβω. Ήμουν δεμένη και τυλιγμένη σε μία καρέκλα με μία κόκκινη μονωτική ταινία σε όλο μου το σώμα. Στα χέρια και στα πόδια. Για το μόνο που ανησυχούσα ήταν για το μωρό μου και τον Νέιθαν. Πως θα είναι αυτή την στιγμή και τι θα σκέφτεται... Δεν ήθελα να πιστεύει πως τον εγκατέλειψα ξανά και μάλιστα αυτή την μέρα. Την πιο σημαντική της ζωής μας. Πως κατάφερα να αγνοήσω εκείνο το σημάδι;

"Βλέπω πως κάποια συνήλθε επιτέλους..." Έλεγε η Αμάντα χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου απο πίσω μου.

"Τι θες από εμάς; ποτέ δεν αγάπησες τον Νέιθαν αληθινά. Γιατί δεν τον αφήνεις ήσυχο επιτέλους;" έλεγα εγώ και προσπαθούσα να ξεκολλήσω τα χέρια μου μόλις εκείνη στάθηκε μπροστά μου.

"Κάποτε ο Νέιθαν έλαβε φωτογραφίες μου σε αυτήν εδώ την θέση, έχοντας παντού αυτές τις κόκκινες μονωτικές ταινίες στο σώμα μου και άσχημα χτυπημένη. Όπως ήσουν και εσύ κάποτε . Όμως αν δεν εμφανιζόταν εκείνος για να σε σώσει, τώρα θα τελείωνα το σχέδιό μου πολύ γρηγορότερα. Αυτή την φορά ο Νέιθαν Μπράουν θα θρηνήσει για την γυναίκα της ζωής του." Έλεγε εκείνη με ένα σίγουρο χαμόγελο και με μία αυτοπεποίθηση για το σχέδιό της.

"Ο Νέιθαν θα έρθει για μένα και δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα για αυτό. Καλύτερα να μην είχες βγει ποτέ από την φυλακή σου. " της έλεγα εγώ ψάχνοντας να βρω την άκρη της ταινίας και να λυθώ.

"Όχι γιατί αυτή την στιγμή που μιλάμε εκείνος νομίζει πως τον εγκατέλειψες ξανά. Και δεν είναι δύσκολο να το πιστέψει όταν το έχεις κάνει και άλλη φορά. " μου έλεγε όσο πάλευα να ελευθερωθώ. Προσπαθούσα με την βοήθεια της καρέκλας να κάνω την αρχή και να οδηγήσω το άνοιγμα στην παλάμη μου και στα δάχτυλά μου.

"Ο Νέιθαν ξέρει πως δεν θα τον άφηνα. Ξέρει ότι τον αγαπάω." Της έλεγα εγώ για να μην με καταλάβει. Μέχρι που κατάφερα να απελευθερώσω τους καρπούς μου. Προσπαθούσα να μην της δείξω πως τα κατάφερνα και πως πάλευα για την ευτυχία μου.

Ένας άντρας με καλυμμένο το πρόσωπό του, εμφανίστηκε μπροστά μου και άρχισε να αγγίζει το δικό μου πρόσωπο και σώμα. Μέριασε τα μαλλιά μου σαν τα χαϊδεύει και το σώμα μου άρχισε να τρέμει ολόκληρο. Με αηδίαζε και με τρόμαζε ταυτόχρονα το άγγιγμα αυτού του άντρα. Εκείνος έπιασε απότομα το πηγούνι μου και το σήκωσε με δύναμη ψηλά. Η Αμάντα έκανε να φύγει και εκείνος σήκωσε το χέρι του για να με χτυπήσει. Είχε σφίξει μία τόσο δυνατή γροθιά το χέρι του που μου θύμιζε εκείνη την νύχτα έντονα. Ένιωθα να θυμάμαι σε όλο μου το σώμα τα χτυπήματα που ο μπάρμαν μου είχε δώσει εξαιτίας της Αμάντας. Ήμουν σίγουρη πως αυτό θα γινόταν και τώρα. Θα εφάρμοζε τον δικό της θάνατο επάνω μου. Μα έτσι θα έχανα το μωρό μου... και εγώ, εδώ που βρισκόμουν, δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα για να μας προστατέψω.