ABİMİN ÇETESİ (TAMAMLANDI)

25. Bőlūm

Keyifli okumalar...

"Aras Ulusoy"dedi polis ben direk Arasa baktım ama Aras bana bakmıyordu.
Neler oluyordu?
Neden bu polisler evi basmışlardı?
Hemen polislerin yanına gittim ve " Ne için? Ne oldu?" Dedim korkulu gözlerle polislerden biri bana döndü ve "Cinayet soruşturması"dedi ne bi yanlışlık olmalı kesinlikle bir yanlışlık var.

Acı bir şekilde güldüm ve "yanlış anlaşılma galiba bu çocuk daha yeni hastaneden çıktı"dedim ben Arasa inanıyordum "zaten 1 hafta durmuş bir cinayet ve kenara atılmış bir adet kız "dedi nereden biliyorlardi Arasın suçlu olduğunu "Nereden biliyosunuz Arasın suçlu olduğunu?"dedim polis bana kaşlarını çatarak baktı ve "zorluk çıkarmayın hanımefendi gidelim karakola parmak izine bakalım dağrumu değilmi görürsünüz ayrıca elimizde başka delillerde var"dedi Arasa yaklaşıp kelepçeyi taktı gözlerim dolmuştu Aras ise hiçbirşey demiyor kimseye bakmıyordu ve en kötüsü de karşı çıkmıyordu.

Polis arabası önde bizde arkadaydık sinirden neredeyse aglayacaktım "ya abi Aras öyle birşey yapmaz "dedim sinirle bağırrak yanımda Nazlı vardı "evet yapmaz sakin ol hemen gidip geleceğiz"dedi bende kafamı salladım sinirden tırnaklarımı yiyordum o kadar sinirliyim ki ama bir o kadarda korkuyorum Yağız abime döndüm "Birşey biliyormusunuz?"dedim Yağız bana bakarak kafasını salladı Yiğit abime döndüm "abi?"dedim soran gözlerle abim bana döndü birşey demedi.

Karakola gelmiştik yarım saattir Aras içerdeydi sonra birden yanında polisler eli kelepçeli bi şekilde çıktı Aras hemen yanlarına gittim gözlerim dolmuş bir şekilde Arasa koştum sarılacaktım belki onu son görüşüm olacaktı birden bir polis beni durdu ve "dokunmak ve konuşmak yasak savcımızın kararı"dedi ben hemen bağırmaya başladim "ne savcısı ne kararrı ya?"dedim Aras dimdik ileri bakıyordu kimsenin yüzüne bakmıyordu ama kafasını eğmiyordu bir suçlu gibi .
"Savcının odasını nerede acaba?"dedim sinirden delirmiş bir şekilde "şu oda "dedi benim çarprazımda kalan odayı gösterirken

Direk odaya ilerledim kapıyı tıklattım tam o arada da zaten Arası götürüyorlardı.
İçeriden gir komutu gelince yanağımdan akan yaşı silip girdim kadın savcıydı "merhaba ben direk konuya giriyim Arası neden ve nereye götürüyorlar acaba?"dedim Savcı kaşlarını çattı ayağa kalktı "sizin gerçekten hiçbirşeyden haberiniz yok mu?"dedi ben ise gözüne ışık tutulmuş tavşan gibi bakakaldım
"Ne demek istiyorsunuz?"dedim savcı bana baktı ve "oturun lütfen sakin olun"dedi bende oturdum sakinleşemiyordum ben hiçbirşeyi anlamıyor ve sakinleşemiyordum.

Savcı bana baktı ve acı bir şekilde gülümsedi "Aras bey 17 yaşındaki bir kızı öldürdü aynı zamanda hayallerinide "dedi ben şok olmuş birşekilde bakıyordum itiraz edemiyordum bağıramıyordum ağlayamıyordum sadece bakıyordum "bu parmak izleri doğruluyor ve bu kamera kayıtları da arkadan gözüksede herşey apaçık"dedi durdu ben ise kamera kayıtlarını izliyordum kızı bıçaklayışı daha sonra kahkaha atışı ses gelmesesi bunu kamera kayıtlarından anlayabiliniyordu.

Savcıya baktım o da bana bakıyordu o kadar acı bi şekilde bana bakıyordu ki "aşık olduğun adamın katil olduğunu öğrenmeğin ne demek oldunu ben çok iyi biliyorum "dedi kolumu sıvazlarken sert bir şekilde kolumu çektim "sen kimsin ya kimsin ben daha bugün mutlu oldum daha dün ben bu kollarımda hissetiğim acıyla ne kadar işkenceler çektimi sen kimsinde benim ne gibi acılar yaşadımı neylere tanık oldumu bileceksin"dedim kollarımı açarken.

Kadının gözleri dolmuştu kolumdaki sargıyı açtı ve şok oldu kolum morarmıştı iki kolumda
"Sen..sana..işkencemi... uyguluyorlar abilerin mi?"dedi kadın duraksarken "abilerim değil öz babam bana hatta bize çektirmediği birşey olmadı biliyormusun?"dedim duraksadim ve kollarımı hızlıca çektim kadından. Bağırarak konuşmaya başladım "SEN NE ÇEKTİMİ BİLİYOR MUSUN?"diye bağırdim o ise göz yaşlarını silerek "EVET BİLİYORUM BENDE BABAMDAN EZİYET GÖRDÜM HATTA DAHA FAZLASINI"dedi bağırarak daha sonra kendi masasındaki dosyalaa çarptı düşürdü.

