Mr. Brown!

33. Αντιμέτωπος!

Νέιθαν!

Έδιωξα την οικονόμο μου από το σπίτι και κλείδωσα την πόρτα, αφήνοντας το κλειδί από πίσω. Δεν ήθελα να δω κανέναν. Ξάπλωσα για μία στιγμή στην πόρτα . Η καρδιά μου πονούσε αβάσταχτα. Το αίσθημα της προδοσίας μέσα στα στήθη μου ήταν φωτιά, που με έκαιγε δυνατά. Γέμιζα από την μία οργή και από την άλλη λύπη. Θυμός και πόνος ήταν τα μοναδικά συναισθήματα που ένιωθα εκείνη την στιγμή για την ζωή μου. Έσφιγγα γροθιές τα χέρια μου και χτυπούσα το πάτωμα στο οποίο είχα καταλήξει . Ύστερα της έλυνα. Όταν δεν άντεχα τον δυνατό πόνο στο σώμα μου και το κόμπο στο στέρνο μου. Μου έκοβε την ανάσα και με έκανε περισσότερο αδύναμο.

Κοιτούσα το άδειο σπίτι καθώς προχωρούσα προς το σαλόνι μου σαν ζαλισμένος και χαμένος. Έτριβα το πρόσωπό μου ενώ θυμόμουν τα χτυπήματά της. Την έβλεπα να φεύγει από το σπίτι και ένιωθα νεκρός. Όμως πόσα ψέματα μπορώ να αντέξω; πως να την πιστέψω για να σωθώ; δεν ήθελα να κοιμηθώ ξανά στο δωμάτιό μου γιατί θα έψαχνα παντού εκείνη. Ξέρω πως στα σεντόνια και στα μαξιλάρια θα έβρισκα ακόμα την μυρωδιά και το άρωμά της.

Κάθισα στον καναπέ ενώ ένιωθα μόνος, κενός, απαρηγόρητος και πληγωμένος. Προσπαθούσα να την βγάλω από το μυαλό μου, να μην την σκέφτομαι, να μην υπάρχει. Ήμουν διαλυμένος. Πιο πολύ από ποτέ. Σηκώθηκα για να βάλω να πιω ένα ποτό και στάθηκα μπροστά από το μεγάλο παράθυρο. Στο μυαλό μου μόνο το γέλιο της ,τα μάτια της και τα χείλη της. Στεκόμουν εκεί ακίνητος ανέκφραστος και αμίλητος. Μόνο το τι τελείωνα το ποτό μου με ενδιέφερε εμένα. Όσα ζήσαμε χαραγμένα μέσα μου και μοναδική εικόνα στα μάτια μου. Μέχρι που βράδιασε δίχως να έχει αλλάξει κάτι. Όταν άκουσα το κουδούνι να χτυπάει είδη έβαζα ένα ακόμα ποτό και παραμιλούσα το όνομά της.

Δεν με ένοιαζε ποιος μπορούσε να είναι. Εγώ ήθελα να μείνω εδώ. Μόνος. Η μοναξιά είναι η μόνη γυναίκα που δεν με άφησε και δεν με πρόδωσε ποτέ. Ήπια μία γουλιά από το ποτό μου αγνοώντας το πόσο επίμονα χτυπούσε. Ήμουν αποφασισμένος να παγώσω την καρδιά μου και να την κλειδώσω οριστικά. Υπέφερα πιο πολύ από ποτέ ξανά. Ακόμα και από όταν ένιωθα πως εγώ ήμουν η αιτία να πεθάνει η Αμάντα.

Ήμουν σίγουρος πως αν έφευγε εκείνη από την ζωή μου , δεν θα υπήρχα καν. Δεν περίμενα όμως πως μόνο εγώ θα την αγαπούσα , θα την ήθελα απελπισμένα και θα βασιζόμουν σε εκείνην. Πως όλα θα ήταν ένα άθλιο ψέμα, ένα σχέδιο για τα λεφτά. Και τότε θυμήθηκα ότι διάβασα στο γράμμα.