ABİMİN ÇETESİ (TAMAMLANDI)

28. Bőlūm

Keyifli okumalar...
Bol bol yorum yapmayı unutmayın. :)

Yiğit ' den

Ben nasıl abiydim kardeşlerime sahip çıkamıyordum kardeşlerimi koruyamıyordum.
Kardeşlerimle ilgilenemiyordum.
Kamera kayıtlarını defalarca izliyordum hiçbirşey için çabalamıyordu Masal o kadar bıkmıştı lan hayattan.

Hemen herkeze döndüm herkez sadece kamera kayıtlarına bakıyordu Nazlı ile Yağız çoktan ağlamaya başlamıştı bile Melodi kendini ağlamamak için zor tutuyordu.
Aras ise yumruğunu sıkmış bir şeyler düşünüyordu boynundaki damarlar fazlasıyla belli oluyordu.
Birden Aras bilgisayara yumruk attı görevli hemen onu tuttu ve "Nabıyorsunuz beyfendi kendinize gelin!"dedi hafiften sesini yükseltirken Aras ona da yumruğunu geçirdi hemen Yağızla Barış tuttu.

Bende yanına yaklaştım ve "Aras nabıyorsun kendine gel gidiyoruz"dedim herkez çıktı bende onların arkasından çıkacakken görevli kolumdan tuttu ve "sizi şikayet edicem zarararımızı ödeyin"dedi bende gülüp "sen buralarda yenisin galiba şimdik koçum müdürünün yanıa gidiyorsun olan biten herşeyi anlatıyorsun eğer birşeyi atlarsan kırılırım ve sonunda diyorsun ki Yiğit Çevik yaptı sonra cevabını alırsın hadi tutma beni"dedim ve gittim normalde kim oldumu ona gösterirdim ama şuan kardeşim daha önemli.

Hemen arabaya bindik herkez çok ama çok gergindi kızlar sadece ağlıyorlardı güçlü kalmaları gerekiyordu ama ben güçlü olamıyorken onlara nasıl 'güçlü olun'diyebilirim?
Ah kardeşim ah keşke seni ilk buldumuzda daha iyi sahiplenip korusaydım.
Keşkeler insanın her zaman içini yiyip bitirir...

Masal 'dan

O kadar yorgundum ki abimlerin beni alıp buradan götürmesini isterdim hatta abimler gelmeden ben abimlere gidebilmek isterdim.
Şuan abimler bana o kadar kızgındırlar ki benim hâlâ Savaşa kaçmış ve hatta evlendimi felan düşünüyorlardır.

Belki de beni bulmaya bile yeltenmemişlerdir ben kendimi bildim bileli anne diye ağlamadım.
Veya baba diye çünkü beni bırakan beni istemeyen kişiler için neden ağlayayım.?
Ne olursa olsun beni sahiplenmeliydiler.
Bir ebeveyn çocuğu varsa onu sahiplenmeli onu en küçük bir zorlukta bırakmamalı ama bilinçsiz insanlarda var değil mi?

Küçükken anne veya baba diye ağlamasam da şuan abilerim diye ağlıyorum.
Ben onlara o kadar haksızlık yapmıştım ki dayanamıyorum o bilinçsiz ebeveynlerden pek bir farkım yok çözüm arayacağıma kaçmayı tercih ediyorum.
Ne biçim bir kızdım iğrenç , bencil , herşeyden kaçan , en önemliside savaşmayı bilmeyen.
İşte ben bu kadardım kesinlikle abimlere çekmemiştim çünkü abimler kaçmaz.

Abimlere benzemesemde onlara layık bile olamıyordum.
O kadar sesli ağlıyordum ki birden içeri o kadın girdi yanıma geldi ve eğilip saçımı okşadı bir annem kadar yakın gibiydi.
"Ne oldu güzelim?"dedi ellerinin arasından kafamı çektim "SENİ İLGİLENDİRMEZ!"diye bağırdım sinirlerim acayip bir şekilde bozuktu.
Kadın ayağa kalktı ve "yeniden başlangıç yapalım o zaman ben Melek"dedi gülümsemeye çalışarak.

Güldüm ama o öyle keyiften bir gülüş değildi acı bir gülüştü aynı benim hayatım gibi
"Umrumda değilsin çık dışarı madem kaçırdınız beni DEFOLUN GİDİN! "Dedim sonlara doğru bağırarak. Kadının bir anda anlama veremediğim şekilde gözleri doldu.
Ve hızla çıktı arkasından adamlarıda çıktı.
Abilerimin ilk olduğunu öğrendiğim zaman kendimi o kadar kötü hissetmiştim ki hatta böyle abi olmaz olsun dedim.

Şimdik o kadar pişmanım ki onları kıymetini o gün bilememişim belki de abimlere alışmıştım veya bağlanmıştım ama bu bağlanmak veya alışma değildi bu güçlü bir sevgiydi.
Bu sevgiyi kimsenin kıramıcanı bilsemde ancak bu sevgiyi abimlerimin ve benim kırabileceni biliyordum.
Ve ben sanırım kırmıştım .

***

Gece olmuştu ve abimler beni bulamamıştı ya da aramaya bile çıkmamışlardı gerçekten onları çok özlemiştim aynı şekilde diğerlerini de tabi.
Acaba Aras bana kızgınmıydı duvardaki saate baktım saat üçdü ben Melek denen o kadına bağırdıktan sonra birdaha geri kimse gelmemişti.

İpleri çok sıkı bağlamışlardı ve onca saat öyle kalınca acımaya da başlamıştı seslendim belki duyarlar diye "Biri var mı? İpleri biraz gevşetin canım acıyor kangren olacağım"diye bağırdım ama kimse tınlamadı.
Uyumuşlardı heralde birden gök gürledi yerimden sıçradım ben gök gürültüsünden hâlâ korkuyor olabilirim siz kocaman kız olmuşsun gök gürültüsünden mi korkuyorsun?diyeceksiniz ama korkabilirim ne olmuş yani ayrıca korkmamın sebebi yanımda hiçkimsenin olmayışı ve sizin bir anne babanızın olması aramızdeki terk fark.

Ben yetimhanedeyken de tek yanımda olan kişi sadece Nazlıydı onla sarılıp yatardık ve size tek diyeceğim şey yetimhaneler sizin o dizilerde izlediniz kadar mükemmel değil.
Yeri geldiğinde güzel olsada yeri geldiğinde berbat bir yer.
Tekarar gök gürledi o kadar dalmıştım ki bir anda sıçradım etraf fazla karanlık değildi boş bir oda sadece sandalye üstünde oturuyorsunuz çaprazınızda gaz lambası var.

Pencereden ise ayın ışığı geliyor.
Şuan bu durumda olmasaydım güzal olabilirdi ama şuan bu durumda olduğum için hiç de güzel değil.
Birden araba sesi duydum pencereden görmeye çalıştım ama olmuyordu.
Arabanın kapı sesi adımlar yağmur yağıyordu.

Kim ki bu?
Acaba abimlermi geldi?
Birden içeri Melek denen kadın geldi ve "seni bırakamam annecim" dedi ve gene burnuma mendil ile kapattı.
Ne annesi?
Benim Annem ÖLDÜ!
Kimden kaybedecekti?

Genzim yandı abimlerimin geldiğini anlamıştım başka kim olabilirdi? Ayakta kalmam lazımdı genzimin yanmasına rağmen kendimi ayakta tutmaya çalıştım.
Ama olmadı!

Gene bu savaşta kaybetmiştim...

Umarım beğenmişsinizdir.
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum.

Bölüm nasıl olmuş?