Roxanne

H7 Verandering

Ik zit de hele dag al te stressen. Mijn moeder werd er zo gek van dat we even een wandeling door het dorp hebben gemaakt. Nu zit ik in mijn kamer te wachten. Om tien uur komt mijn moeder mijn kamer binnen en zegt: "Het is tijd om te gaan. Vergeet je tas niet." Ik knik en loop achter haar aan naar beneden. Daar doe ik mijn jas en mijn schoenen aan en pak mijn tas. Connor en mijn vader zitten al in de auto te wachten. Als ik mijn tas in de kofferbak heb gedaan, ga ik naast Connor op de achterbank zitten en mijn moeder komt aan de andere kant van me zitten. Beide pakken ze een van mijn handen vast. Mijn moeder knijpt zachtjes in de mijne. Ik ben niet bang voor wat er gaat gebeuren, want dat weet ik al lang. Ik ben bang voor het onbekende. En in dit geval ben ik dat zelf. Zal ik hetzelfde blijven? Verandert mijn uiterlijk ook zo snel na de 'transformatie' als bij de vormverwisselaars? Of word ik niet ouder zoals de gebeten weerwolven? Of blijf ik tot een bepaalde leeftijd groeien zoals ik nu doe, net als de geboren weerwolven? Er zijn zo veel vragen. Maar nog geen antwoorden. Hopelijk krijg ik die snel. We stappen in Blackshadows, het gebied van de weerwolven, uit voor een groot gebouw. Het gebouw ziet eruit als een gevangenis. Ik: "Wat doen we hier?" Mijn moeder: "In dit gebouw worden de weerwolven vast gehouden die nog geen controle hebben over de transformatie tijdens de volle maan. En wie voor het eerst gaan veranderen." Ik: "Het lijkt wel een gevangenis." Mijn vader heeft ondertussen mijn tas uit de kofferbak gehaald. We lopen met zijn vieren naar binnen. We komen in een hal en lopen naar de balie. Er zit een vrouw achter. De vrouw: "Kan ik u helpen?" Mijn moeder: "We zijn hier voor Derek Shadow. Hij zou hier zijn." Ik schrik als ik zijn naam hoor. Waarom zijn we hier voor mijn vader. De vrouw: "Zijn jullie familie Whiteman?" Mijn moeder: "Dat klopt." De vrouw: "Volg mij." Zodra de vrouw opstaat, komt er een andere om haar plek over te nemen. We volgen de vrouw. We lopen door veel gangen en een aantal trappen op. Door het hele gebouw lopen allemaal mannen en vrouwen die klaar staan om een ontsnapte weerwolf tegen te houden. Op de bovenste verdieping, in de achterste gang, bij de laatste deur stoppen we. De vrouw: "Hier is het." De vrouw loopt weer weg. Hier is de bewaking minstens verdubbeld. Mijn moeder klopt op de deur. Iemand doet de deur open. We volgen mijn moeder door de deur. Als de deur achter ons weer dicht gaat, kijk ik door de kamer heen. Midden in de kamer staat een man. De man ziet dat ik naar hem kijk en glimlacht. Mijn moeder: "Bedankt dat je dit hebt geregeld Derek." De man blijkt dus mijn vader te zijn. Derek: "Als mijn vader het niet aan jouw moeder had beloofd, dan had ik het ook gedaan." Mijn moeder: "Ik zou niets anders hebben verwacht." Ze kijken allebei naar mij. Derek: "Ze lijkt sprekend op je moeder." Mijn moeder: "Ik weet het." Derek: "Ben je er klaar voor, Roxanne?" Ik: "Wat denk je zelf? Ik ga iets worden waarvan ik de naam niet eens weet." Derek: "Je wordt een Maanwolf. En eentje met pit zo te zien." Ik: "Laten we nu maar alles klaar zetten." Derek: "Hoe bedoel je?" Ik: "Dingen waarvan ik rustig word." Derek: "En slim ook nog. Maar ik denk niet dat je dat nodig zult hebben vanavond." Ik: "Als ik hier de hele nacht vast zit, wil ik het wel op mijn manier." Derek: "Oké." Mijn vader geeft me mijn tas. Derek: "Wil je de stoel gebruiken?" Ik: "Nee." Hij zet de stoel tegen één van de muren. Terwijl ik een kleed op de grond leg en daar een kussen op, zegt Derek: "Wij gaan straks naar de kamer hiernaast en kijken mee. De hele transformatie wordt opgenomen." Ik: "Oké." Ik zet wat kaarsen neer in langs de muren en steek ze aan. Dan zet ik de radio tegen de muur bij de deur en zet zacht wat muziek op waar ik altijd rustig van wordt. Ik: "En welke maatregelen moet ik van jullie nemen." Er komt iemand aanlopen met kettingen. Ik: "Shit. Moet ik daarmee vastgebonden worden?" Derek knikt. Ik: "Dit wordt een lange nacht." Ik ga op het kleedje zitten. Derek maakt de kettingen vast. Er zitten twee om elke pols en enkel. Ook krijg ik een kraag om met twee kettingen. Wanneer hij een ketting om mijn middel wilt doen zegt hij: "Wat zit er onder je T-shirt?" Ik: "Dat moet blijven zitten van mijn oma." Derek doet de ketting zonder verder te vragen om mijn middel. Aan deze ketting komen er vier die worden vastgemaakt aan de grond. Ik: "Is dit niet een beetje overdreven allemaal?" Derek: "Je wordt veel sterker dan de meeste, dus je heb minstens het dubbele nodig." Connor: "Ik zie mijn zusje liever niet vastgeketend zitten en al helemaal niet met zoveel kettingen." Derek: "Dan wordt dit een zware nacht voor je. Want de eerste transformatie is nog veel erger." Hij kijkt op zijn horloge en zegt: "Over een paar minuten is het middernacht. We moeten gaan." Mijn moeder en Connor geven me allebei een knuffel en dan gaat iedereen de kamer uit, iedereen behalve ik. Ik ga rustig met mijn benen over elkaat zitten en luister naar de zachte muziek. Dan hoor ik opeens: "Nog dertig seconde tot middernacht." Dan wordt er vanaf tien afgeteld. Bij nul krijg ik een hele erge hoofdpijn. Ik pak mijn hoofd met beide handen vast en kreun van de pijn. Langzaam wordt de pijn erger tot ik het uitschreeuw van de pijn. Langzaam zakt de pijn naar mijn keel, dan naar mijn romp, daarna naar mijn armen en benen. Dan gaat de pijn langzaam weg. Net wanneer ik denk het ergste gehad te hebben voel ik een scheurende pijn in mijn tandvlees. Er komen tanden bij en ze worden scherper. Ook dat verdwijnt weer na een tijdje. Dan wordt alles zwart. Ik schreeuw dat ik niet kan zien. Daarna word ik verblind door een fel licht. Ik doe mijn ogen snel dicht. Daarna ruik ik de kaarsen zo goed, dat het lijkt alsof ze maar een millimeter van mijn neus gehouden wordt. Ik doe mijn ogen open en zie dat het niet zo is. Dan gaat de geur weer weg. En hoor ik de druppels kaarsvet vallen. Als het geluid weg is krijg ik het heel warm. Maar de warmte gaat niet weg. Opeens groeit het haar op mijn lichaam heel snel. Het doet gelukkig geen pijn. Maar dan beginnen mijn tanden te veranderen, zie ik weer niets, ruik ik de kaarsen weer, hoor ik de druppels zweet van mijn voorhoofd vallen en komt krijg ik pijn in al mijn spieren. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is breken mijn botten uit zichzelf. Ik verander met ondragelijk veel pijn in een wolf. Mijn geschreeuw verandert in gehuil. Dan zie ik alles. Zelfs de scheuren in de donkerste hoek van de kamer. Het maankristal zit nog steeds om mijn middel gebonden. Alles wat ik waarneem is sterker dan normaal. Dan verander ik weer met ondragelijk veel pijn terug in een mens. Daarna voelt hij alsof er aan mijn oren getrokken wordt. Ik ga met mijn hand over mijn oor. Hij is puntig. Dan groeit er haar op mijn wangen. Mijn kaak verandert met veel pijn en mijn tanden veranderen weer. Dan zie ik niets meer. Ik voel mijn nagels groeien. En zie alles weer zoals toen ik een wolf was en mijn gehoor en ruik is ook weer sterker. Ik ruk mijn arm omhoog en de ketting breekt met gemak. Dan val ik flauw.