Roxanne

H25 Afscheidsbrieven

Als ik de brieven klaar heb ga ik slapen. Dalia ligt al te slapen. De volgende ochtend wordt ik wakker een geluid. Het was een zachte nies. Eerst dacht ik dat het Dalia was, maar toen zag ik de twee jongens in een hoek van de kamer staan. Ik probeer mijn zwaard te pakken, maar kom er achter dat die er niet meer licht. Een van de jongens: "Zoek je deze?" Ik spring op. De jongens houden mijn wapens in hun handen. Ik: "Geef terug." De jongen: "Rustig, we wilde alleen kijken." De andere jongen: "Hoe kom je eraan?" Ik: "Van iemand gekregen. Mag ik ze nu terug?" De jongen: "Natuurlijk." Ik loop naar ze toe en pak mijn wapens uit hun handen. Ik: "Lopen jullie altijd een slaapkamer binnen als er iemand ligt te slapen?" De andere jongen: "Anders hadden we niet naar je wapens mogen kijken." Dalia doet haar wapensuitrusting om. Ik leg mijn wapens op het bed en doe hetzelfde. De jongen: "Hoe heten jullie eigenlijk?" Ik: "Maak dat wat uit?" De jongen: "Als je in dit kasteel blijft wel, ja." Ik: "Roxanne." De andere jongen: "En zij?" Ik: "Zij blijft hier niet, dus jullie hoeven haar naam niet te kennen." De andere jongen: "Met het verkeerde been uit bed gestapt?" Ik: "Eerder op de verkeerde plek." De jongen: "Je hoeft hier niet te blijven. Je kan ook je vrienden hier heen laten komen of je vriendin hier te laten blijven." Ik: "Als dat al mijn opties zijn, moet ik wel hier blijven." De jongen: "Ik ben trouwens Ash en dit is Puck." Die namen komen me bekend voor. Toen ik in deze wereld droomde heb ik ze gehoord. Ik: "De broers van ijs." Ash: "Je kent onze legende dus." Ik: "Inderdaad. Ik weet meer over deze wereld dan julie denken." Ash: "Het ontbijt is klaar." We volgen de jongens naar de eetzaal. Tijdens het ontbijt laat ik Dalia steeds weten wat ze kan eten en wat niet. Na het ontbijt krijgt Dalia een tas met wat spullen voor onderweg. Ik geef haar de brieven, die ze gelijik in haar tas stopt. Ik: "Doe precies wat in de brieven staat, jullie allemaal, dat is een bevel." Omdt het een bevel van een alfa is, moeten ze het wel doen. Dalia: "Oké." Nadat ze een vliegende paard gekregen heeft dat ze opweg naar de andere. 

P.O.V. Ian

Sinds Roxy en Dalia zijn ontvoerd kan ik alleen aan de afgrijselijke dingen denken die ze met Roxy konden doen. Na hun briefje gisteravond werden die gedachten wel minder. Ik schrik wakker uit de zoveelste nare gedachten als Sam laat weten dat er iemand aan komt. We verstoppen ons tussen de bomen. Als een vliegend paard geland is, kijk ik of het Dalia en Roxy zijn. Zodra ik zie dat het Dalia is, komen we allemaal tevoorschijn. Automatisch kijk ik naar de lucht om te zien weer Roxy blijft. Dalia: "Je zal haar daar niet vinden." Ik: "Hoe bedoel je?" Dalia: "Er moest hoe dan ook een prijs betaald worden. Roxy was berijd om die te betalen, zodat wij naar huis konden." Ik: "Naar huis? Zonder haar ga ik niet! Ik ga haar zoeken!" De woede stroomt door mijn lijf. Dalia: "Ian... Luister..." Ik: "Niks luister! Ik laat haar hier niet achter! Jullie mogen van mij allemaal naar huis, maar ik blijf!" Dalia: "Zo simpel zal het niet zijn." Ik: "En waarom niet?" Dalia: "Omdat ook jij je niet tegen een alfabevel kunt verzetten." Ik: "Hoe bedoel je?" Dalia: "Ze heeft beveelt dat we doen wat in deze brieven staat." Ze haalt een stappel brieven uit haar tas. Ze geeft de brieven aan de juiste persoon. Er zitten ook een brieven bij voor haar ouders. Ik open snel mijn brief...