Tam o anda gök gürüldedi bende ise hızlıca çıktım o kadar kızgındım ki kimse benim neler yaşadımı bilemezdi.
Çıktım odadan birini çarptım kolumdan tuttu
"BIRAK!"diye gene bağırdım ve karakoldan çıktım nereye gittimi bile bilmiyordum.
Yağmur yağıyordu bende altında ıslanıyordum sadece yürüyordum.
İlerde bir park gördüm oraya ilerledim ve salıcağa oturdum sallanmıyordum sadece oturuyordum yaşadığım herşeyi düşünüyordum.

Bir yandan yağmur bir yandan gözyaşlarım bana o kadar ağır gelmeye başlamıştı ki artık
Tutunacak bir dalım kalmamıştım biri arkamdan omzuma dokundu arkamı döndüm Savaştı yanıma geldi yere çömdü "bir katile aşık olmakla çok büyük hata yaptın be prenses şu gözlerine değiyor mu?"dedi o kadar herşey üzerime geliyordu ki "Aras katil değil... Aras katil değil... Aras katil değil..."kulaklarımı kapatmış tekrarlıyordum çünkü Aras katil değildi kamera kayıtlarıda olsa parmak izleride olsa ben buna inanmıyordum.

Yaklaşık 1 saattir karşımdaki banka oturmuş beni izleyen Savaş vardı ben ise bağıra bağıra ağlıyordum ve sürekli tekrarlıyorum Aras katil değil! Savaş yanıma geldi "bir şartımla Arası oradan çıkartırım başka kimse çıkartamaz yoksa orada ölür Aras"dedi ben ona baktım
"Ne diyorsun be"dedim omzuna vurdum ne dedini farkında bile değildi "Aras bir katil sen buna inansanda inanmasanda o bir KATİL!" Dedi elimi yumruk yapıyordum sinirden yuzüne geçirdim ve tekrardan ağlamaya başladım ama bu sefer parktan , herşeyden , iftiralardan , yalanlardan kaçarak.

Yürüyordum yağmurun altında bir yandan ıslanıyordum telefonum çaldı kimin aradına bakmadan yoluma devam ettim artik tek umrumda olan şey yıkılışım , yavaş yavaş ölüşüm.
Ve tek korktuğum şey yıkıldığımda altımda kalacak insanların olmamasını istemem.
Telefonum ısrarla çalıyordu kimin aradına baktım Yağız abimdi açtım kulağıma koydum hiçbirşey demedim ilk başta o da birşey demedi.

Yağız:abicim nerdesin hemen alıyım seni eve gidelim yarın Arasın duruşması var ve biz herşeyi öğrendik galiba doğru

Acı bir şekilde güldüm "abi sende bu iftiralara inanman ayrı bir salaklık herkez inansın bana bu kadar koymazda sizin bunu yapmanız bana acayip koyuyo be" dedim ev telfonumu abimin suratına kapattım.
Daha sonra tümden kapattım telefonumu gene bir bank gördüm. Hırkamın şapkasını kafama geçirdim oraya oturdum üşümüyordum.

Gece dışarıda kaldım sürekli ağladım uyumadım hatta sinirlenip bağırarak ağladım etraftakilerin bana acıyarak bakmasına alışmıştım.
Şuanmı şuan güneşin doğuşunu izliyorum.
Gözlerim ağrıyordu durmaksızın ağlamaktan saçlarımı topladım üstümü düzelttim artık ne kadar düzeltebilirsem.
Karakola doğru ilerledim Arasın duruşması vardı.

Karakola geldiğimde savcıyada özür dileyecektim ne olursa olsun böyle davranmamalıydım.
Savcının kapısı tıklattım kadın gözleri dosyadaydı kapıyı kapatıp girdim içeri "öncelikle özür dilerim dün gece için kendimde değildim sinir krizi geçirdim herşey üstüme geliyordu beni yanlış anlama istersen affetmeye bilirsin kolay gelsin"dedim tam çıkacakken "dur biliyorum ve affettim unutma affetmek büyük erdemdir ama bazı şeyler affedilmez bunu sakın unutma"dedi bende kafa sallayıp çıktım.

Tam kapının yanında Savaş ve yanında bir tane adam vardı "eğer şuan teklifime evet dersen buradan Aras çikacak eğer çikamazsa ölüsü çikacak"dedi ben o kadar sinirlendim ki öldürmek istedim ama bu sefer yükümün altımda sevdiklerim kalmayacaktı yumruğumu gene sıkıyordum "teklifin ne?"dedim artık bundan sonra kimse bana yardım edemezdi o ise "benimle evlenmek"dedi Ne ben asla evlenmem ölrüm ama evlenmem ama herkez için en çok da Aras için bunu yapmalıydim "evet" dedim Asıl şimdik herşeyin başındaydık.

Herşey bitti dersiniz ama aslında yolun başinda oldunuzu sanarsınız ya sonuna kadar dayanacaksınız ya da yolun başında başlamadan bitireceksiniz ben sonuna kadar dayanmayı seçiyorum...

Umarım beğenmişsinizdir.
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum.
Evde canı sıkılanların galiba birazdaha morellerini bozdum.

Bölümü nasıl buldunuz?

🙂🙂🙂