Roxanne

H27 Hoezo oneerlijk?

Zoals Ash al had gezegd riep hij me de volgende ochtend voor het ontbijt. Als ik hier niet vastgehouden zou worden en ze niet met mijn vrienden zouden dreigen, zou ik Ash en Puck misschien wel aardig vinden. Maar ik weet wel beter. De Winterkoning zal ze wel opgedragen hebben om aardig te zijn tegen mij. Misschien moeten ze wel mijn vertrouwen winnen van de Winterkoning. Wie zal het zeggen. Ik weet in ieder geval dat ik niemand hier mag vertrouwen. Na het ontbijt wil ik weer naar mijn kamer lopen. Ash: "Zie ik je straks op het trainingsveld?" Ik: "Dat was ik helemaal vergeten." Ik wil doorlopen, maar Ash komt voor me staan en zegt: "Of ben je te bang?" Ik: "Bang? Voor jou? Laat me niet lachen." Dan zeg ik: "Een prins als jij kan waarschijnlijk niet eens vechten. Het jij geen soldaten die voor je vechten?" Ash: "Ook. Maar als je daar zo van overtuigd bent, waarom vecht je dan niet tegen mij?" Ik: "Jij wilt wel heel graag tegen een meisje vechten." Ash: "Ik zie je meer als een jonge vrouw." Ik: "Oh. Ik had verwacht dat je gevangene zou zeggen, aangezien ik hier vastgehouden wordt door je vader, je broer en jou." Op zijn gezicht is een gepijnigde blik te zien, maar die veranderd zo snel weer in een grimas dat ik denk dat ik het me verbeeld hebt. Ik probeer langs hem te komen, maar hij beweegt mee zodat ik er onmogelijk langs kan. Ik zucht en zeg: "Laat je me met rust na één gevecht?" Ik leg de nadruk op één. Ash: "Ja." Ik: "Oké." We lopen naar het veldje. We gaan tegenover elkaar staan. Ik: "Misschien moet ik je waarschuwen, je hebt dit keer niet het verrassingselement. Dat is de enige reden dat je de vorige keer won." Ash: "We zullen zien." Even zie ik een zelfingenomen grijns op zijn gezicht, maar die verdwijnt, net als iedere emotie, weer snel. Puck: "Hebben jullie een scheidsrechter nodig?" Ik: "Kan je onpartijdig zijn?" Puck doet alsof hij heel erg twijfelt, maar zegt uiteindelijk: "Ik zal mijn best doen om een leuke dame als jij niet voor te trekken." Ik: "Ik bedoelde iets anders, maar goed genoeg." Puck: "Klaar?" Na een kort knikje van Ash en mij zegt hij: "Begin." Eerst draaien we rondjes om elkaar heen en bedenken we onze eerste aanvallen. Om Ash beter in te kunnen schatten laat ik hem de eerste aanval doen. Zijn eerste uithaal is snel, maar niet snel genoeg. Ik paradeer de uithaal die op mijn schouder gericht is met gemak. Ik lach en zeg: "Is dat alles?" Ash: "Mocht je willen." Weer haalt hij uit, ik paradeer, maar word uit mijn balans gebracht en val op de grond. Ik rol over de grond om een trap te ontwijken en spring op. Als ik om me heen wil kijken om Ash te zoeken wordt ik van achteren vast gegrepen met een zwaard op mijn keel. Ash: "Je moet gebruik maken van je snelheid." Ik: "Denk je dat ik geen trucjes heb?" Ik stamp op zijn voet. Hij haalt het zwaard bij mijn keel weg en ik bevrijd me uit zijn greep. Ik pak een handje vol sneeuw en blaas het in zijn gezicht. Dan duw ik hem op de grond en hou de punt van mijn zwaard op hem gericht. Ik: "Geef je je over?" Ash: "Je speelde vals." Ik: "Echt niet. Ik maak gebruik van mijn verstand en mijn omgeving." Ash: "Dat is vals spelen. En ik had al gewonnen." Ik berg mijn zwaard uit en steek mijn hand uit om hem te helpen opstaan. Als hij staat en ook zijn zwaard heeft opgebergen kijken we allebei naar Puck. Puck: "Als Ash echt je vijand zou zijn geweest, dan had je niet de tijd gehad om op zijn voet te trappen." Ash: "Zie je, ik heb gewonnen." Puck: "Maar het gevecht was nog niet afgelopen." Ik: "Dus ik heb gewonnen." Ash: "Maar jij dat sneeuw niet eerlijk, ik kan niets zien." Ik: "Alsof het zo eerlijk is om een meisje dat op de grond is te trappen." Puck: "Daar hebben jullie allebei gelijk in." Ik: "Ik heb gewonnen op dezelfde manier als jullie mijn vriendin en mij hebben ontvoerd." Puck: "Laten we gewoon zeggen dat Ash de eerste ronde heeft gewonnen en Roxanne de tweede." Ik: "Als hij zich daardoor beter voelt." Ik wil net weer naar binnen lopen als Puck zegt: "Waar heb je zo leren vechten?" Ik: "Niet in deze wereld." Puck: "Dat is duidelijk, deze manier van vechten is anders." Ik: "Dat komt omdat ik niet heb leren vechten voor de lol. Thuis trainden we altijd met houten zwaarden, zodat we elkaar niet konden vermoorden. Na een uur trainen was je bond en blauw geslagen. We leerden al heel vroeg vechten om te overleven." Na dat gezegd te hebben ga ik naar mijn kamer. Als ik nog geen minuut op mijn bed lig komt de kleermaakster mijn kamer binnen zonder te kloppen en zegt: "We moeten je klaarmaken voor het feest bij zomer." Ik sta op. De vrouw: "Trek deze jurk en schoenen aan." Ik doe wat ze zegt. De jurk is prachtig wit met om mijn middel een soort riem met steentjes (afbeelding hiernaast maar dan in het wit). De schoenen zijn witte pumps met een paar glitters. Als de kleermaakster mijn kleding goed heeft gekeurd, begint ze met mijn haar en make-up. Als ik klaar ben kijk ik in de spiegel. Tot mijn verbazing zie ik dat ik puntoren heb. Dat is raar, want de spreuk spreuk zorgt er niet voor dat ik ze zelf zie. Als ik hier weg ben moet ik hier met Dalia over praten, maar tot die tijd is dit niet zo interessant. Als ze ook mijn nagels heeft gedaan is ze klaar. De kleermaakster gaat mijn kamer uit en zegt dat ik nog een paar minuten heb. Ik doe mijn wapengordel om en doe daar de laatste spullen in die ik nodig heb. De extra dolk maak ik aan mijn bovenbeen vast, zodat die verstopt zit onder de rok. Dan hang ik mijn pijlenkoker en boog op mijn rug. Als laatste stop ik de dingen uit mijn broekzakken in de vakjes van mijn wapengordel. Ik kijk nog een keer door de kamer of ik niets ben vergeten. Het enige dat er nog in de kamer ligt zijn mijn kleren, maar ik ben van plan om die achter te laten. Ik doe de cape met capuchon aan en loop de kamer uit. Ik wordt gelijk naar de koets geleid waar de kleermaakster in zit met twee mannen en een andere vrouw. Het zijn allemaal kleermakers. De Winterkoning en de twee Winterprinsen gaan in de koets voor ons. Ze zien er alledrie ridderlijk uit en zijn net als ik gewapend.