Lieve Ian,

Het spijt me dat ik niet terug kan komen. Maar als ik moet kiezen tussen zelf gevangen zitten in een kasteel of mijn roedel verraden, dan kies ik ervoor om opgesloten te zitten. Ik heb dit al een keer eerder meegemaakt en weet wat ik moet doen. Ik zal afwachten tot ik een kans zie om te ontsnappen. Ik weet niet hoe lang het duurt voor ik die kans krijg. Daarom vraag ik je om mijn rol als alfa in de roedel over te nemen. Misschien is het voor een paar dagen, maar misschien is het wel voor altijd. Als je dit leest heb ik het bevel al gegeven om te doen wat er in deze brief staat. Ga met de anderen terug naar huis, terug naar jullie familie en vrienden. Ga verder met jullie levens. Laat mij hier achter. Ik beveel je niet om me te vergeten, maar ik vraag het je wel. Ook moet je mijn rugzak met complete inhoud aan Dalia geven, zonder haar te vragen wat ze ermee gaat doen. Ik zal geen contact met jullie op kunnen nemen, dus probeer het alsjeblieft niet. Ik hou van je. Vaarwel.

X Roxanne.

Ik kan niet geloven wat ik lees. Ze wilt dat ik terug ga naar huis, ons huis, om haar te vergeten. Ik sla hard tegen een boom, maar voel de pijn in mijn hand niet. Sam: "Wat gaan we nu doen?" Ik: "Jullie kunnen doen wat jullie willen, maar ik ga naar huis." Wat?! Dat wilde ik niet zeggen! Ik: "Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat we Roxy niet moeten bevrijden." Dit komt vast door het bevel. Sam: "Wat? We moet niet achter Roxy aan gaan." Ik zie dat het ook tot Sam doordringt. Sam: "Nu snap ik het. Door het alfabevel kunnen we het niet eens zeggen." Connor: "Ik weet hoe moeilijk het is, maar we kunnen door het bevel toch niets doen." Dalia: "Ze heeft me verteld waar de dichtsbijzijnde poort is. Laten we daar direct naar toe gaan." Ik zucht diep. Dalia loopt weg en de andere volgen haar. Ik blijf staan. Als ze een paar meter verder zijn voel ik een soort kracht aan me trekken. De kracht trek me naar de andere toe. Mijn benen lopen achter de anderen aan zonder dat ik het wil. Ik probeer zelfs tegen te werken, maar dat lukt niet. Dan probeer ik me vast te houden aan een laag hangende tak, zelfs dat werkt niet. Na een paar minuten tegen stribbelen geef ik het op. Een paar minuten later lopen we allemaal een meertje in. Als ik mijn ogen open doe zijn we weer bij de centrale poort. Dalia: "Alle poorten zullen voorlopig hier naartoe leiden." Ik: "We moeten terug." Dalia: "Doe geen moeite. Ze heeft de poorten afgesloten. Ik stel voor om allemaal naar huis te gaan." Iedereen knikt instemmend en gaat naar huis. Dalia, Scott, Stiles, Connor en ik blijven over. Dalia: "Kunnen jullie vragen of Derek me belt? Ik moest een brief van Roxanne aan hem persoonlijk geven. Hetzelfde geldt voor Susan." Scott, Stiles en Connor knikken allemaal. Na nog één blik naar de poort, dat weer een muur is geworden, lopen ze weg. Als ze weg zijn zegt Dalia: "Moet jij mij niet nog wat geven?" Ik geef haar de rugzak van Roxy. Ik wilde vragen waarom ik die aan haar moest geven, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Als ook zij weg is, blijf ik nog een tijdje naar de muur staren. Dan begin ik er tegen te duwen, slaan en schoppen in de hoop dat de poort alsnog opent. Maar de muur gaf geen krimp. Uiteindelijk gaf ik het op en ging naar ons huis.